Hoe wordt iemand wreed?

Sarah Morton is een bijzonder mens en wij verheugen ons in het feit dat zij dit keer de gastcolumn hier vult. Een bijzonder verhaal, dat zeker past in deze tijd, waarin voor wreedheid steeds minder plaats lijkt. De hogere energieën die onze Aarde steeds meer bereiken, laten uiteindelijk geen plaats meer voor lagere vibraties als haat en wreedheid. Het fundament voor deze vibraties zal helemaal verdwijnen.

Sarah Morton is zwaar autistisch, maar ze is de eerste die vraagt om dit feit opzij te zetten en gewoon te doen. Gewoon te doen alsof iedereen zo is, zoals die is..! Laten we Sarah eerst aan het woord over haar zélf.

“Tot zes jaar had ik een normale jeugd, vóór mijn diagnose (autisme). Ik dacht dat ik een eigenaardig maar verder gewoon kind was en zo zie ik dat nog steeds; ik miste en mis ziekte-inzicht. Maar dat is ook weer cynisch bedoeld. Want volgens de deskundigen is met je handen fladderen en door het huis huppelen al stereotype gedrag…

Ik kom uit een onopvallend gezin: moeder, vader, broertje en ik. Als baby en kleuter leek ik volkomen in orde, al was ik anders dan de meeste kinderen. Ik reageerde vaak niet als iemand probeerde contact te maken en ging door met waar ik mee bezig was.
Als je erg je best deed, kon je toch wel een reactie losmaken en vanaf het moment dat ik kon praten zocht ik ook uit mezelf toenadering.  Mensen konden me aan het lachen maken en ik hen en mijn ‘anders zijn’ was toen nog geen probleem, maar zou later des te tragischer gevolgen hebben.

In de kleuterklas paste ik niet in het systeem. De juffrouw gilde tegen me als ik per ongeluk iets ‘verkeerd’ deed en achteraf hoorde ik dat zij mij ‘zwaar autistisch’ noemde. Het was vooral de buitenwereld die aandrong op onderzoek, vader en moeder redden het best met mij.

Die testen scheen ik best leuk te vinden om te doen. Volgens de diagnose was er maar één school geschikt voor me, de ZMOK-school. (Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen.) Andere scholen durfden me ook niet meer aan te nemen.

Zelf was ik te jong om te duiden wat er aan de hand was. Mijn leven ging gewoon door en in groep 4 kreeg ik een juf die mijn autisme als een uitdaging zag, in plaats van iets griezeligs en zij wist ook een warm groepsgevoel te creëren. Ik speelde veel meer met andere kinderen dan voorheen, ik had zelfs wat vriendinnen; hier kon ik kind zijn.

In de bovenbouw werd mijn ‘anders’ zijn wel weer een ‘probleem’. Klasgenoten pestten mij, vaak met instemming van de leraar. Hij deed mij ook na voor de klas als hij vond dat mijn toon te futloos was. Klasgenoten jouwden me uit of gingen expres herrie maken omdat ze doorhadden dat ik daar niet tegen kon.

En ook thuis met mijn moeder had ik veel ruzie. Zij kon moeilijk van me houden, mijn gedragsproblemen door de stress op school, maakten haar radeloos; zij had nooit begeleiding gehad om positief met me om te gaan. Ik heb met elf jaar op een cursus ‘sociale vaardigheden’ gezeten en ook daar schoven ze alles af op mijn autisme. Ik begrijp best dat mijn moeder de situatie als hopeloos zag. Maar ik zag steeds meer het verband tussen deskundigen die iets als onoverkomelijk classificeren en ouders die hun kind slechter gaan behandelen. De erger wordende gedragsproblemen lijken een zelfvervullende voorspelling. De diagnoses en prognoses maken veel kinderen kansloos en zorgen dat ouders ze niet meer kunnen zien zoals ze zijn.

Met veertien jaar was ik depressief. Thuis voelde ik me niet welkom. Mijn ouders waren al jaren gescheiden en omdat mijn vader zoveel moest werken, bleef ik bij mijn moeder wonen. In de klas werd ik gepest, ik had de kracht niet om me te verweren of überhaupt deel te nemen aan het sociale leven.   Toen kwam de gelegenheid om bij mijn vader te gaan wonen. Uren per dag hadden we gesprekken en hier mocht ik eindelijk zijn wie ik was.

Toen kwam er een spelbegeleidster op school, Luka was haar naam; ik was idolaat van haar, zelfs gefixeerd op haar. Zij gaf mijn troosteloze schoolleven kleur en ik zag meteen dat zij anders was. Zij droeg geen masker en haar blik was zo intens en ze was zo puur. Vrij plotseling had ik weer de levenslust om school aan te kunnen.  Ik had korte onderonsjes met Luka. Voor de buitenwereld stelde onze gesprekjes wellicht weinig voor, voor mij waren ze heel waardevol.

Ik wilde haar in vertrouwen nemen over mijn situatie op school. Er was al een gesprek tussen ons gepland, toen zij plotseling verdween; ze scheen overspannen te zijn. Ik werd verscheurd, geamputeerd en had nog liever een been willen missen..
De vriendin van mijn vader en de school drongen bij mijn vader aan om niet zoveel mee te gaan in mijn wereldje en ideeën, anders zou hij ongewenst gedrag belonen. Met zeventien jaar wilde ik niet meer leven. Ik was anderen toch maar tot last.

Uiteindelijk ben ik uit deze situatie gekomen; mensen die wel in me geloofden en mijn wensen en ideeën serieus namen, hielpen me. Ik kreeg via een Persoonsgebonden Budget een begeleidster, die mij leerde zelfstandig te reizen. Ik was al bijna 18 maar nog steeds aangewezen op schoolvervoer. Gelukkig ging mijn vader, mede dankzij de begeleidster ook weer in me geloven en tussen mijn moeder en ik gaat het ook steeds beter. Zij is nog steeds overbezorgd, maar niet meer zo ten einde raad.

Mijn vader heeft nu een vriendin die anderen in hun waarde laat en zij is heel gevoelig, net als ik. Als zij vindt dat ouders hun kind slecht behandelen, zal ze daar vaak iets van zeggen. Ik wou dat ik dat kon, voor een kind opkomen, maar het lijkt of al mijn energie gaat zitten in het bevatten en verwerken; ik heb geen filter. Bij mij komt alles hard binnen en het lijkt dat de gevoelens van het kind op mij overslaan. Ik raak dan vaak in paniek en heb dan geen stem meer en voel me zelf weer twaalf.

Sowieso herken ik in de opvoeding de tendens van de ZMOK-school; willen bewijzen de macht en controle te hebben en geen vertrouwen hebben in de kinderen. Om die misstanden bespreekbaar te maken, ben ik mijn website Dus! begonnen; neem er alsjeblieft eens een kijkje!  (klik HIER)

Inmiddels zit ik nog steeds gevangen in de gehandicaptenzorg. Ik heb weliswaar een eigen woonruimte, maar daar zit weer een stichting achter die me kleineert en in de mal van een zwaar gehandicapte heeft geduwd… Al wil ik niets afdoen van de paar mensen die me wel serieus nemen. Een tijdlang was mijn leven leeg, maar dat kreeg meer kleur toen mijn boeken uitkwamen:

Afwijkend en toch zo gewoon en Collision.  (zie HIER)

Door mijn website, ging ik netwerken met mensen die ook de wereld wakker willen schudden. Zo heb ik ‘Positieve Nood’ gevonden, waar ze op een relaxte manier met me omgaan. Hier is mijn autisme geen stoornis of handicap, maar een eigenschap of zelfs een gave… Wauw! Zij begrijpen me écht.  Ik werk intensief samen, doe bijvoorbeeld mee aan lezingen en ik mag vooral zijn wie ik ben en voel me daardoor heel waardevol. Eindelijk ervaar ik weer een beetje geluk..!

Bijna iedereen van Positieve Nood heeft een psychisch probleem (gehad). Van sommigen is het leven totaal verwoest door de psychiatrie, want het lijkt wel of de psychiatrie altijd op zoek is naar nieuwe patiënten. Ze laten je geloven dat de beleving en het gedrag van een bijzonder iemand, kenmerken zijn van een hersenstoornis, in plaats van iemands eigenheid.

De aandacht gaat voor hen uit naar wat er zogenaamd niet in orde is en ook veel scholen en ouders nemen die zienswijze van deze ‘deskundigen’ over. Zo word ik er koud van als ik een schoolgids lees waar ze kinderen met bijv.  ADHD of autisme ziek noemen. Wéér een manier om macht en controle te hebben over kinderen.

De  houding ‘Ik ben de volwassene en jij het kind’, is kennelijk niet meer genoeg. Als de maatschappij niet met een bepaald kind om kan gaan, krijgt het kind een brandmerk en alles wat het kind vervolgens doet, zegt of voelt wordt geanalyseerd en hoort zogenaamd bij dit gebrandmerkte ziektebeeld. Zo’n kind kan dan vaak geen kant meer uit..!!

Zelf zie ik autisme als een vorm van hooggevoeligheid. Ook autistische kinderen hebben ouders nodig die blij met ze zijn zoals deze kinderen zijn. Ouders die hun kwaliteiten zien en stimuleren en met een open blik naar de toekomst kijken. De toekomst voorspellen bestaat niet maar het zijn vooral de prognoses die de ontwikkeling van het unieke kind in de boeien slaan.

Een kind moet op een manier kunnen opgroeien die bij hem past; er is daarbij geen standaard handleiding, ieder kind heeft een andere gebruiksaanwijzing en die moet je zelf uitvinden : )
Als kind, als ouder, als medemens!

Sarah Morton.
redactie@dus-sarah-morton.nl

Kijk hier naar het interview dat Hanneke Kappen had met Sarah over haar boek ‘Afwijkend en toch zo gewoon’. (zie de link hier onder het artikel)

X

x

* * * * * * *

Hoe wordt iemand wreed?

© Sarah Morton, Juli 2010 (website)

X

Je ziet het in films, documentaires, leest het in kranten. Om je heen merk je het soms op. Ongevoeligheid en geweld waarvan je je niet kunt voorstellen hoe iemand zoiets kan doen. Waarom? Denk je? Iemand die dicht bij zijn gevoel staat, eerlijk is en zijn hart volgt, kan het zich moeilijk voorstellen, laat staan zich tot zoiets aanzetten.

Toch gebeurt het niet voor niets. Uit gehoorzaamheidsexperimenten blijkt dat iemand tot veel bereid is, zolang hij zelf niet verantwoordelijk is.

Ik verdenkt het georganiseerde Systeem dat het van ons emotieloze robots wil maken, zodat we volgzaam zijn, weinig weerstand hebben om mee te gaan in een beleid.
Dit ‘afsluiten-van-je-gevoel’ kan al vlak na de geboorte beginnen, zeker na een ziekenhuisbevalling. Het kind wordt meteen weggehaald bij de moeder, voor onderzoek, ook als er geen complicaties zijn. Het onderzoek gebeurt meestal in een andere kamer. Na een paar minuten mag de baby even bij de moeder, om daarna ‘rustig’ in een apart bedje gelegd te worden.

In Nederland kiezen steeds meer ouders voor het ziekenhuis: zie HIER het artikel. Een van de redenen: vrouwen willen rust na de bevalling hebben. De baby ligt op een aparte babyzaal, samen met andere ‘slachtoffertjes’. Hun hele natuur is ervan doordrongen bij hun moeder te willen zijn. Hier worden ze alleen achtergelaten, hoe hard ze ook huilen. Ze worden gevoed en verschoond en moeten het verder zonder aandacht stellen. Het is een liefdeloze omgeving. Ook veel ouders voelen niets voor hun kind: Wanneer ze het weer terug zien, is de ouder-kindband al doorgesneden; er is geen hechting.

Een baby heeft geen tijdsbesef. Voor een pasgeborene, duurt een nacht alleen een eeuwigheid. Hoewel er ziekenhuizen zijn, die ouder en kind zoveel mogelijk bij elkaar laten zijn. Bij een thuisbevalling krijg je de kans om je baby te leren kennen, aan elkaar te wennen, samen in bed. Hoewel niet zelden de baby al vlak na de geboorte in een eigen wiegje ligt.

Het zwangerschapsverlof loopt meestal tot zes weken na de bevalling. Zo jong komt een baby terecht op een crèche, als de zoveelste. Met twee leidsters op de tien kinderen is er geen tijd om baby’s de aandacht en liefde te geven die ze nodig hebben. De baby’s liggen er passief bij, of huilen. Een bekend beeld: de leidster gaat ongestoord door met het knutselen met een paar peuters, terwijl er in een box een baby ligt te brullen.

Een separatie is voor een baby traumatisch.
Het leert zo dat de wereld eenzaam en koud is, dat er niemand reageert op zijn noodkreten. De stress en paniek gieren door zijn lijfje. Het voelt heus wel dat het zichzelf nog niet kan redden.
Als je verzorgers je keer op keer iets aandoen of je in de steek laten, gaat er iets kapot in je geest. Uit zelfbescherming moet je je afsluiten voor de realiteit. Je beleeft het alsof het niet echt is wat er gebeurt. Alles lijkt onwerkelijk, je doet wat je doet, op de automatische piloot. Kijk eens op deze link van Wikipedia over ‘Depersonalisatie’

Als je steeds getergd wordt, kan dat een enorme levenshaat opwekken. Hoe vroeger je eraan onderworpen bent, hoe meer het ingrijpt. Die frustraties moeten er op een of andere manier uit. Je krijgt ook een indruk van het hoe het leven in elkaar zit. Dat wordt je werkelijkheid.
Een kind dat het vanaf de geboorte zonder liefde moet redden, zal als volwassene ook geen liefde kunnen geven of voelen. In extreme gevallen is het kind zo leeg van binnen, dat het tot moord in staat is. Het heeft immers geen medegevoel ontwikkeld en voelt zich niet verbonden met anderen.

Het bekendste voorbeeld van wreedheid zijn de nazi’s. Alice Miller zegt erover dat veel Duitsers die rond de eeuwwisseling geboren zijn, onderworpen zijn aan een speciale opvoedtechniek waardoor medegevoel nooit ontwikkeld is bij deze kinderen of heel vroeg verloren ging.

Het Brein achter deze methode is Daniel Schreber. Het idee was zuigelingen door middel van lichamelijk voelbare waarschuwingen tot rust brengen. Dit slaat het kind op als onbewuste herinnering. De techniek was maar een paar keer nodig om voor altijd het kind te beheersen. Met een blik en een dreigend gebaar was je het kind de baas. Het kind is gehoorzaam, maar van binnen is het woedend en vol haat. Die gevoelens zouden volgens Miller zich jaren later uiten in haat naar de joden.

Als kind ben je machteloos tegenover je opvoeders. Een instinctieve reactie; vluchten of vechten is als hulpeloze baby niet mogelijk. De opgewekte haat en frustratie kan slechts op een andere zogenaamde vijand afgereageerd worden.

De Führer wist heel goed in te spelen op de pijn van zijn volk. Van hem is daarbij ook bekend dat hij een vreselijke jeugd heeft gehad. Zo moest hij met regelmaat stokslagen in ontvangst nemen. Door deze verbanden te ontkennen, blijft de geschiedenis zich verhalen.
Een kind dat in een hatelijke omgeving opgroeit, leert zelf te haten. Als afreageerobject wordt vernietigen, anderen pijn doen om zichzelf af te reageren, zijn levensstandaard. Mishandeling, in welk opzicht dan ook, is een langzaam werkend gif dat vaak onzichtbaar een ravage aanricht.

Als een kind in een liefdevolle omgeving opgroeit, kan het van anderen houden. Een kind dat zich gewenst voelt en krijgt wat het nodig heeft, kan bijna iedere maatschappij aan. Het zal uit zijn doen zijn als er iets vreselijks gebeurt, maar het zal er niet snel geestelijk door verminkt raken en het zal de gebeurtenis sneller weer te boven komen. Waar voor een kind dat veroordeeld is tot een liefdeloos leven, de ellende een bevestiging zal zijn voor zijn destructieve werkelijkheid.

Niet iedereen die mishandeld of verwaarloosd is als kind, wordt een monster. Slachtoffers die inzicht hebben in hun kindertijd, komen er over het algemeen beter uit. Zeker als er ergens in de jeugd iemand is geweest die zich over hem of haar ontfermde, iemand bij wie het kind terecht kon.

De tendens is nog steeds: ‘Bemoei je met je eigen zaken’, hoewel kinderen de toekomst zijn. Letterlijk. Als je mensen kent die kinderen slecht behandelen, kun je dit bespreekbaar maken. Zeg nooit letterlijk dat iets ‘verkeerd’ is, dat accepteert niemand. Je kan omschrijven wat je opvalt, vragen stellen. Laat ze eventueel dit artikel lezen of iets anders over de gevolgen van kindermishandeling.
Als je de opvoeders niet kunt bereiken, kun je er misschien toch voor het kind zijn. Laten merken dat je om het kind geeft, samen praten, wandelen of spelen. Het kind even kind laten zijn. Dit kan veel verschil maken.

Sarah Morton

www.dus-sarah-morton.nl