Het licht komt binnen, door één klein scheurtje..

x

x

‘The crack in the egg; that’s where the light comes in.’

x

x

x

Bovenstaande zin – the crack in the egg – is het thema.. Datgene dat schuurt, wringt, pijn doet, confronteert, juist dáár ligt de mogelijkheid tot verlichting, tot bevrijding. Geconfronteerd worden met je eigen demonen, met elkaars angsten of oude patronen, conflicten en wrijving ervaren waardoor de onderliggende pijn zichtbaar en voelbaar wordt en genezen kan worden.

Dat geldt in het klein, met partners, vrienden, collega’s, maar ook in het groot: in het Midden Oosten manifesteert zich dat momenteel heel zichtbaar, maar ook in Europa en eigenlijk de hele wereld zien we dat de schaduwkanten van onze samenleving voelbaar worden. Alleen door werkelijk de pijn ervan te doorvoelen en er totale verantwoordelijkheid voor te nemen kan een probleem zich oplossen. Dan blijkt dat een pijnlijke wond de mogelijkheid geeft om het gehele systeem te helen…

Tijdens de Healing conferentie zijn we met een groepje mensen naar de graftombe van Rachel geweest, de moeder van Jozef en Benjamin (je weet wel, die Jozef die door zijn broers in de put wordt gegooid, als slaaf verkocht wordt en uiteindelijk farao van Egypte wordt). Rachel sterft bij de geboorte van Benjamin, en noemt hem ‘zoon van mijn pijn’. Jacob, haar man, verandert de naam in ‘zoon van mijn rechterhand.’

Voor de Joden is Rachel een van de stammoeders van het Joodse volk. Vele Joodse vrouwen die kinderen verloren hebben, een abortus hebben gehad, zwanger zijn etc. bezoeken haar kleine graftombe om haar te eren. Er is echter een klein probleem: de graftombe ligt in Bethlehem en dat is Palestijns gebied…

Uit angst dat de Palestijnen de tombe zouden vernielen, hebben de Israëliërs het volgende bedacht: Ze hebben om de kleine graftombe een kooi van zwaar gewapend beton gebouwd. Een klein gangetje geeft nog toegang tot het graf. Om de kooi staat een betonnen muur en daaromheen staat een labyrint-achtige muur van acht meter hoog met wachttorens, prikkeldraad, toegangshekken, een hangar waardoor je er binnen kunt en is de scheidingsmuur tussen de Joodse en Palestijnse kant anderhalve kilometer door Bethlehem heen getrokken zodat de tombe toegankelijk blijft vanuit het Israëlische deel. Het duurde ons anderhalf uur om de tombe te bereiken…

Als buitenstaander trek je een wat ongelovig gezicht bij de absurditeit van het geheel, totdat je het dieper op je laat inwerken. Na ongeloof, spot, hoon, boosheid, verdriet kwam ik bij een laag van compassie uit; als je een dergelijke betonbunker bouwt om het graf van je (stam-)moeder dan kan het niet anders dan dat je heel veel pijn hebt. In de dagen na het bezoek aan de tombe van Rachel ging de Joodse geschiedenis nog eens door me heen: er is geen volk dat zoveel gedaan heeft en bijgedragen aan de westerse cultuur; ze zijn de inspiratiebron geweest voor het hele Christendom; overal in Europa hebben ze wijsheidsscholen gesticht; ze waren belangrijke mede-aanstichters van de renaissance; ze hebben als volk vele, zo niet de meeste wetenschappers, kunstenaars, Nobelprijswinnaars, vrijdenkers, cineasten en filosofen voortgebracht.

Het Joodse volk heeft de Westerse cultuur diepgaand ten positieve beïnvloed. Wat ze daarvoor terugkregen: smaad, achtervolging, verbanning en uiteindelijk de holocaust. Ik begon het niet zo gek te vinden dat na tweeduizend jaar dit volk de muren optrekt, zich verschanst in hun zelf-bevochten land, en de deur dichtdoet. Iedere idioot die nog met een vinger naar hun wijst wordt met minachting en arrogantie de deur gewezen, of erger: neergeschoten.

Compassie; medeleven… Je verplaatsen in het leven van de ander, en er een stukje van meedragen. ‘Voordat je een ander veroordeelt, wandel een dag in zijn mocassins,’ zeggen de indianen. Jacob had het graf van Rachel aan de rand van Bethlehem gebouwd, in de hoop dat het joodse volk erlangs zou komen, als ze ooit weer zouden terugkeren uit Egypte. In die zin is het graf van Rachel een symbool voor het volk dat na verschillende verbanningen – de laatste tweeduizend jaar – weer terug naar huis keert.

Tijdens de Healing Conferentie zijn we veel in contact geweest met de Joodse kant van het Israël. Samen met Annelies en Corinne ben ik na de conferentie naar Sefat geweest, het stadje waar de Kabbala zijn oorsprong vindt en hoogtijdagen vierde. (lees ‘de Kabbalist’ van Geert Kimpen. Het verhaal speelt zich af, in dit idyllische stadje in de bergen..) Maar ook hier verstoort de ruwe werkelijkheid van vandaag de dag de idylle van het verleden. Steeds meer orthodoxe joden zijn naar het stadje getrokken en eisen het vertrek van de laatste Palestijnen.

We spraken er met een Nederlandse kunstenares, die is getrouwd met een joodse man, en er al vijftien jaar woont. ‘Het is zo makkelijk om de joodse cultuur te veroordelen, zeker als Nederlanders, maar ik heb er mijn hart aan gegeven en dan beleef je alles zo anders. Het is een rijke cultuur en eigenlijk zou ik niet meer terug willen.’ Ze maakt prachtige kunst van vrouwen uit de Joodse geschiedenis: Lot, Rachel, Rachab, Sarah, Esther, Maria, Maria Magdalena… vrouwen die allemaal hun lot gedragen hebben of juist ingegrepen hebben.

Aan de andere kant van het verhaal – en aan de andere kant van de muur – zagen we posters van Palestijnen die opriepen om terug te keren naar hun vroegere huizen, dorpen en akkers. Het symbool voor die oproep is de huissleutel, die ze allemaal meegenomen hebben, toen ze tijdens de Israëlische-Arabische oorlog hun huis ontvlucht zijn of verjaagd werden. ‘Etnische zuivering’ noemen we dat nu. Dat proces is nog steeds gaande.

De Israëliërs nemen stapsgewijs steeds meer land, huizen, akkers, bouwgrond en heuvels in bezit. Het is net Risk; je plaatst een paar kolonisten op een heuvel in een caravan, zet er een hek omheen, beveiligt het met een half leger, en niet veel jaren later is er een complete vinex-wijk verrezen met shopping-malls, synagogen, snelwegen en trams. Zie daar de oorsprong van alle zelfmoordaanslagen, terroristische activiteiten en de continue strubbelingen in Israel c.q. Palestina.

Twee culturen die mijlenver uit elkaar staan schuren langs elkaar heen en zorgen voor dagelijkse ontsporingen. In het klein verbeeldt het de schuring van de Westerse wereld en de Arabische wereld. Het joodse volk is op zijn omzwervingen door de wereld zodanig verwesterd en gemoderniseerd dat ze in niets meer lijken op hun Arabische buren van weleer, die nog zeer vasthouden c.q. vastzitten in oude Islamitische tradities en gebruiken.

x

‘The crack in the egg; that’s where the light comes in.’

x

Zou het kunnen dat deze twee volken, met hun eindeloze conflict en onontwarbare kluwen van pijn en verdriet ook de oplossing aandragen waar we allemaal op zitten te wachten? Kan het zijn dat uit de modder van het verleden, van 60 jaar ‘Naqba’ , zoals de Palestijnen zeggen, de bloem van de wederopstanding herrijst? Nooit hadden we gedacht dat de strijd in Noord Ierland zou stoppen; dat de apartheid in Zuid Afrika zou eindigen; dat de muur in Berlijn zou vallen… En toch gebeurde het.

Ik ervaar daarbij twee kanten in mezelf; mijn hoofd reageert hoofdschuddend; wat een naïeve gedachte, volslagen onrealistisch en onmogelijk. Die twee moeten elkaar eerst uitmoorden voordat er een oplossing komt. Mijn hart reageert anders; met hoop, met liefde en met compassie. En het is dat laatste dat juist het kleine beetje licht toevoegt aan het grotere geheel waardoor verandering kan plaatsvinden.

Dat is de ervaring die ik had in de tombe van Rachel; door een klein beetje licht te brengen in de grafbunker, mee te voelen, in te zien dat ik ook zo’n zelfde betonbunker in mezelf meedraag om mijn eigen pijn of liefde toe te dekken, ontstaat er de mogelijkheid tot verandering, evolutie, transformatie. Het zijn oneindig kleine stappen, maar van wezenlijk belang voor onze gemeenschappelijke toekomst. Het is de kracht van het kleine dat de vooruitgang brengt.

Naast het bezoek aan de tombe van Rachel zijn er door groepjes deelnemers bezoeken gebracht aan Qumran, de verblijfplaats van de Essenen; Massada, de berg waarop de laatste 900 Zeloten en Essenen zelfmoord pleegden toen Rome de Joden verbande uit Palestina; Ein Gedi, de oase bij de Dode Zee; de Mountain of Temptation en de bron van Elia, vlak bij het hotel, waar de ruïnes van het oude Jericho liggen; naar ECO-ME, een nieuw initiatief van jonge Israëliërs, die op het kruispunt van Jericho en de Dode Zee een soort eco-dorp hebben gebouwd, in harmonie met de natuur leven en een ontmoetingsplaats zijn voor Palestijnen, Israëliërs en internationale bezoekers. Een zeer inspirerende plek. Een groep van ons heeft op hun terrein een labyrint gebouwd; het eerste labyrint in de Dode Zee vallei na tienduizend jaar…

Op 5 en 6 mei is er een tocht gemaakt door vier mannen van Jericho naar Jeruzalem door de Wadi Qelt, de rivierkloof die Jericho en Jeruzalem verbindt. Vorig jaar kwamen we maar tot een kwart van de tocht; dit jaar hebben we hem helemaal gelopen. Dat ging niet zonder slag of stoot: Onderweg kregen we crisis – tussen degenen die wilden doorlopen en degene die op hun gemak wilden lopen – en op een gegeven moment liepen we boos aan de ene en de andere kant van de kloof. De monnik van het klooster van Wadi Qelt had ons nog zo op het hart gedrukt dat het ging om de Christus in ons, en had daarbij zo indringend gekeken dat de boodschap helemaal overkwam. Tijdens het conflict waren we dat helemaal kwijt.

Maar doordat de tocht veel langer en zwaarder was dan voorzien en allengs bleek onze jonge bedouïnengids de weg niet kende en deze route voor het eerst wandelde waren we steeds meer op elkaar aangewezen. Na twaalf uur lopen in de verzengde hitte door rivierbeddingen, langs rotswanden, door velden van riet en verse mint konden we niet anders dan ons overgeven; aan elkaar, aan de tocht, aan het lot dat ons beschoren was. We moesten voor een bepaalde tijd bij de ingang aan de Israëlische kant zijn, anders werd de poort gesloten.
Het tijdstip was volgens de bedouïnenjongen allang verstreken, maar toen we strompelend aankwamen stapten de rangers net in hun auto om te vertrekken. Een van ons lag inmiddels op apegapen langs de kant van de weg. De gids kreeg een stevige uitbrander en werd nog eens goed geïntimideerd, maar het voordeel was dat we met de rangers mee konden rijden om ons het laatste stuk de berg op te brengen. Achter ons viel het grote gele beveiligingshek in het slot…

Die nacht sliepen we in een bedoeïenenkamp, dat van te voren geregeld was. Vergeet het romantische beeld van bedoeïenen en stel je een geitenhok voor van betonbekisting, een zwart bouwzeil eroverheen, dat niet ver van de snelweg af ligt. Dat is het armzalige bestaan van Bedoeïenen in deze tijd. Zij staan onder aan de maatschappelijke ladder na de Israëliërs, de Arabieren, de Palestijnen en de kamelen.

Desondanks werden we hartelijk ontvangen en kregen we een heerlijke maaltijd van ‘Magloube’, een schotel van rijst, kip en noten, met cola en fanta erbij. De volgende ochtend liepen we gebroederlijk naar de grote afscheidingsmuur die om Jeruzalem is heen gebouwd. Hier nam onze bedoeïenengids afscheid. We drukten hem op het hart dat-ie zich niet bang meer moest laten maken door Israëlische rangers, maar de jongen had de schrik goed te pakken.

Wij wandelden door naar de checkpoint in de muur, en werden allerhartelijkst ontvangen door een mooie jonge Israëlische soldate. ‘You walk from Jericho to Jeruzalem? Wow, that’s weird, but very nice! Welcome!’ We mochten doorlopen en wandelden van de ‘derde wereld’ regelrecht de vinexwijk in van de eerste wereld, met zijn winkelcentra, snelwegen, hypermoderne trams, auto’s voor de deur, hypotheken, en een zekere leegheid. Twee werelden vlak naast elkaar en tegelijkertijd zo gescheiden.

De groep die in het hotel was sms-te dat ze ons graag wilden opwachten aan de poort van de oude stad, onder aan de Olijfberg; het laatste stuk konden we dan gezamenlijk lopen. Zo geschiedde. We voelden ons helden die een belangrijke opdracht volbracht hadden. De hele tocht had ik het beeld van de Gouden Ark gezien die als het ware boven onze hoofden mee zweefde. Toen we bij de oude stad aankwamen en de Gouden Rotskoepel in zicht kwam – de Dome of the Rock- bleef de ark boven de koepel hangen en zonk langzaam naar beneden, om daar op de heilige rots, de plek waar-ie vroeger gestaan had weer terug te keren.

Channeling bij vertrek..

De channeling die we bij ons vertrek op het vliegveld Ben Gurion in Tel Aviv doorkregen,

gaat over de veranderingen die we in het collectieve veld hebben gemaakt,

en heeft specifiek betrekking op de rol van het Joodse volk.

‘To all involved; thank you so much for your co-operation, because this was really a co-production between human existence and divine existence. You have changed the records; the deep patterns – of not being seen, of hatred, of separation – have been decoded and changed, in such a way that a doorway has been opened. Many people can follow now in your footsteps, because you have led the way from darkness to light; from hatred to love, from separation to co-existence. It is like an energetic doorway that you opened. Other people can enter through the same doorway and will be able to change the darkness inside themselves as well. So this is what you have been doing, all these days that you were together; practicing transformingh energy. You especially opened the doorway for the jewish people to get out of their inner prison because of the pain and the supression that they have underwent throughout the ages, they have become closed in their own suffering.

You have opened a door to go to the light. This is what you felt; this is what you felt at the tomb of Rachel, which is the manifestation of the pain of the Great Mother. The energy of the Goddess is completely entombed in this place. By going there – feeling the feelings, and connecting to it – you have made a crack in the egg, so the light can come in.

It only needs one ray of light, one step, one hand, one heart for people to be able to reach out. So the feminine within the jewish culture can come to the surface. It can come back to its original place of honor, of nourishment, of wisdom. By doing this you have created a living path of the Book of Wisdom to enfold, because it’s the Jewish people who have this wisdom in their cells, in their DNA and it is for them to open it, to read it and to live it. Not through the books, nor the traditions, but through daily life and through their conflicts together with the Palestinian people. They give them their mirror of what they have been suffering. So when they are able to acknowledge the Law of Attraction – So within, so without; as above, as below – they will be able to understand that what they have created in this conflict is a mirror for themselves. There is in no way guilt involved; you have to get rid of the concept of guilt. It is just pain and a distortion of love.

The Arc has been brought to Jerusalem. This was the last part of the journey of the Jewish people going throught the desert, – 40 days, 40 years, 40 centuries they been travelling through this desert – This is the moment of the last step to bring home the Arc of the Covenant. This covenant between God and mankind contains the promise that it will change; that the suffering will be over; that the pain will be ending at some point. By bringing the Arc to the original place of Bet El – the House of God – the center key has been put into place and all the wheels can start to turn now. Jerusalem – the city of peace – is the center of all the other powerplaces in the world and they are all connected to this centerwheel. Because the arc is the key, you have opened the lock of the Dome of the Rock and the whole system can start to turn around now.

This was your challenge, this was your purpose, this was your soulmission; for all of you. So again we would like to say thank you for the work you did. Go back to your normal lives now because the work is done and you can just rest after this for a while. Don’t take anything on your shoulders, nor in a negative way nor in a positive way, because this work can only be done from a neutral position, without ego. It is done!

* * *

(vertaling)

‘Aan alle betrokkenen: dankjewel voor jullie mede-werking. Want dit was werkelijk een samenwerking tussen het menselijke en goddelijke bestaan. Jullie hébben de geschiedenis verandert, die diepe patronen –van niet-gezien worden, van haat en van afscheiding- zijn opnieuw gecodeerd en veranderd, op een wijze die een poort heeft geopend. Veel mensen kunnen nu in júllie voetsporen gaan, omdat jullie de weg aflegden van het donker naar het licht. Van haat naar Liefde, van afscheiding naar samen-leven.

Het is als een energetische poort die jullie hebben geopend. Andere mensen kunnen nu door diezelfde poort binnenkomen en ook in staat zijn het donker in zichzelf te veranderen. Dus dit is wat je bereikt hebt, al deze dagen waren jullie sámen en beoefenden het transforeren van energieën. In het bijzonder hebben jullie de poort geopend voor het Joodse volk om uithun innerlijke gevangenis te komen.Door de pijn en de onderdrukking die zij ondergaan hebben, de afgelopen eeuwen, zijn ze opgesloten geraakt in hun eigen lijden.

Jullie hebben een deur geopend, om naar het licht te gaan. Dit is wat je hebt gevoeld, dit is wat je voelde bij de tombe van Rachel, die manifestatie van deze pijn vertegenwoordigd ín de Grote Moeder. De energie van de godin is volledig te rusten gelegd op deze plek. Door erheen te gaan –het gevoel te doorvoelen, en je ermee te verbinden- hebben jullie een scheurtje in het ei gemaakt, zodat het licht kan binnenkomen.

Er is slechts één straal licht nodig, één stap, één hand, één hart voor mensen, zodat mensen in staat zijn om uit te reiken. Hierdoor kan het vrouwelijke in de Joodse cultuur aan de oppervlakte komen; het kan terugkomen op zijn oorspronkelijke plaats van eer, voeding en wijsheid.
Door dit te doen, hebben jullie een levend pad geschapen voor het Boek van Wijsheid, om zich te openen, omdat het het Joodse volk is, die de wijsheid in hun cellen hebben, in hun DNA en het is aan hen om dit te openen, te lezen en ernaar te gaan léven. Niet door de boeken, niet door de tradities, maar door het dagelijks in de praktijk te brengen en door hun conflicten, sámen met het Palestijnse volk. Zij zijn de spiegel van datgene wat ze zelf aan leed hebben geleden.. Als ze dus in staat zijn de Wet van Aantrekkingskracht te bekrachtigen –zo binnen, zo buiten, zo boven, zo beneden- zullen ze in staat zijnte begrijpen dat hetgeen ze hebben gecreëerd, zich in dit conflict laat zien als het conflict van zichtzelf in deze spiegel. Er is op geen enkele wijze sprake van ‘schuld’, je dient het concept ‘schuld’ uit te bannen. Het is slechts pijn en een verstoring van Liefde.

De Ark is naar Jerusalem gebracht. Dit was het laatste deel van de reis, van het Joodse volk dat door de woestijn trok; 40 dagen, 40 jaren, 40 eeuwen lang zijn ze door de woestijn getrokken. Dit is het moment van de laatste stap om de Ark van het Verbond thuis te brengen. Het verbond tussen God en de mensheid hield de belofte in van verandering; dat het lijden voorbij zal zijn; dat de pijn op enig moment zal ophouden.

Door het terugbrengen van de Ark naar zijn oorspronkelijke plaats in Bet El, het Huis van God, is de hoeksteen op zijn plek gelegd en kunnen de raderen nu gaan draaien. Jerusalem, de stad van de vrede, is het centrum van alle andere krachtplaatsen in de wereld, en deze zijn allemaal verbonden met dit grote rad. Omdat de Ark de sleutel is, hebben jullie het slot geopend van de Kathedraal van de Rots en kan het hele systeem nu beginnen te draaien.

Dít was jullie uitdaging, dit was jullie doel, dit was jullie zielsopdracht. Voor jullie allemaal. Opnieuw willen we jullie bedanken voor het werk wat is gedaan. Ga terug naar jullie normale levens, omdat het werk is gedaan en jullie hierna nu een tijdje kunnen uitrusten. Neem niets op jullie schouders, niet in negatieve zin, noch op positieve wijze, want dit werk kan slechts worden gedaan vanuit een neutrale positie, zónder ego. Het is volbracht!”

* * *