Nu de orgaandonatie-machine weer volop draait om zoveel mogelijk donoren te ronselen, omdat het toch van levensbelang is dat iedereen dat doet, geloven wij dat het tijd is, de ‘achterkant’ van het plaatje nog maar weer eens naar voren te halen..
Het onderstaande artikel verscheen begin dit jaar en we raden je aan, als je overweegt orgaandonor te worden, dit verhaal mee te nemen in je overwegingen. Er zijn vele vele voorbeelden van mensen, die een donororgaan hebben en dit verhaal kunnen bevestigen. Dát zij dus de gevoelens van de donor mee-ingeplant hebben gekregen..! Hier is het artikel.
* * *
Waarom is er bij mensen zoveel verborgen of onbewust verzet tegen orgaandonatie?
Zou het écht zo zijn dat wij, bij wijze van spreken, te lui zijn om een orgaandonatie-kaartje in te vullen?
Of dat we misschien bang zijn, dat we na de dood tóch nog de pijn zullen voelen van het verwijderen van onze organen?
Of is het misschien gewoon een éng idee…
Dat kan natuurlijk allemaal, maar de vraag is of er niet een ander gevoel aan ten grondslag kan liggen. Waarom is er eigenlijk nooit onderzoek gedaan naar de oorzaken en de achtergronden van dit stille ‘verzet’ of protest tegen orgaandonatie..? Waarom heeft dit fenomeen alleen maar luide, overigens zeer goed bedoelende, voorstanders.
Het is niet onze taak om hier een oordeel uit te gaan spreken over welles/nietes van orgaandonatie. De enige vraag blijft gewoon keihard overend staan: “Waarom is er zoveel ‘stil’ verzet? ”
Maar we vragen ons hier alleen af, of het wellicht zo kan zijn dat de stilte in dit opzicht veelzeggender is dan de ‘logische’ voordelen. Kan het zijn dat er onderbelichte achtergronden achter dit fenomeen schuil gaan bij IEDER mens..?!
Achtergronden die mogelijk te duiden zijn als ‘onbewuste gevoelens van afkeur’? Gevoelens die wellicht ieder mens met zich meedraagt die geen klakkeloze voorstander is van orgaandonatie?
Marieke de Vrij is een vrouw die haar talenten op het gebied van het lezen van collectieve velden meer dan eens heeft mogen aanwenden voor maatschappelijke belangen- en vakorganisaties op velerlei gebied. De door haar vrijgegeven inzichten geven menig vakman reden zichzelf eens achter de oren te krabben en haar uiteindelijk te complimenteren met zoveel ‘vakmanschap’ en ‘inzicht’. Als bestuurslid van de Stichting De Vrije Mare’, die haar werk ondersteunt, heb ik 5 jaar aan haar zijde gewerkt. De onverdrotenheid waarmee Marieke de Vrij haar werk doet en de intense compassie die ze met haar medemens heeft, is voor mij een groot voorbeeld geweest en is dat nog.
Het is tijd om haar, voor sommige zeer herkenbare, inzichten op het gebied van orgaandonatie, hier te delen. De essentie van haar inzichten staan in dit artikel. Nogmaals: het is niet onze bedoeling om hier een potje welles/nietes te gaan zitten spelen; het enige wat we willen bereiken met dit artikel, is dat je tot een waardevolle, innerlijke afweging kunt komen inzake orgaandonatie, met de hier aangereikte informatie.
X
* * * * * * *
X
Heb het HART eens om mijn organen te verwijderen!
Marieke de Vrij © 2006
X
“In de mens is een sterke hang gaande tot vernieuwing. Deze vernieuwing wordt menigmaal te eenzijdig beleefd, namelijk vernieuwing van het uiterlijk schoon, de verfraaiing van de eigen identiteit, of de verlenging van het leven door orgaandonatie.
Dit wordt niet altijd zorgvuldig wezenlijk doorgetrokken naar het eigen Zijn, want de diepere persoonsbewuste zelf-aanname en zelf-acceptatie blijven te vaak achterwege.
Dat houdt in dat – doordat er collectief al of niet bewust veel angst is voor verval – we voortdurend nieuwe technieken ontwikkelen om verval te voorkomen. We denken namelijk dat verval onomkeerbaar is en op een dieper niveau de eigen identiteit zal aantasten.
We durven onvoldoende ons eigen wezen te accepteren binnen onze menselijke beperking.
Vanuit een meer spiritueel standpunt is dit ongegrond. De mens is in wezen niet zijn lichaam maar dát wat hem doet ‘begeesteren’. Hiermee wordt bedoeld zijn innerlijke vonk, zijn geest, die via een ziels-afsplitsing geïncarneerd is om een bepaalde spirituele persoonseigen opdracht te vervolmaken hier op aarde.
Deze innerlijke vonk overstijgt het aardse leven en evolueert geestelijk bestaanszeker. Er is hier geen sprake van verval, de eigen identiteit blijft gehandhaafd en vervolmaakt zich. Ieder orgaan beeldt een complexe specifieke individuele psychologische gesteldheid uit, daarin ligt de neerslag van de complexiteit van jóuw individuele innerlijke levensopdracht, daarin ligt eveneens opgeslagen jóuw opgedane levenservaring.
Met andere woorden jouw diepere wezen, jouw zijn, wordt aards onder meer vertolkt en vertaald door verscheidene organen. Elk orgaan bevat andere specifieke herinneringsopslag en kwaliteiten. Bepaalde organen, mede soms afhankelijk van grootte en complexiteit ook in relatie tot andere organen, zijn veel ‘welsprekender’ in energie-uitdrukking dan andere organen. Bijvoorbeeld het hart, dat direct bemiddelend is naar alle organen toe. Alle organen zijn immers primair afhankelijk van het hart.
Organen en datgene waar het orgaan psychologisch voor staat, kunnen door verscheidene levens heen te weinig aandacht gehad hebben. Dat wil zeggen dat er te weinig bewust geaccepteerd contact is geweest tussen de persoon, het orgaan en datgene waar het orgaan psychologisch voor stond.
Hierdoor kan het orgaan al in een vroeg stadium zich in meer of mindere mate niet gezond gedragen, met als oproepende kracht om bewustwording te genereren vanuit een diepere zelfacceptatie.
Als wij in plaats van dit aan te gaan, een donororgaan in ons lichaam laten plaatsen, is de vraag wat dit ‘nieuwe’ orgaan ons wezenlijk te bieden heeft. Door de orgaantransplantatie neemt een ontvanger eigenlijk afscheid van dat wat hij onvoldoende heeft leren beminnen door acceptatie van een innerlijk leerproces.
Aan de andere kant wordt een enorm verlangen gewekt naar een gezond orgaan. Dit is eigenlijk ook heel symbolisch: dat wat jou belast wil je overstijgen, zowel op psychologisch als op lichamelijk niveau. Dan zie je de orgaantransplantatie als de kans tot vernieuwing. Niet de doorleving van de oude levensprocessen maar het nieuw gewenste staat op de voorgrond.
Organen als energetische-informatie-opslagplaatsen..
Je kunt je voorstellen dat de vitale organen door de hoeveelheid indrukken die er in zijn opgeslagen zeer essentiële organen zijn. Bij de uitname van je eigen organen om plaats te maken voor de donororganen, ontstaat een gemis van je eigen specifieke herinneringsopslag om plaats te maken voor de herinneringsopslag van de donor die aan het donororgaan gekoppeld is. Vervolgens krijg je heel veel subtiele overdracht van zielsenergie van die ander in jouw lichaam. De eigen levensintenties en gedragsimpulsen kun je verliezen, en die van de donor overnemen. (GJ: lees ook ons artikel ‘Het hart heeft een geheugen’ HIER)
Als de donor is overleden, is hij etherisch nog wel op jou aangesloten. Het etherisch lichaam van de ander kan immers niet honderd procent functioneren, want de zielskwaliteit die in zijn stoffelijk lichaam geaard was, heeft niet volledig mogen overgaan naar het onstoffelijk lichaam. Immers zijn hart klopt nog terwijl het orgaan of meerdere organen verwijderd worden.
Zolang het hart klopt, kan de ziel zich nimmer volledig terugtrekken in de geestelijke wereld en al zijn zielsenergie daarvoor verzamelen. Een deel van zijn zielskwalititeit is nog ín het donororgaan aanwezig en leeft voort in het lichaam van de ontvanger en wordt in de loop van de tijd steeds sterker vermengd met de energie van de donor. Er ontstaat zielsverstrengeling.
Werkelijke bewustwording zou praktisch en emotioneel ingezet kunnen worden als de ontvanger zeer bewust afscheid genomen heeft van het oude orgaan en de ontvanger zich wezenlijk bewust wil zijn wat de mogelijkheden en onmogelijkheden geweest zijn die dit orgaan hem geschonken heeft op het niveau van innerlijke bewustwording en persoonlijke leeropdracht, voor zover dit tot zijn mogelijkheden behoort.
Vervolgens zal men het ‘nieuwe’ orgaan moeten zien als een hulpmiddel dat verkregen is door mededogen van een ander mens en men zal oog moeten hebben voor het proces waarin de donorziel nu verkeert. Hiermee wordt de belasting die wederzijds is opgetreden niet ongedaan gemaakt, maar bewuster tegemoet getreden. De zielsverstrengeling, die al of niet in grote mate, heeft plaatsgevonden wordt onder ogen gezien.
Als een orgaan niet meer te opereren valt, dan is dat het tijdslot, dan is dat ook de begrenzing van het aards bestaan omdat je dan in een andere vorm dient door te leven. Als je die grens kunstmatig oprekt – want dit is echt tegennatuurlijk grensverleggend – wordt de ziel onnodig lang vastgehouden in de aardse dimensie.
De ontvlechting van Ziel en Lichaam.
Na het overlijden dient enige tijd in acht genomen te worden voordat de persoon zijn gehele zielseenheid uit zijn organen en stoffelijk lichaam heeft teruggetrokken. Per persoon is de tijd die hiervoor nodig is verschillend, van enkele seconden tot enkele dagen. Dit vraagt aandacht en bewustwording naar hoe wij met de overledene om wensen te gaan. Ook in relatie tot donatie na definitieve hartstilstand, is dit belangrijk.
In het algemeen gesproken is de lichamelijke en psychologische gesteldheid van een mens aangepast aan het draagvermogen dat nodig is om een innerlijke opdracht of meerdere opdrachten te vertegenwoordigen voor zover als in dit leven raadzaam geacht werd.
Als je doet aan levensverkorting of aan levensverlenging grijp je in op basis van je eigen vrije wil in een kosmisch patroon. Dat is dan wel je eigen keuze, maar het punt is – het woord ongerijmdheid voel ik daar dan ook bij – dat je ingrijpt in het raadselachtige, in het wonder van het leven zelf.
Het is iets heel anders als je vanuit bewustzijn probeert het orgaan te ondersteunen, op een persoonseigen wijze, met aandacht en zorgvuldige handelingen, zodat het orgaan niet onnodig snel in verval behoeft te geraken. Je werkt dan op basis van jouw vrije keuze zonder dat je daar anderen op zielsbestemmingsniveau mee hindert.
Het is van het grootste belang te begrijpen waar het nu eigenlijk ten diepste om gaat.
Het zou een zegen zijn als men zich durft te gaan realiseren dat het eeuwige leven vertolkt wordt door de mensenlevens heen. En dat men wanneer men niet slechts opkijkt naar de fysiek waarneembare materiële vorm waarin alles zich aards manifesteert, maar men ook inziet dat het leven op een onstoffelijke, niet waarneembare, wijze zich voortzet. Hiervan hebben vele mensen, die sterk fijnzintuiglijk ontwikkeld zijn, door alle tijden heen getuigenis van afgelegd.
Wetenschappelijk gezien is het belangrijk om oog te ontwikkelen voor de beperkingen van het huidige wetenschappelijk waarnemen. Wanneer onderwerpen als orgaandonatie teveel benaderd worden vanuit het mentaal denken, wordt er een grote kans gemist om vanuit meer ‘wezen’lijke benadering overstijgend te schouwen. Bepaalde takken van de huidige wetenschap leggen dit gebied overigens ook steeds meer bloot.
Het ‘goed’ doen aan elkaar middels donatie, wat maatschappelijk om diverse redenen aangeprezen wordt, hoe begrijpelijk ook in relatie tot hen die psychologisch en lichamelijk in innerlijke nood verkeren, wordt bezien vanuit het zielsaspect niet wezenlijk gewenst. De organen worden afgestoten, niet natuurlijk geaccepteerd in het lichaam van de ontvanger. Immers alleen middels zware medicatie kan het orgaan (tijdelijk) doorleven in het lichaam van de ontvanger.
Orgaandonatie cultiveert onze angst voor verval en staat de acceptatie in de weg, die veel vraagt van onszelf of van de geliefde ander, om uiteindelijk met zware lichamelijke klachten verder te leven en uiteindelijk te sterven.
X
Tot slot.
Ik ben zelf iemand die houdt van sterk genuanceerd, gedetailleerd spreken en ik vind voor het eerst in alle informatie die ik vrijgegeven heb (zo’n 45.000 bladzijden) een grens die niet te overschrijden valt.
Gedurende (de laatste) 5 jaren heb ik bij herhaling dit onderwerp opnieuw voorgelegd aan mijn onstoffelijke begeleiders en de uitkomst blijft steeds dezelfde. Ik word al langdurig geconsulteerd op diverse onderwerpen en het vrijgeven van dieperliggende inzichten heeft mij vaak intense vreugde geschonken. Ondanks dat ik vaak werk op moeilijke en ‘zware’ onderwerpen, werk ik aan vernieuwing.
Mijn hart voelt zwaar omdat ik mensen vanuit hún visie zou gunnen wat zij graag wensen, bijvoorbeeld verlenging van hun leven hier op aarde met hun dierbaren. Ik zou mensen mijn inzichten willen besparen, als ik twijfel zou hebben omtrent wat ik o.a. hier vrijgeef.
Ik vertel deze keer dus in dat opzicht geen ‘goed’ nieuws. Echter wanneer ik niet spreek zullen meer orgaandonaties plaats gaan vinden met alle gevolgen van dien. Mijn verzoek aan u is deze kennis serieus te overwegen en daarmee naar eigen inzicht en verantwoordelijkheid om te gaan.”
Naar mijn mening is het belangrijk dat in de maatschappelijke overwegingen zaken van zielsaard een rol gaan spelen op een meer bewuste wijze dan voorheen.
Marieke de Vrij
* * * * * *
Mocht je meer willen weten over dit facet van orgaandonatie, dan raden we je aan ook ons artikel van vorig jaar Februari te lezen, zie HIER. Een onmiskenbaar verhaal, dat hopelijk net zoveel indruk bij jou zal achterlaten, als dat het bij ons deed.
Een citaat uit dit artikel:
“Heeft het hart een herinnering? Gaat met een transplantatie ook een deel van de persoonlijkheid van de donor over naar de ontvanger van het orgaan? Een 8-jarig joods jongetje komt om bij een auto-ongeluk. Zijn dood betekent de redding voor een 3-jarig Arabisch meisje met een ernstige hartafwijking. Wanneer het meisje ontwaakt uit de narcose, vraagt zij haar moeder om een joods snoepje waarvan zij de naam niet kon kennen…”
Via stichting die het werk van Marieke de Vrij ondersteunt, Stichting De Vrije Mare, kun je het boekje ‘Orgaandonatie en orgaantransplantatie, belicht vanuit de ziel’ bestellen.
Hiernaast zie je de cover van het boekje, dat €5,- kost. Mogelijk zal het een nieuwe wereld én volledig nieuwe inzichten voor je openen…
Klik op deze link HIER en kijk rechtsboven bij ‘bestellen’.
interessant stuk zeker nu er een discussie op gang wordt gebracht over het verwijderen van organen voordat de dood is ingetreden. Er is nog wat gemor rondom de ethiek van de zaak, maar ik kan me voorstellen dat zodra duidelijk is hoeveel centjes het oplevert die kritiek wel verstomd. we zullen zien.
Ben geen orgaandonor.
Ik heb ook absoluut niks met donor zijn. Kan niet uitleggen waarom, maar het voelt zó onnatuurlijk voor mij. Net of je tegen een natuurwet ingaat.
Ik vraag me alleen af of ik ballen heb om te weigeren als ík degene ben die op een nier, lever of hart zit te wachten…ik hoop dat ik dan ook nee durf te zeggen en mijn lot accepteer…
waarom zal ik gratis mijn organen afstaan, terwij de rest er dik op verdiend.
mensen die organen afstaan moeten betaald worden ( aan familie) ten compenstatie.
je geeft je huis toch ook niet gratis weg als iemand dakloos is?
vind het eigenlijk een schandelijke vraag van je hoe kom je er op hang je zo aan geld ?
Helemaal mee eens Sandra.KLAP KLAP
Wat is daar fout aan?
Mijn lichaam mijn eigendom.
Wil je wat hebben dan kan daar ook voor een redelijke prijs gedokt voor worden.
Iets wat wettelijk kan worden vastgelegd per orgaan, geen belastingen er op, moet je zien wat je ineens in organen zit te zwemmen. Maar Neee, das hypocriet. Echt?
Als je in india een orgaan kan verkopen moet dat hier ook kunnen. Maar nee dan krijg je in eens van die hypocrypte teksten als: “”vind het eigenlijk een schandelijke vraag van je hoe kom je er op hang je zo aan geld ?””
Nee, maar:
MIJN LICHAAM MIJN EIGENDOM
Want dan mag je die vraag ook eens de ziekenhuizen vragen, harvest teams(ik kots van deze naam), vliegtuigen en alle artsen and apothekers die daar geld aan verdienen.Tot de donor ontvanger sterft!!!!
Een donor plunderen noemen ze harvesten””OOGSTEN””
Het moet gewoon een keuze zijn van degene die dat wilt en die dat niet wilt is een andere keuze, en deze behoor je te respecteren. En niet dan met een ander verwijt aan komen, dat vind ik toch zo slap zeg.
Ene gait:Het is heel normaal om je lichaam te laten wegrotten of verbranden, nou maar daar geen rariteit van, want als de donor ontvanger uiteindelijk het loodje legt gebeurd dat ook.!!
Niemand heeft het recht om over mijn lichaam te beslissen, behalve de eigenaar van dat lichaam. Punt uit.
Ik ben dus ook absoluut tegen dat belgische systeem. Waar iedereeen automatisch donor is.
Extract: Organen zijn energetische-informatie-opslagplaatsen…..
Mijn mening: transplantatie is evenals bloedtransfusie oneigenlijk.
Dergelijke ingrepen hoe goed ook bedoeld en vaak levensreddend gebleken – alles ten spijt – alles is energie. Jij, ik, wij, het.
Energie die vanuit zichzelf bestaat heeft uiteindelijk bestaan gevormd, heeft uiteindelijk vormgevat, vorm gekregen. (hoe, wat, het waarom, drijfveer, blijft een mysterie). De mens kan wel pogen te begrijpen en doen alsof we begrijpen maar kwantumfysica laat ons begrijpen dat we er niks van begrijpen. Immers, we zijn als waarnemers tevens scheppers.
Daarom moet en mág de mens niet rommelen met zichzelf. De ziel heeft haar eigen identiteit en is de blauwdruk van en voor het stoffelijke lichaam.
Met alle goede bedoelingen, hierin manipulaties in aanbrengen is – ik citeer maar even vanuit een online encyclopedie – manipulatie, oneigenlijk:
manipulatie:
“herplaatsen, tussenvoegen, vernietigen of herschikken van gebruikersdata gedurende een communicatiesessie door een onbevoegde gebruiker.”
Stel je eens voor dat er straks naast de algemeen geaccepteerde ‘levensreddende’ bloedtransfusie (met alle aanklevende kwalijke aspecten van dien) er straks nog een ander soort van ‘levensreddende’ zielvermengend elixer ons wordt voorgeschoteld: exotische stamcellen!
De zielloze mens heeft niets te verliezen. Deze wil slechts zijn bestaan op kunstmatige wijze verlengen, streeft naar extensie van zichzelf. Streeft naar wat hij nooit is geweest, mens.
Wilde dit even kwijt.
Nou, lust je nog (Monsanto) peultjes?
Zou het kunnen zijn dat de mens zo aan het leven
hangt ,omdat hij zijn bestemming niet kent?
een hart is een pomp niks meer
een nier is een filter
enz enz enz
http://www.ursus-lichthealing.nl/aura_healing.html
En een GAIT is een leuk beest maar je kan er ook doodziek van worden. En wat donatie betreft ga op je gevoel af!
Over Monsanto gesproken… Wat een monsterlijk bedrijf is dat. Ik heb de documentaire op Google video gezien. The world according to Monsanto”. Hele volksstammen zijn dood en dood ziek in Azie door het gif van dat bedrijf. Ze zouden door heel de wereld vervolgd moeten worden want iedereen plukt hier de “wrange” vruchten van. Ik neem nog een heerlijke Mekong Tilapia 🙁
Je kunt het ook zo bekijken: Als we overlijden worden we weer deel van het grote geheel. Van God. Van de universele energie. Maakt het dan uit of je ziel een stukje in een andere ziel zit? Hij (of zij?) gaat toch wel weer terug naar het Al.
Het hele “aparte zielen” verhaal doet mij toch heel erg denken aan het ego, iets dat we misschien nodig hebben hier op aarde om bepaalde lessen te leren die weer ten goede komen aan dat geheel, maar ons ook afscheidt van dat geheel.
Hebben we de mogelijkheid tot transplantatie zelf bedacht omdat we zoveel beter zijn dan de natuur of kunnen we met onze beperkte ego’s niet erkennen dat wat gebeurt misschien wel geheel buiten onze invloedssfeer ligt en de mogelijkheid tot transplantatie misschien wel deel van het hele (kosmische) evolutionair proces is om onze zielen ook nog eens de ervaring van versmelting met een ander ziel te laten ervaren?
In dat laatste geval ontneem je jezelf een ontzettend grote kans tot spirituele groei.
Wat nu morelio als jij wilt/moet reïncarneren maar dat kan niet omdat je energetisch niet compleet bent? Zou ook zomaar kunnen toch?
ja….op zich ook wel iets om over na te denken..thx
de opmerking van Morelio bedoel ik dan heur *grijnz*
heel goed niet delen niet krijgen ok ?
geen donor ? ook geen transplantaties en dus gewoon dood gaan !
Zo Gait en dat bepaal jij?
Ik vind het nogal een uitspraak….vrije keuze is voor iedereen toch?
Ik zeg nu dat ik geen donor wordt en ook geen organen aanneem van een ander. Maar ik vind ook dat iemand die geen donor is maar wel organen aanneemt als t nodig is dat zelf moet weten….daar mag je niet over oordelen….
prachtig en helder stuk. ben het er helemaal mee eens. ook met de laatste gedachten die daar staan; Mijn hart voelt zwaar omdat ik mensen vanuit hún visie zou gunnen wat zij graag wensen, bijvoorbeeld verlenging van hun leven hier op aarde met hun dierbaren. Maar het gaat niet om langer of korter leven; het gaat erom dat wij de kans hebben om tijdens dit leven wakker te worden uit de droom van een gescheiden ruimte en tijd en in de eenheid van tijdruimte de waarheid te vinden.
Dit stuk geeft precies mijn gevoel over orgaan transplantatie weer.
Hebben jullie al een Avatar voor de site? Gewoon 1 aanmaken door op het plaatje bij je reactie te klikken 😀
Ken uit mijn omgeving iemand die er 10 jaar geleden zo slecht aan toe was dat de artsen hem al opgegeven hadden.
Het was iemand van 22 jaar. Artsen wisten niet wat hij had maar werd al bijna voor dood verklaart. Hij had geen donorcodicil, dus dan denk ik stel dat hij het wel had gehad. Zijn artsen dan sneller geneigd om de stekker eruit te trekken?
Het einde van deze persoon is dat hij nu nog steeds gezond en springlevend rondloopt en men weet nog steeds niet wat hij destijds heeft gehad. Dus what if?
Organen zijn big business. Doe niet mee aan die florerende handel van die Mengele chirurgen. Lig je op die tafel na een ongeluk, wordt ’t: “Laat ‘m maar lekker langzaam de pijp uitgaan, niemand die ’t nu ziet gebeuren. Die gast is pure handel, nog even geduld en we kunnen ‘m zo meteen gaan strippen. Kassa!” Hell no!!!
wil jij wel organen van een ander dan ?
zo nee dan vind ik je antwoord ok zo ja dan zet je je zelf wel te kakken
Er mag geen prijskaartje aan een orgaan hangen. Als je verbiedt dat er geld voor wordt betaald en dus de handel de wind uit de zeilen neemt dan zal het een veel transparanter en eerlijker worden. In Zuid Amerika ben je je leven niet zeker als je gezond bent puur en alleen door de maffia achter de orgaan handel.
Het is een utopie mijn gedachten maar goed het zou wel helpen.
geen orgaandonor worden , anders kun je nooit na je dood helemaal los komen van de aarde, er blijft dan een stukje achter. Je kunt dan geen rust vinden.
waar baseer je dat op ?
Ik heb vorige week mijn codicil opgezegd. Ook om wat vorige week in het nieuws was maar al lange tijd voelde het niet goed voor mij. Maar als ik dan aan mijn kinderen dacht dan vond ik het toch wel een moeilijke overweging. Ik zal dus nu met dit besluit ook voor mijn kinderen een orgaan moeten weigeren, ik hoop maar dat ik nooit voor deze keuze kom te staan.
kun je je kinderen niet zelf laten beslissen wat ze willen ?
Nou, ze zijn pas 3 en 6 dus voorlopig moet ik dat doen….
dus je laat ze overlijden ook al heb je de keus om ze te redden door middel van bv een hart ?
Kijk hoe moeilijk dat ook zal zijn, dat is dan hun levenspad. Daar zitten dan ook lessen in voor ons nabestaanden. Ik denk dat als je op homeopatisch gebied en energetisch gebied alles gedaan hebt om een orgaan weer gezond te laten zijn, je ervan uit kan gaan dat het de bedoeling is om het lot te dragen zoals het komt zonder levensverlenging met transplantatie met eventuele complicatie’s en vele medicijnen.
Maar ik weet pas mijn echte standpunt op het moment dat ik voor die keuze kom te staan. De kinderen hebben ook nog een vader en opa’s en oma’s. Hopelijk komt dit moment nooit omdat ik verscheurd zou worden door twijfel en hopelijk zal mijn gevoel dan het juiste antwoord geven…
@ barry
en daarom worden bij dit soort keuzes ouders uit de ouderlijke macht gezet ! en dat is maar goed ook anders vervallen we weer naar middeleeuwse praktijken.
Natuurlijk geeft een donor een stukje van zichzelf weg bij donatie. Is dat zo erg???
De wetenschap heeft dit ontdekt, denken jullie dat ze hierboven niet weten dat dit zou gebeuren? Alles heeft een reden, alles heeft een doel, toeval bestaat niet!
Lang geleden heb ik gezien hoe een oude man weer kon zien, omdat hij hoornvlies van een donor kreeg. De blijdschap, de dankbaarheid en de liefde die deze man liet zien!!!
Misschien is het wel het grootste geschenk wat je kan geven, opoffering voor een hoger doel. We zijn allemaal met elkaar verbonden, we zijn allen één, dat prediken jullie toch hier!
Misschien zijn het wel lessen te leren voor de familie van de overledene, of voor diegene die organen ontvangt. Om een ander een levensles te ontnemen … wie zijn jullie om dat te beslissen???
Wel vind ik dat de medische wetenschap veel te ver door draaft in het beter proberen te maken van zieke mensen, we mogen niet meer doodgaan. Maar ik ben sinds mijn 18e al donor, als kind wist ik al dat dat goed was. Graag geef ik een groot geschenk aan een ander. De onvoorwaardelijke liefde die ik mijn man en kinderen geef, dan geef ik toch ook een stukje van mijn ziel weg? Met LIEFDE, onvoorwaardelijk en met volle overgave, want op je sterfbed telt er nog maar 1 ding en dat is LIEGDE!!!
Veel liefs Anneke
(wakker en bewust van boven en beneden/binnen en buiten)
Hi, laatste is natuurlijk ook LIEFDE!
XXX
Hallo allemaal,
Al jaren heb ik een géén donatie kaartje in mijn zak zitten,
ik wil niet ontvangen en niet weg geven.
Ieder mens is uniek,en al zijn er de mogelijkheden om organen te transplanteren wil nog niet zeggen dat dit de juiste oplossing is.
Of je nu in een God geloofd of niet,je mag als mens naar mijn mening bepaalde grenzen niet overgaan,nl. de grens van de schepping , of hoe je het ook noemen wilt.
Ook de wetenschap is hierdoor lui geworden,in plaats van naar verdere oplossingen te zoeken,vinden ze het wel goed zo.
En wat voor een leven heeft de ontvanger van een orgaan na de operatie,een levenslange(soms maar enkele maanden tot enkele jaren )afhankelijkheid van medicijnen,en in constante angst leven van afstoting.
Ik ben van mening dat je de aarde moet verlaten hoe je er bij je geboorte opgekomen bent.
En wat betreft bloed geven is dit een heel andere zaak,bloed wordt weer aangemaakt,en organen niet!!!!!
Daarom zou ik wel bloed afstaan,als dit nodig mocht zijn.
Het is gewoon iets dat ik als kind al had,je lichaam is geen grabbelton,waar je zomaar van alles uit kunt halen.
Alle organen hebben een functie in je lichaam,en als je er echt zonder mee kunt,dan was je er ook niet mee geboren.
Groetjes
Als je dood gaat dan heb je je organen niet meer nodig vind je het zo erg om je organen af te staan aan een ander ? hou je ze verrotten ze alleen maar ? of heb je dat liever ?
Als je een gedeelte van de lever weghaalt, dan groeit deze toch weer aan???? Als dit zo is, wat is dan het verschil met bloed en een lever?
XXX
Wat zegt de bijbel hierover het is een lastig thema want de mens wil graag van naturen zijn medemens helpen.
http://7gabriel73.spaces.live.com/blog/cns!C55C0DF9AFA1B079!375.entry?wa=wsignin1.0&sa=63119160
Link werkte niet sorry probeer het nog een keer
http://7gabriel73.spaces.live.com/blog/cns!C55C0DF9AFA1B079!375.entry
Lukte dus niet kom er op terug wil weten hoe de bijbel hier over denkt.
http://7gabriel73.spaces.live.com/blog/cns!C55C0DF9AFA1B079!375.entry?wa=wsignin1.0&sa=63119160 gewoon kopieeren en plakken werkt wel
Guus Kuijer heeft eens in een interview aangegeven over vergankelijkheid:
“We kijken verrukt naar een bloem die uitbundig, bijna overmoedig staat te bloeien. Die bloem is niet mooi ondanks dat ze vergaat , maar omdat ze vergaat. Anders zouden we er minder oog voor hebben en er achteloos mee omgaan. Genieten van schoonheid is de vonk die overspringt uit de smartelijkheid. Het is een oprisping, een uitbarsting van levenslust omdat het leven eindigend en vergankelijk is”
Beter dan dat kan ik de essentie van vergankelijkheid niet verwoorden. Vergankelijkheid omarmen maakt dat je snapt dat dit onderdeel is van je leven, met transplantaties kan je hier inbreuk op plegen. Maar ja wat is wijsheid? Als je leven gered kan worden door een longtransplantatie en je langer bij je dierbaren kan blijven? Marcus aurelius zij ooit: ‘Kies gewoon en vrijelijk het beste , en houdt het daarbij’. Ik ga denk ik maar even een sinaasappeltje schillen…
Nog niets gevonden wat de bijbel hierover zegt waar ik iets mee heb . Wel in de link eerder geplaatst maar het desbetreffende artikel lukt niet om te plaatsen . Dit over non lokaal bewustzijn van Pim van Lommel geeft ook een interessante kijk .
http://www.liefdesband.nl/pagina186.html
Voor mij was de essentie van het schrijven/plaatsen van het stuk, het belichten van ESSENTIËLE zaken die gewoon onderbelicht zijn, m.b.t. orgaandonatie.
Waarom heeft iedereen zo’n ondefinieerbare weerstand..??!!
intuïtie??
Intuitie!
intufrustie
hee Janee,
heb een mooie site gevonden!
http://www.verbodengeschriften.nl/index.html
misschien ook iets voor jou?
groetjes Lianne
INTUITIE! 🙂
Hoi Lianne,.
Bedankt voor de link ziet er interessant uit zet hem in mijn favorieten.Zo te zien weer heel wat informatie..
Hi Lianne, ook namens mij bedankt voor je link.
Als er verboden staat is dat een uitdaging voor mij.
Liefs
Ja mooie link Lianne met verboden geschriften
weer een heleboel te lezen en te studeren
super!
@Guido,
Het lukte me niet om een link te plaatsen over de bijbel met betrekking tot donatie.
Ik kan wel het artikel kopiëren en het dan plaatsen het is niet enorm groot.
Vind je dat oké of heb je dat liever niet.
euh???? Weerstand????…we zitten hier toch lekker te reaguren met zijn allen zonder dat we de boel afbreken….
Of ehhh..begrijp ik je reactie niet goed Guido?
Sam het gaat over die ondefineerbare weerstand tegen orgaandonatie, zie de inleiding van het artikel. Je begreep me idd verkeerd. No sweat! Fijne dag!
Het “stille” verzet is wat mij betreft te verklaren door een aantal factoren: Ten eerste zijn er al zoveel terreinen waarover je geen zeggenschap meer over hebt in deze samenleving, het is een sterk gevoel dat je in ieder geval nog “iets” hebt waarover je wat te zeggen hebt. Laat dat “iets” nou toevallig dat zijn wat door velen word afgedaan als een zak met bloed en botten, die na je dood toch maar in een kuil worden gegooid. De weerzin voor de ontheiliging van het lichaam, maakt dat mensen afhaken. Het heeft trouwens ook de schijn van egoisme om je organen af te staan, je hebt er immers een ego-goed gevoel over. Niets anders dan je ego blijft over die vindt dat jij een goede daad verricht voor de medemens, je ego is zelfs bereid zich over dat weggepinkte traantje goed te voelen. Echte betrokkenheid met onze medemens laat zich niet meten door de tijd-lengte van een mensenleven te verlengen, maar door je hart te openen en oprechte belangstelling te tonen voor je omgeving, onbevangen, niet-veroordelend de wereld in te kijken, een omarming te geven aan iemand die pijn en / of verdriet heeft. Daar kan geen afgeknipte nier tegenop…..
Ik kan er nog aan toevoegen: Gek genoeg vind ik het afstaan van een orgaan tijdens het leven, minder egoistisch. Immers, je doet écht iets dat impact op jouw eigen leven heeft en ook niet zomaar. Zoals je dat in arme landen ziet; Daar zijn arme families in één klap verlost onder het juk van armoede, doordat één familielid een orgaan opofferd. Daar heb ik best begrip voor. Maar tegelijkertijd is het erg genoeg dat we in een wereld leven, waar dit een middel is om uit de armoede te komen.
Leven op aarde is risicovol, het is een gevaarlijke plek eigenlijk, al staan we daar meestal niet bij stil door gewenning. Alleen zo af en toe en sommigen misschien meer toe dan af worden we ermee geconfronteerd. Gek dat we toch maar kinderen geboren laten worden en niet in ogenschouw nemen dat deze kinderen ook weer heel veel risico’s van ziekten, ongelukken, verlies etc. lopen in mindere of meerdere mate. Ook vreemd dat we juichen en ontroerd zijn bij een geboorte en huilen, verdrietig, kwaad of bitter reageren bij een sterven. Wat is sterven anders dan een geboorte vanuit dit bestaan naar een ander bestaan? Dit bewustzijn is er niet als je niet gelooft of overtuigt ben van alleen dit leven en verder niets. Als je tijdens dit leven op aarde “de dood” niet accepteert, heb je m.i. een groot probleem; bovendien kun je “de dood” niet uitbannen, slechts uitstellen. “De Dood” kan bij ( bijv. bij onverdraaglijk lijden) een vriend zijn als je dit kan inzien.
Ik denk dat wij mensen in deze westerse consumptiemaatschappij erger af zijn dan de “primitievere mens” die accepteert wat onvermijdelijk is. Men wil en eist dit en hebben recht op dat enz. Als ik het niet krijg, dan zal ik het halen of opeisen, ja desnoods “over lijken gaan”. Dit komt nu wel heel erg dichtbij.
De Dood is eigenlijk het ultieme loslaten van wat in je gehele leven al stelselmatig beetje bij beetje losgelaten had moeten worden, want het gehele levensproces op deze aarde is een stelselmatig veranderen (beetje sterven), maar wij mensen strijden/protesteren/stribbelen daartegen en dat vergroot het lijden van de mens, terwijl loslaten en meebewegen bewustzijnsverandering, rust, ruimte, inzicht, verwondering en acceptatie geeft. Meer respect ook voor “Het Leven” en milder worden voor je medemens (inclusief jezelf). Bewustere keuzes, meer verantwoording, kortom leven naar je (GE)WETEN.
Elke seconde verandert alles in en om je lichaam. Vanuit het gnostische gegeven geldt dat alles wat een begin heeft ook eindig is, geen eeuwigheidswaarde bezit. Zo ook ons lichaam. Wij zijn niet ons lichaam, wij hebben een lichaam, we bewonen een lichaam, wij zitten dus in deze tent. Het is een behuizing en wij dienen het ons dienende lichaam dus ook met respect te behandelen zoveel als mogelijk is, maar niet koste wat het kost in stand te houden. Het woord lichaam stamt van het Middelnederlandse woord lik haam, wat “vleeshemd” betekent. We hebben meerdere lichamen: dit grofstoffelijke dus en dan het etherische, astrale en mentale lichaam welke lichamen na de dood van het grofstoffelijke lichaam nog bewustzijn bezitten en langzaamaan vervluchtigen, maar meestal nog zo’n dag of 3 rondom het lichaam aanwezig zijn (vandaar ook eigenlijk absolute rust rondom het lijk van de overledene -toepasselijk woord-).
Het ligt aan iemands bewustzijn hoe lang dat proces zal geschieden. Er zijn nog meer lichamen, maar dat voert nu even te ver. Wel blijft er uiteindelijk een kern over dat meestal weer (steeds weer) moet incarneren tot de werkelijke levenslessen geleerd zijn. Deze levens zijn dus allemaal mogelijkheden tot WERKELIJKE MENSWORDING, de NIEUW ADAM ofwel DE TWEEMAAL GEBORENE, die DE DOOD HEBBEN OVERWONNEN . Wij zijn nog mensen in wording dus.
Inderdaad hebben alle organen ook een specifiek geestelijke functie en juist en vooral voor iemand die het pad van transformatie en transfiguratie gaat is dit een bekend gegeven; de werkelijke ‘via dolorosa’ waar bijvoorbeeld Jezus de Christus in de bijbel over predikt (eigenlijk gesluierd boek voor ingewijden: zij die het kunnen verstaan) begint in het hart. Maar goed, ook dat voert nu te ver.
Er is ondertussen al wel bekend wat de getransplanteerde organen met een donorontvanger doet, maar men wil er niet aan, ofwel omdat men het wil of kan bevatten en daardoor wegwuift ofwel vanwege de pegulantjes en status die het met zich meebrengt. Bewustzijnsstaat is Levensstaat en iedereen handelt naar zijn bewustzijnsstaat; hij kan niet anders. Met andere woorden als iemand besluit vanuit zijn bewustzijnsstaat een donor te zijn dan doet hij dat omdat hij niet anders kan. Daar mogen en kunnen wij niet over oordelen. Maar als iemand vanuit een ander bewustzijnsperspectief anders besluit, ook dan moet men dat aanvaarden.
Ik doe niet mee aan donor schenken omdat ik mij dus heel goed bewust ben van wat dat inhoudt voor de ontvanger en voor mijzelf.
Tot slot een oud Chinees spreekwoord:” wie een lichaam heeft, heeft een probleem”.
prachtig verwoord en in mijn ogen zeer waar.
Heel mooi……….. en waardevol, maar wat als je kind een donororgaan nodig heeft? inherent aan het moederschap in mijn geval is dat ik alles over heb voor mijn kind, zelfs mijn leven…… Ik heb toevallig een goede vriend wiens kind op de Europese lijst staat voor een hart-long transplantatie, zij is 14 jaar en heeft al een leven achter de rug met veel moeilijkheden en toch staat zij nog steeds bevlogen in het leven. Wat doe je als ouder? de enige onvoorwaardelijke liefde is de liefde van ouders voor hun kinderen. Zeg mij wie daarover kan oordelen………
Sorry, even correctie:
I. “ofwel omdat men het wil of kan bevatten en daardoor wegwuift ofwel vanwege de pegulantjes en status die het met zich meebrengt.” Moet zijn: … ofwel omdat met het niet WIL of kan bevatten….
2. “Ik doe niet mee aan donor schenken” moet zijn: organen schenken.
Oftewel er lopen hier een hele hoop mensen rond die vrij egoïstisch zijn.
Op het moment dat je stervende bent, neem je organen aan. De drang om te overleven zit in ons, of je het nu wilt onderkennen of niet. Oftewel, je neemt die organen maar wat graag aan.
Ik ben zelf donor, 100% zelfs, en ik ben blij dat er mensen zijn die er hetzelfde over denken, anders had mijn pleegdochter nu niet meer geleefd.
Een ouder die voor zijn kinderen beslist dat ze geen organen mogen krijgen, zoals hier boven wordt gezegd, is naar mijn mening dan ook niet geschikt om ouder te zijn en dient per direct uit de ouderlijke ambt gezet te worden.
Het is toch te idioot voor woorden dat we elkaar niet willen helpen om te overleven.
Jullie hebben het over het aardse ego, bij deze het voorbeeld dus.
Nou , nou Leon, wat een uitspraken zeg!
Ik vind t erg bekrompen van je en niet alleen dat maar dat jij denkt dat iedereen die stervende is maar wat graag een orgaan aanneemt lijkt me erg sterk…..
Je kan en mag niet voor een ander denken vind ik ….
Slechte ouders: mmmm daar heb ik een hele andere mening over…maar goed.
Ik vind het te idioot voor woorden dat jij mensen zoals ik dus egoistisch vind!!
@ leon Ik ben het toch op een aantal punten zeer oneens met jou ( hoewel ik jouw mening wel respecteer) Het ouderschap is geen ambt maar een vrij natuurlijke staat van zijn . Ouders met een voor wie ook afwijkende mening dienen niet gelijk uit de ouderlijke macht ontheven te worden. Behalve natuurlijk bij ernstige verwaarlosing of mishandeling ,maar is het laten sterven van je kind verwaarlosing, En waarom dan? misschien is het wel gewoon zijn/haar tijd om over te gaan . En hoe moeten we omgaan in geval van meerdere gelijkwaardige kandidaten bij beschikbaarheid van slechts een orgaan? Wie bepaald dan de regels waar je je als ouder aan dient te houden? Jij ,of ik of crypto of …. Soms ook lijkt het wel of je niet meer mag sterven, alles wordt gedaan om het leven op aarde te behouden. Vraag is dan (imo) verlengen wij het lijden of het leven, en hoe zit het met een 88 jarige die een orgaan wil. Mag die nog wel of gaat een kind voor, En als het nou een “belangrijke” 88 jarige politicus is, Kortom wie bepaalt de regels en zorgt dat die worden nageleefd?
Afsluitend zou ik nog willen toevoegen dat het hele orgaandonatie circus volgens mij, berust op angst voor het sterven en wat daarna komt.
En wie heeft jou het recht verleend te oordelen over anderen waar je enkel van hebt gehoord maar die je absoluut niet kent, laat staan kunt begrijpen. Als mens heb je het grootste geschenk dat er bestaat gekregen door geboorte. Dat heet zelfbeschikking. Hou het daar bij en laat anderen met rust.
@ selene aan wie was dat commentaar gericht? Beetje onduidelijk zo.
Marcel, sorry voor de onduidelijkheid. Ik reageerde op Leon. Ik begrijp zijn motieven om voor donorschap te zijn. Maar hij heeft niet het recht ouders die er anders over denken zo aan te vallen. Ik weet dat mensen hier pijn mee worden gedaan terwijl ze ook gewoon vanuit hun hart beslissen. Dat blijft moeilijk. Wat je ook uiteindelijk beslist.
waardevol artikel
Om geld voor overleving krijgen de rijken met extra poen alles gedaan binnen en buiten wallstreet.
De mensen doen alles voor overleving voor zichzelf, wat anderen hun belet, om de poen is het te doen
bestudeer de geschiedenis van de organendonaties, opgelegd of vrijwillig ook in de politieke straten ten voordele van wie?
Vele wetenschappers stellen de gentherapie voorop en de kunstmatige organenengroeiexpterimenten voorop via de clooning,om komaf te kunnen maken met dit probleem, afstotingsverschijnselen
onderzoek kost poen, en de winst moet het betalen in het wallstreet kapitalisme op de dag van vandaag
informeer zich eerst best voor te reageren
andere futurmonetaire systemen zijn ongewenst waarom, om wat onbetaalbaar en betaalbaar te houden voor wie en buiten de Aarde, de ufo-cover-ups
Zag vandaag toevallig een leuke Loesje tekst in de trend van:
“Heb mijn hart al verloren aan een jongen in Tsjechië, de rest van mijn lichaam mag je hebben.”
ik wist niet dat je op kinderen viel john ? weet mischa kat hier van ?
Het was een citaat van iemand anders Gait, zou jij moeten weten, want je gebruikt zelf niet anders.
En zoals je ziet hou ik van oude nokkige Gaiten.
Micha is op de hoogte en heeft aangifte gedaan bij het hoogste orgaan van de bilderbergers, de Raad van State.
Beatrix en andere Shell-venoot Wouter Bos praten nu na over eventuele sancties.
Het hoogste orgaan schijnt echter niet getransplanteerd te mogen worden.. 🙄 Enne, doe de groetjes aan Loesje. (Overigens: Gait, de mallerd, noemt haar altijd gekscherend ‘Louche’.. haahhaha..)
Als we allemaal eerst eens een ander beeld kregen van sterven. Dan ging de hele discussie hier waarschijnlijk volkomen anders. Sterven is niets anders dan een verandering van frequentie, je legt je aardse jasje af en gaat verder op een hoger nivo. Als je dat ziet in het licht van een zielsovereenkomst( het is je tijd)wil je helemaal niet weer opgelapt worden met iemand anders zijn organen.
Zijn we dan allemaal zo bang om dood te gaan dat we dat kosten wat kost willen uitstellen? Zijn we allemaal zo bang en egoistisch dat we onze dierbaren niet willen laten sterven en in leven willen laten om ze maar niet te hoeven missen?
Ik was altijd donor vanaf mijn 12 jaar met instemming van mijn ouders. Nu ben ik dat al een jaar of 20 niet meer,mede door ideeen als boven in dit artikel worden beschreven. Het is namelijk niets nieuws om te veronderstellen dat je los moet komen van je aardse jasje. Het is ook logisch (denk ik) om te veronderstellen dat dat zeer wordt bemoeilijkt als een ander het jasje weer aantrekt, of gedeelten daarvan. Ook ga je dan voorbij aan de mogelijke zielsovereenkomst van de ander( helpen van de wal in de sloot)je pakt namelijk een leermoment af.(ik kan niet echt inschatten wat daar de consequentie van is)
Blijft overeind dat orgaan donatie vanuit medemenselijkheids princiepen een loffelijk streven is. Maar als het de medemens niet helpt in diepere zin, op spiritueel nivo dan ben je toch verkeerd bezig. Ik respecteer ieders keuze hierin ( want het is een hele moeilijke keuze)en zal zelf geen donororganen verlangen. Als het lichaam het opgeeft ga ik graag het volgende avontuur tegemoet. Het is niet over en uit na het overlijden, het is zoals het woord al zegt over …..(het) lijden. liefdevolle groet marcel
Jezus zei,
Wie de wereld heeft leren kennen heeft een lijk gevonden,Nag Hammadi geschriften.
De medische wetenschap is nog steeds verdeeld of hersendood echt dood is.http://www.trouw.nl/archief/article1311340.ece?page=1
even opnieuw de link.
http://www.trouw.nl/archief/article1311340.ece?page=1
@Janee, de cardioloog Pim van Lommel heeft ook een prachtig boek geschreven over bijna dood ervaringen van mensen
Je kunt ook kiezen dat je alleen weefsels weggeeft waarvoor je niet kunstmatig in leven gehouden hoeft te worden (dat wil zeggen dat je alvleesklier, darmen, hart, lever, longen en nieren uitzondert). Ik twijfelde, maar heb toch gekozen voor zo een gedeeltelijke donorregistratie.
Hiermee geef ik aan dat ik er bewust voor kies dat ik niet kunstmatig in leven gehouden wil worden (sowieso niet, maar dus zeker niet vanwege orgaandonatie) en dus geen nog-levende organen wil afstaan, maar gewoon eerst wil sterven. (Bovenal hoop ik niet in een ziekenhuis te hoeven overlijden, maar op een rustige plek.)
Als je op een rustige, niet-traumatische manier overgaat, denk ik dat het best mogelijk is dat een ander bijv. probleemloos een hoornvlies van je hergebruikt. Of dat ook werkelijk ook zo is, weet ik uiteraard op dit moment niet. Dat is een kwestie van vertrouwen.
Toch kan ik me ook goed voorstellen dat ik wel een orgaan zou afstaan bij leven, omdat dit dan een bewuste keuze is en je dan waarschijnlijk ook weet aan wie je doneert.
Zo leeft mijn moeder al ruim 27 jaar met een donornier van haar broer. Mijn moeder werd ziek als tiener. Eerst hebben haar ouders laten onderzoeken of ze donor konden zijn, maar uiteindelijk bleek alleen haar (enige) broer geschikt.
Het kan best zijn dat je hierdoor energieën in de war gooit, maar uiteindelijk zit je in dat aardse lichaam om te leren en dingen op te lossen en lopen er hele hordes rond met een belastende energie van iets of iemand, zonder dat daar een donororgaan voor nodig is. Ik kan me daardoor voorstellen dat zo’n levensloop incl. een orgaandonatie ook gewoon bij de betrokken levens hoort. Ook dit weet ik uiteraard niet zeker, maar dat vertrouwen heb ik wel, ondanks alle ‘spirituele’ waarschuwingen die nu de ronde doen tegen orgaandonatie.
Mijn gevoel zegt dat deze waarschuwingen teveel de ratio/het ego/de angst aanspreken en te generaliserend zijn. Ieder leven is uniek en een ieder heeft haar/zijn lessen daarin.
Stel je hebt een kind en een donor, maar de ouders denken dat er door donatie een schadelijke energie zal binnentreden of zijn daar principieel op tegen. Maar het kind wil graag leven en de donor graag geven. Wat is dan de minst ‘slechte’ optie en wie bepaalt dat?
Sanne,
Dat bepalen alleen de donor en de ontvanger.
Ik heb de tekst gelezen als een bewustwording dat een orgaandonatie energetisch gevolgen zou kunnen hebben.
Niet meer en niet minder!
Ook al ben je voor of tegen,het blijft je eigen keuze,en die is altijd goed!
Nou Sanne,
Voor mijn gevoel sla je de spijker precies op zijn kop!
Ik denk er net zo over maar denken over en formuleren van lukt mij maar zelden.
Jij hebt gezegd wat ik denk.
Thanks!
Mooi gesproken Sanne! Hierboven in het artikel verwoordt Marieke de Vrij het in feite ook zo:
“Het is iets heel anders als je vanuit bewustzijn probeert het orgaan te ondersteunen, op een persoonseigen wijze, met aandacht en zorgvuldige handelingen, zodat het orgaan niet onnodig snel in verval behoeft te geraken.
Je werkt dan op basis van jouw vrije keuze zonder dat je daar anderen op zielsbestemmingsniveau mee hindert.”
Ja dat is mooi Guido alleen blijf je dan toch met de vraag of dat wat er op je codocil staat ook uitgevoerd wordt en wie controleert dat.
Daar ben ik bang voor en dat krijg ik niet weg.
Nou ja, morgen de beslissing nemen die ik al jaren wil nemen.
Of overmorgen..
Even (Gr)avatar testen Guido (wat ben je geel trouwens!)
Geweldig!
Tja, Maurits de website-man, vond dat ik wel een kleurtje kon gebruiken; alsof ik niet opval met mijn ‘witte verschijning’….
Oh Guido,
Ik weet niet hoe en waar ik kan reageren op het filmpje van de mus dus doe ik het hier maar.
De tranen biggelden over mijn wangen en zelfs mijn ‘stoere’ tieners hielden het niet droog.
Prachtig filmpje en het zet je duidelijk weer ff op je plekje.
Even functietoets F5 Mira, en je bent snel ‘ververst’.. Mooi verhaal nietwaar? Dank!
Aanrader is het boek
Ongestoord Sterven, door Renate Greinert, in Nederland
uitgegeven door uitgeverij Akasha
Zonder enige informatie over de gevolgen die orgaanuitname voor de stervende donor en zijn familie heeft, heb ik me door de transplantatieartsen laten manipuleren. In diepe shock en totaal niet in staat om zo’n belangrijke beslissing te nemen, gaf ik toestemming om de organen van mijn vijftienjarige zoon te verwijderen. De aanblik van mijn leeggehaalde kind heeft mij diep gekwetst en enorm kwaad gemaakt. Iedereen zou voor zichzelf duidelijk moeten weten of hij van mening is dat iemand met levende organen al dood is of stervende is en dus nog leeft.
Renate Greinert
PDF formaat boek
http://www.uitgeverijakasha.nl/PDF's/Ongestoord%20sterven%20binnenwek%20website.pdf
Renate, heb je niet het gevoel dat je, in de tijd van je diepste verdriet, gemanipuleert bent?
Ik veronderstel dat je wel iedereen wilt helpen, maar uiteindeliijk blijf je zelf ‘leeg’ achter.
Houd alstjeblieft geestelijk contact met je dierbare. Want dát is het hoogste goed.
Groet van Wieteke.
Eveneens aanrader vanavond documentaire
THE HEART OF JENIN Nederland 2 VARA 22.55 26 maart 2010
In november 2005 schoot een Israëlische soldaat de elfjarige Palestijnse Ahmed bij een vluchtelingenkamp op de westelijke Jordaanoever dood. Hj zag het speelgoedgeweer van de jongen voor een echt vuurwapen aan. Enkele uren daarna nam Ahmeds vader Ismaël een opmerkelijke beslissing: hij besloot de organen van Ahmed aan Israëlische kinderen te schenken.
Twee jaar later zijn vier van de zes betrokken kinderen nog steeds in leven. In de documentaire The heart of Jenin wordt Ismaël gevolgd op zijn reis door Israël langs de kinderen. Hij ontdekt dat er ouders zijn die door zijn beslissing een positief beeld van Palestijnen hebben gekregen. Maar ook dat er ouders zijn die het moeilijk hebben met de gedachte dat hun kind leeft dankzij een Arabisch orgaan.
Zo zie je maar weer, dat men reageert naar cultuur!!
En niet naar hartbewustzijn.
Nee!!!!, ik zal nooit mijn organen afstaan! Ik moet er niet aan denken dat ik ze afsta aan iemand die zijn leven verknalt heeft met zeer slechte gewoontes, deze personen mogen van mij zelf de gevolgen dragen. En dat terwijl ik mijn leven lang niet gezopen en gedronken heb, en goed gegeten!!. Na mijn dood, als ik daarachter zou komen dat zo iemand mij organen zou krijgen, zou ik kwaad worden, en ervoor zorgen dat het zou afstoten!
Ze laten op tv altijd wel zielige kinderen zien, maar voor mij is dat niet genoeg. Ik vind het ook erg dat deze kinderen als boegbeeld neergezet worden voor orgaandonatie. Wel erg voor deze kinderen. Maar dat is niet de gemiddelde persoon die in het ziekenhuis ligt met een kapot gezopen/gegeten lever of een hart. Nee dit gaat mij niet aan het hart!!! Maar als ik de keuze had, en mocht oordelen over wie een orgaan zou krijgen dan zou ik dat ook weer een iets ander verhaal vinden.
Ook ben ik bang voor handel in organen. Nederland zou misschien wel redelijk zuiver kunen zijn, maar wie zegt mij dat mijn, goed onderhouden organen niet verhandeld worden in het buitenland??? En dat zo n weindrinkende reike Italiaan er met mijn hart vandoor gaat. Dit past niet in mijn levensvisie, hier ben ik te links voor! Hier weet ik niets van. Van mij krijgen ze een volhardende nee! Blijf met je latexhandschoentjes van mijn organen af!
Liefs: Zakjechips!
Eigen schuld, dikke bult is wel heel gemakkelijk. Je weet nooit hoe iemand er toe komt slecht voor zichzelf te zorgen. Voor mij heeft iedereen evenveel recht op hulp. Niemand vraagt van je deze mensen te redden maar je hoeft ze ook niet met modder te besmeuren.
Al heel lang weet ik dat mijn (lief) lichaam alleen voor míjn leven beschikt is. En niet voor een andermans leven.
Overigens is iedereen verantwoordelijk hoe hij of zij met zijn lichaam om gaat; hoe hij of zij het (geestelijk en/of lichamelijk) voedt. Men kan zelf bepalen of men lang of kort wil leven. Alleen vele mensen beseffen dit niet.
Het is dus wel duidelijk: ik weiger iedere vorm van orgaandonatie. Waag het niet in mijn aards vervoermiddel te snijden!!
Pas als ik 3 etmalen dood ben mogen ze mijn organen hebben.
Je reinste Satanische Gekte Organen delen voor deze duistere Sekte.
Ben je in het stervensnood Verwelkom dan gewoon de verlichtende dood.
Sterven hebben we al zo vaak gedaan, anders konden we hier niet bestaan.
Boeddhisme is zoals ik het zie helemaal geen religie.
Wil je over je ziel veel leren? dan moet je in dit boekje verkeren.
http://www.rigpa.nl/sogyal-rinpoche/het-tibetaanse-boek-van-leven-en-sterven
Als iemand een orgaan wil hebben van een ander omdat hij niet heeft geluisterd naar de signalen van het Lichaam moet of kan dan iemand anders zijn orgaan hiervoor afstaan?
Vanuit het pad van de ziel is het niet de bedoeling dat je een orgaan afstaat maar juist kijkt waarom dit gebeurt.
Het is belangrijk dat wij eerst leren luisteren naar de signalen van ons lichaam, dan hebben we ook geen organen van anderen nodig omdat wij dan bewust zijn van de processen waar wij ons in bevinden.
Elk orgaan heeft een energetisch verhaal dat bij een bepaalde klacht hoort.
Het word hoog tijd dat de medische wereld zich gaat verdiepen in onze energetische lichamen en de waarheid gaat vertellen omtrend alle leugens van ziekte`s en hoe deze ontstaan.
Voordat er een Lichamelijke klacht ontstaat is er al lang een energetische klacht aan de oppervlakte gekomen.
bv: je hebt onzettend pijn in je knie, je gaat eerst naar de huisarts en die geeft je een pijnstiller, hij onderdrukt dus de klacht hiermee.
Op een gegeven moment ga je naar het ziekenhuis om bv een foto te laten maken.
Op de foto`s is niets te zien? ze vertellen je dat het mischien tussen de oren zit, en je gaat naar huis toe maar de pijn is er nog steeds??
Hier zie je dus dat als je gaat kijken waar de knie energetisch voor staat:Angst niet vertrouwen op je intuitie, op je hoede zijn, je schrap zetten, hard en onbuigzaam, vaak halsstarig, of arrogant enz.
Als je dan iemand een nieuwe knie geeft lost dat wel tijdelijk zijn fysieke probleem op maar er ontstaan weer nieuwe energetische klachten, net zolang dat die persoon zich ervan bewust word.
En als deze persoon dit al meerdere levens met zich meedraagt is dit dus ook in het DNA opgeslagen en dus ook in het orgaan wat je evt wilt afstaan.
En zo kan het dus zo maar zijn dat als iemand een nieuw hart krijgt van een ander dat deze persoon ineens gaat drinken of roken omdat dit ligt opgeslagen in het geheugen van de cellen.
Ik persoonlijk sta geen organen of weefsel af, niet omdat ik iemand dat niet gun, maar meer uit respect voor zijn pad dat hij of zij volgt.
Bravo! goed verwoord. Of het zo is? Ieder heeft zijn eigen waarheid en die van jou sluit wel aan bij de mijne.
Vanuit mijn werk als therapeut en werkende met oosterse diagnoses kan ik uit ervaring weten dat elk deel van ons lichaam een emotionele lading heeft, waarmee je dus bij transplantatie een ander kan belasten, maar ook je eigen emoties niet kan transformeren. Wat daar de gevolgen van zijn……………….? Marieke de Vrij heeft dat aan ons doorgegeven. Niet iedereen voelt dat zo aan (met verstand alleen kom je er niet, maar ik gun iedereen zijn eigen ervaringen. En dat je als ouder je kind wat schenkt in de vorm van bijvoorbeeld een nier…………….Tja wie zal zeggen dat dat niet juist is en toch ……ontneem je je kind een kans van transformatie? Ik sta mijn organen in ieder geval niet af.
Eigenlijk is hier de stelling onjuist, even inknijpen deze puist.
Ze Hebben het hart van je organen te leren door ze te verwijderen,
Wie heeft jouw laatste lijk doen observeren of uitchecken?
Je moet je pas zorgen maken als je organen van een ander moet dragen.
Dan kies ik liever voor deurtje Dood ! Wie weet sterf ik dan toch
~De Tweede Dood~ <~~~~<<<google
http://www.youtube.com/watch?v=mUGuF8hpMQs
In de woorden van Marieke de Vrij lag keer op keer de -door haar ‘begeleiders’ doorgegeven- informatie dat de toegebrachte schade ONOMKEERBAAR is..!
Hoe heftig het ook is, het is kennelijk toch de weg van de minste weerstand van mensen om ‘diepe emotionele ervaringen’ uit de weg te gaan en te gaan zoeken naar nieuwe wegen om deze te vermijden.
Orgaandonatie is daar dus een typisch voorbeeld van.
Als we haar woorden bekijken en de voorbeelden zien van de twee artikelen, dan klopt jouw ervaring daar weer helemaal mee Pjotr!
Maar het door elkaar halen van emoties van donor en ontvanger vice versa, is een ONOMKEERBAAR proces, dat lijkt me duidelijk.
Wat van de een is, wordt ingeweven met de ervaringen van de andere Ziel. Terwijl de Ziel die ‘weg’ is uit deze Aardse wereld, duidelijk informatie ‘mist’..!
Heftig hoor, dat is mijn gevoel.
Tja Onomkeerbaar of niet we zijn toch allemaal 1 ? Maar als puntje bij paaltje komt dan vluchten we heen.
Stel? Nu ben ik 56 jaar en een ziekte bedreigt mijn zoons leven
Al zou ik er voor sterven moeten maar ik zou (hem reddend) mijn lever aan hem geven!
Niets is onomkeerbaar als het gaat om een zielsleven Vanwege een wet van magnetisme komt men in een volgend leven weer tegen.
Until we meet again komt dan van pas al zijn we dan een ander Ras.
http://www.youtube.com/watch?v=4wP-4ZV8sv0
Keer op keer is het bevestigd dat er bij orgaandonatie ‘Zielelevens’ vermengd worden!
(Niet zo vreemd ook Buddhy als je de verhalen leest, bijv. van het Palestijnse en Joodse jongetje!) Maar volgens jouw wijsheid is dat niét zo?
De campanje gericht op orgaandonatie is een kwalijk staaltje van framing. Van jij zou toch ook geholpen willen worden met een orgaan van een donor als je dat nodig hebt. Ik ben zeer allergisch voor deze vorm van achterbakse manipulatie die je eigenlijk weg zet als asociale als je geen donor bent. Dan ben ik heel graag een asociale want ik ben geen orgaandonor. Van mijn lichaam blijven ze af.
Bovendien ben ik ervan overtuigd dat het schade heedft voor je overgang. Ook wordt er gewoon in organen gehandeld, ook in Nederland. Ik doe gewoon niet aan deze achterbakse manipulatie mee.
of je geeft en je krijgt
of je geeft niet, en hebt dan ook het hart om te weigeren,
wanneer een donatie voor jou dan goed uitkomt
het is een keuze,
gedeeltelijk is gezwets
en stel bloed ook maar in vraag
waar ik mij zorgen over maak:
als ik weiger,
te geven EN te krijgen,
wie verzekerd mij dat er achter mijn rug toch geen handeltje gebeurd ?
ik ben dood, dus ik kan niet STOP roepen, hee
screenen van lijken op volledigheid, als kontrole van dokters met geldproblemen ?
en als blijkt dat er iets weg is, wie wordt dan verantwoordelijk ?
(beste wijze : crematie promoten, weg bewijzen)
Dat kan ik goed begrijpen, Riek, want er kwamen mij zeer recentelijk – normaal gesproken niet te geloven – verhalen over ziekenhuis-activiteiten (achter de schermen; zeg maar: wat je niet verteld wordt) ter ore. Van twee mensen die beiden “boven op” de bron zaten.
Lees het verhaal op de homepage, het verhaal van ‘MD’… Heftig.. Ook het verhaal van Renate Greinert (‘Ongestoord sterven‘) over de orgaandonatie van haar kind, is uiterst heftig; dit draagt absoluut geen enkel ethisch gevoel meer in zich..!
Het feit alleen al, dat ons een schuldgevoel aangepraat worden als we geen orgaan-donor zijn, roept weerzin op bij mij. In 2009 was het heel kwalijk, als je je niet liet vaccineren tegen de Mex. griep en daardoor andere mensen kon besmetten. Dat was in diverse staten in Amerika het argument om road-blocks in te stellen en mensen alsnog het vaccin te geven of af te voeren naar een FEMA-kamp. Zo ook het feit dat in diverse staten, meisjes die het HPV-vaccin niet genomen hebben, niet meer naar school mogen.
Dit is psychologische oorlogs-voering. Onze vrije keus wordt steeds vaker onder druk gezet.
Ik ben geen orgaan-donor en kan daar allerlei redenen voor verzinnen, maar dat doe ik niet. Mijn keuze is om geen orgaan-donor te zijn en daar kan niemand iets aan veranderen.
“The Love You Withhold is the Pain You Carry!”
En daarom blijf ik orgaandonor. Wat er ook gebeuren mag.
@ fia
Ik respecteer jouw keuze , temeer daar je niet tracht zieltjes te winnen voor de zaak waar jij wel in gelooft.
al in ’98 werd ons gevraagd om ja of nee op te geven voor orgaandonatie, ik snap nog steeds niet waarom dit nu weer opnieuw zou moeten.
Ik ben geen donor,
mede door het verhaal van iemand die drie weken in coma lag en waarvan de organen wel geoogst konden worden, want hij zou hersendood zijn. Ouders weigerden gelukkig, hij werd gezond wakker!
Dit schrok mij zo af dat ik geen donor ben, ik wil echt dood gaan, en niet vermoord worden!
Ik ben zelf ontzettend enthousiast en blij in relatie met dit artikel. Namelijk dat ik het volkomen eens ben met deze “ziel” Marieke.
Vind het zelf heel erg dat in feite zoveel mensen zo diep gezonken zijn in de 3e dichtheid, dat ze zelf niet eens meer “weten” dat organen overplaatsen naar een ander lichaam in feite fataal kan zijn. Ik weet dat dit heel zware consequenties op zielsniveau (en in wat we in essentie dus echt zijn) gaat opleveren.
Wij horen ons niet te “bemoeien” met andere aardse lichamen, dit is inderdaad letterlijk een verstrengeling. Niet alleen op ziels maar ook op fysiekniveau gaat dit letterlijk ellende opleveren.
Hoe graag ik ook eenieder het leven gun, wij als onwetenden kunnen en mogen hier niet over oordelen. Wij zien niet alles, wij zitten achter een sluier.
Ik weet namelijk een verhaal over iemand die hierdoor nog vele malen moest incarneren om het weer “op te lossen”. Dit is niet iets waar ik zelf ook op zit te wachten als individuele ziel.
Mijn hogere zelf zegt dat de onwetendheid en de lagere dichtheid ons al heel erg lang vasthoudt op de aarde, heel veel keren onnodig!!
En ik voel ook dat wij heel spoedig hier van af kunnen komen, maar het begint bij jezelf en inzicht verkrijgen in het grote tafereel. Niets is wat het lijkt en wij zijn niet zomaar een stuur, claxon, spiegel, versnellingsbak van een auto die we maar even kunnen vervangen en het werkt weer… neen, wij zijn allen spirituele wezens in een menselijke ervaring. Knoeien met dit… oh oh oh… grote gevolgen. Doe het allen niet! Je toont pas echt liefde en begrip voor je medemens als je ze gewoon laat sterven, want dit hoort bij het plan. Ons denken komt er dan tussen en daar gaan we namelijk weer de MIST in.
In feite kan de aardse dood zelfs een bevrijding zijn, geloof mij, “daarboven” zul je echt niets missen met wat je hier hebt hoor. alles komt goed.
In La’kech.
Wout
Ik snap het probleem echt niet. Iedereen staat het toch vrij om orgaandonor te zijn, ook met de ‘ja, tenzij’ – wet?
Dus wie het idee van orgaandonatie niet prettig vindt, moet het vooral niet doen. Maar laat iedereen die keuze zelf maken.
Persoonlijk ben ik heel erg blij en dankbaar dat ik een tweede kans heb gekregen door een donorlever. Ik geniet volop van mijn leven, na 13 jaar ziek nu alweer 15 jaar gezond. Misschien leeft er wel een stukje van mijn donor in mij voort. Ik geniet van het leven en het is wellicht nog een extra motivatie om eruit te halen wat erin zit en een goed en eerlijk leven te leiden. Maar ik zou niemand iets willen opdringen.