Amerikanen gebruikten hun militairen als proefkonijn!

Steeds meer berichten komen in de openbaarheid van de gewetenloze en nazi-achtige methoden waarmee regeringen experimenten uitvoerden op hun burgers.

In het geval van de Amerikaanse overheid, ging deze zover dat militairen met allerlei extraatjes werden gelokt om deel te nemen aan chemische en biologische experimenten en hen dat niet werd verteld. Het zou allemaal onschadelijk zijn, maar het tegenovergestelde bleek; nog steeds ervaren de mensen die meededen aan deze tests de gevolgen van de lichamelijk en mentale blootstelling aan experimentele stoffen.

Maar reken nou niet op een meewerkende houding van de Amerikaanse overheid. Medische dossiers van de betrokken personen zijn vernietigd en de proefpersonen in kwestie hebben ook nog eens de schijn tegen.. Ze hebben contracten getekend, waarbij ze én de geheimhouding beloven, maar nog heftiger: ook documenten getekend hebben, waarbij ze verklaren af te zien van aansprakelijkheidsclaims tegen de overheid.

Lees het verhaal van de dappere advocaat Gordon Erspamer uit San Francisco, die het tot zijn levenstaak heeft gemaakt om tóch deze schijnbaar kansloze zaken aan te pakken en de overheid voor het gerecht te dagen. Wat een kanjer. Een verhaal over afgrijzen én hoop in één verslag.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Amerikaanse overheid experimenteerde op soldaten:

schokkende zaken komen aan het licht in een nieuwe rechtszaak.

By Bruce Falconer, Mother Jones 23 Mei, 2009

Vertaling Guido Jonkers © 2009 WantToKnow.nl

Hun verhalen zijn een stapel samenzweringsculturen: gebroken mannen die aan hallucinaties lijden en aan een bijna totale vergeetachtigheid, beweren dat zij de slachtoffers zijn van geheime overheidsexperimenten met rondom mind-control. Denk hierbij aan Liev Schreiber in de film The Manchurian Candidate of Mel Gibson in Conspiracy Theory.

Journalisten zijn een favoriet doel voor de paranoïde gedachtenkronkels van deze groep. Een daarvan is Gordon Erspamer, een advocaat uit San Francisco, die er ook met zijn laatste rechtszaak niet in slaagt om het ‘zilverfolie-hoedjes-publiek’ op afstand te houden.

Erspamer heeft zaken aangespannen tegen de CIA en het Amerikaanse leger namens de Amerikaanse Vietnam Veteranenbond en 6 voormalige Amerikaanse soldaten die beweren dat zij het onderwerp zijn van dit verhaal: overlevenden van geheime overheidstesten die uitgevoerd werden in het Millitaire Edgewood Arsenal in Maryland, tussen 1950 en 1975.

“Ik krijg veel telefoontjes” zegt de advocaat “Er zijn veel gekke mensen daarbuiten die geloven dat iemand van Mars  hun gedrag beïnvloed via radiosignalen.” Maar als het vervolgens over het Edgewood Arsenal gaat: “Maar ik heb ondervonden dat meer en meer van dit soort verhalen keihard op waarheid berusten!”

Dát wetenschappers, in dienst van de overheid, experimenten uitvoerden in Edgewood is niet eens meer een vraag.. “Het programma bestond bijvoorbeeld uit het testen van zenuwgassen, antistoffen tegen zenuwgassen, psycho-chemicaliën en lichaamsoneigen stoffen.” aldus een rapport uit 1994 van het General Accounting Office (tegenwoordig heet dat het Government Accountability Office).

Minstens 7800 Amerikaanse dienstplichtigen dienden als ‘laboratoriumratten en proefkonijnen’ aldus de aanklacht van Erspamer.

Minstens 7800 Amerikaanse dienstplichtigen dienden als ‘laboratoriumratten of proefkonijnen’ in Edgewood, aldus de aanklacht van Erspamer, die hij in Januari bij de rechtbank in Californië heeft ingediend. Het Bureau voor Veteranenzaken rapporteert dat militaire wetenschappers honderden chemicaliën en biologische substanties hebben getest, inclusief VX, tabune, somane, sarine, cyanide, LSD, PCP en ook blarentrekkende chemicaliën uit de Eerste Wereldoorlog werden getest, zoals fosfor en mosterdgas.

Maar het volledige programma komt waarschijnlijk nooit aan het licht. Het is zoals een CIA-medewerker het uitlegde aan het General Accountability Office, refererend aan de beruchte MK-Ultra mind-control experimenten:

“De namen van de mensen op wie de test zijn gedaan zijn niet beschikbaar, omdat er geen namen werden genoteerd van mensen op wie de tests werden gedaan en data van de proeven werden consequent vernietigd.” Daarnaast verklaarde deze ambtenaar, dat sommige tests, waarbij LSD en andere psycho-chemische drugs betrokken waren, “werden uitgevoerd bij een onbeperkt aantal personen, zonder dat zij hier kennis van hadden…”

De eisers die Erspamer vertegenwoordigt claimen dat, hoewel zij zich hadden opgegeven voor het Edgewood programma,  zij nooit adequaat zijn geïnformeerd over de potentiële risico’s en tot op de dag van vandaag lijden aan slopen gezondheidseffecten, als resultaat van deze testprogramma’s van de Amerikaanse overheid.

Zij hopen de CIA en het Amerikaanse leger te dwingen om hun fouten toe te geven, hen te dwingen informatie af te geven over de specifieke substanties waaraan zij werden blootgesteld en dat zij toegang krijgen tot betaalde gezondheidszorg, die hun Edgewood-gerelateerde ziektes kan behandelen.

Ondanks de -zoals ze het zelf omschrijven- tientallen jaren van lijden, van hun Edgewood-ervaringen, zijn de voormalige soldaten niet uit op een geldelijke compensatie; in 1950 werd door het Hoger Gerechtshof in de VS, in de zg. ‘Feres-zaak’, de mogelijkheid  uitgesloten, dat militair personeel de Federale overheid aansprakelijk stelt voor persoonlijke verwondingen, opgelopen tijdens de dienstplicht.

De beslissing van de CIA om militair personeel te gebruiken voor allerlei tests, is nou precies gebaseerd op deze regel uit 1950 en Erspamer wil deze praktijken van de CIA tijdens de rechtszaak aan de orde stellen.

“Ze stopten inééns met het gebruik van burgers als onderwerp van de test en zeiden: ‘Oh, we kunnen deze militairen voor niets ter beschikking krijgen.'” aldus Erspamer. “De overheid kon met deze militairen uithalen wat het wilde, zonder daarvoor aansprakelijk te zijn. We willen deze praktijken openbaar maken, want we geloven niet dat de meerderheid van de bevolking dit verhaal begrijpt.”

De woordvoerster voor de CIA, Marie Harf, wilde  over de claim van Erspamer alleen kwijt, dat het testprogramma op mensen door de CIA “zorgvuldig is bestudeerd en dat de CIA volledige medewerking heeft toegezegd aan elk van de onderzoeken”.

Maar ook de betrokkenheid van Erspamer  berust op een diep persoonlijkke ervaring, want zijn vader was een specialist in dienst bij de overheid. Hij was betrokken bij ‘Operation Crossroads’ (details HIER), waar het ging om een serie nucleaire tests, die werden uitgevoerd op het atol Bikini in de Stille Oceaan, in de zomer van 1946. Hij was aanwezig op het onderzoeksschip ’the Baker’, tijdens de proef waarbij een 21-kiloton thermonucleaire bom tot ontploffing werd gebracht, zo’n 27 meter onder water. De ontploffing van deze bom, resulteerde in een gigantische radioactieve besmetting.

Erspamer’s vader en de rest van de bemanning van het schip, stierven allen rond hun middelbare leeftijd, aan de gevolgen van stralingsziekten, aldus Erspamer. Hij verdient de kost in het vakgebied van aanklachten rondom energiezaken, maar heeft inmiddels ook al 2x topzaken voor veteranen behandeld, waarvan 1 voor soldaten die, net als zijn vader, waren blootgesteld aan radioactieve straling tijdens nucleaire tests.

Deze zaak verloor hij achter, ná een hoger beroep in 1992. Meer recent heeft hij ook zaken aangespannen tegen de overheid, naar aanleiding van post-traumatische stress aandoeningen bij militairen die terugkeerden uit Irak en Afghanistan. Deze zaak komt binnenkort ook weer voor in een hoger beroep in een rechtbank in Californië. “Niemand wil deze zaken aanpakken”, aldus Erspamer, “en dat is erg treurig, omdat deze veteranen opgezadeld zitten met een erfenis en niet zo’n fraaie erfenis.”

Een van deze veteranen is Frank Rochelle. Anders dan de andere veteranen, waarop tests zijn gedaan, zijn delen van zijn heftig bewerkte medische dossiers bewaard gebleven, die een zeldzaam, weliswaar incompleet beeld geven van zijn ervaringen.

In 1968 , toen hij gestationeerd was in Virginia’s Fort Lee, als een 20-jarige legerrecruut, viel hem een oproep op waarin vrijwilligers werden gevraagd voor het Edgewood programma. Onder de vele voordelen die je zou krijgen bij deelname aan het testprogramma, stonden punten als: vrijstelling van wachtlopen, de vrijstelling om militaire kleding te moeten dragen, 3-daagse weekends en last-but-not-least een aanbevelingsmedaille. En dit allemaal als je maar meedeed aan de experimenten, die, volgens de oproep, het Amerikaanse leger zouden helpen om een nieuwe generatie militaire uitrusting te testen, zoals kleding en gasmaskers.

Toen hij aankwam bij het testcomplex in Maryland, moest hij -volgens zijn zeggen- een hele serie docuementen tekenen, inclusief een non-aansprakelijkheidsdocument en een geheimhoudingsovereenkomst. Hem was verteld, aldus Rochelle, dat de tests volledig risicoloos waren en dat de toediening van evt. ‘medicijnen’, niet de normale, toegestane dosis zou overschrijden.

Maar de daaropvolgende 2 maanden, werd hij echter blootgesteld aan drie testrondes, die hem permanente schade hebben toegebracht. Zijn medische dossier toont aan dat hij werd blootgesteld aan niet-dodelijke middelen, zoals DHMP en glycolaat.  Beide stoffen staan bekend als verdovende middelen en produceren hallucinaties.

Voor deze experimenten werd Rochelle naar eigen zeggen, in een gaskamer op een stoel gezet en vastgezet met riemen, door 2 manenn in witte laboratoriumjassen. Ze bevestigden een gasmasker over zijn hoofd en droegen hem op om normaal te blijven ademhalen. Maar hij verloor snel het bewustzijn, toen het experiment eenmaal begon. Een citaat uit de aanklacht tegen de overheid, in deze zaak door advocaat Erspamer: ‘De volgende 2 tot 3 dagen hallucineerde Frank Rochelle hevig; hij dacht dat hij 90 centimeter lang was, dieren zag lopen over de muren en dat hij werd achtervolgt door een wit konijn van 2 meter groot. Hij hoorde mensen zijn naam roepen en dacht dat al zijn sproeten op zijn huid kevers waren die onder zijn huid zaten. Hij probeerde zelfs deze ‘kevers’ uit zijn huid weg te snijden. En niemand van de medische staf, greep in om hem dit te doen beletten..’

Rochelle dacht dat al zijn sproeten op zijn huid kevers waren die onder zijn huid zaten en hij probeerde deze ‘kevers’ uit zijn huid weg te snijden.

Niemand van de medische staf, greep in om hem dit te doen beletten..’

Zijn medische dossiers tonen aan dat Rochelle ook nog door een 3e testronde ging, maar hij weet hier helemaal niets meer van. Jarenlang heeft Rochell nachtmerries gehad over de tests die hij in Edgewood heeft ondergaan, en nu lijdt hij aan zware vermoeidheid, geheugenverlies, slaaptekort, ooggezichtsverlies. Allemaal klachten die volgens Rochelle het gevolg zijn van de zware experimenten die hij onderging. Maar toch heeft hij zijn dokter pas op de hoogte gesteld van deze experimenten in 2006, omdat hij dacht dat hij nog steeds aan de 1968-overeenkomst gebonden was, die hij immers met het Amerikaanse leger had gesloten, inzake geheimhouding.

De overheid gaf uiteindelijk -ook in 2006- vroegere proefpersonen de mogelijkheid om met hun artsen te praten over deze tests en de mogelijke persoonlijke gevolgen ervan, onder de voorwaarde: “dat deze personen niets zouden bespreken, dat betrekking heeft op informatie over militaire operaties, die onthullingen zouden doen over de kwetsbaarheden en mogelijkheden tot chemische of biologische oorlogsvoering van het Amerikaanse leger.”

Rochelle’s verhaal is sterk gelijkend op andere aanklachten die Erspamer heeft ingediend. En allen zeggen te lijden onder de lichamelijk en geestelijk slopende gevolgen van de experimenten. En natuurlijk is het inhoudelijk invullen van deze claims van oud-militairen die schade zeggen te hebben opgelopen, een stevige klus, omdat de medische dossiers zijn vernietigd, nadat de experimenten zijn stopgezet.

“Hoewel Rochelle’s dossiers dus redelijk intact zijn, zijn er van andere personen veel minder gegevens te pakken te krijgen”, aldus Erspamer. “We hebben veel tijd gespendeerd aan dit onderdeel van de rechtsgang, maar we zijn ervan overtuigd dat de aanklagende oud-militairen:  zijn, wie ze zeggen dat ze zijn, daar waren, waar ze zeggen dat ze waren, en datgene hebben opgelopen, dat wat zij zeggen dat ze hebben opgelopen, in relatie tot de blootstelling aan de experimentele chemicaliën. Want wie draagt de verantwoordelijkheid anders, wanneer de aangeklaagden de bewijzen hebben vernietigd? “ vraag Erspamer zich af. “Zij hebben toch al deze dossiers door de shredder gehaald!”

Het geven van compensatie voor lichamelijke of mentale verwondingen, opgelopen tijden het testen van chemische of biologische middelen, is niet uitgesloten. Vorig jaar, kregen 350 oud-militairen een schadevergoeding van bijna US$ 6 miljoen toegekend in een buitenrechtelijke schikkingsregeling, omdat zij proefpersoon waren geweest tijdens experimenten op Porton Down, een geheime militaire onderzoeksfaciliteit, waar de Britse overheid haar eigen serie experimenten met mind-control hield. En in 2004 was er een soortgelijke zaak, waarbij de Canadese overheid een compensatiebedrag aanbood van US$ 18.000, aan veteranen die als proefpersonen waren gebruikt op hun experimentele complexen.

“Maar desalniettemin is er nog nooit 1 Amerikaanse soldaat gecompenseerd” aldus Erspamer. “De CIA en het Amerikaanse leger hopen dat ze langzaam allemaal uitsterven zonder dat ze een genoegdoening hebben mogen ontvangen. En dat zal ook gebeuren, als niemand iets onderneemt voor hen.”