De vitale hoge ‘C’..?

Op WantToKnow staan veel artikelen over zaken die verborgen blijven voor het grote publiek. Over zaken die gewoon lijken, maar dat allerminst zijn. Vaak is het nieuws, of de informatie verborgen gehouden van alledaagse zaken, terwijl deze in feite vitaal is voor ieder mens, maar niet als zodanig wordt geclassificeerd. Sterker nog: de informatie wordt eerder belachelijk gemaakt.

Zo ook met Vitamine C.  Dit hoofdartikel geeft je een diep inzicht in de waanzinnige kracht van deze vitamine. Het blijkt een leven-brengende stof te zijn, die dusdanig belangrijk voor ons lichaam en lichamelijk functioneren is, dat gebrek eraan, een zeer ernstige inbreuk doet op ons welzijn. Maar wie of wat zit er dan achter de beschamende vertoning om Vitamine C af te doen als een derde-rangs goedje?

Wetenschappelijk is bewezen dat Vitamine C een kernrol speelt in ons dagelijks lichamelijk functioneren. Omdat we deze stof niet zélf aanmaken in ons lichaam, is dus het innemen van deze krachtpatser van essentieel belang zou je zeggen.
Voldoende groenten eten, en andere voedingstoffen innemen waar Vitamine C in voorkomt, is dan de oplossing, zou je zeggen. Inderdaad, maar laten we tegelijk vaststellen, dat het eerder zal voorkomen dat jouw lichaam een tekort heeft aan Vitamine C, voor een optimaal functioneren, dan dat je er voldoende, of zelfs teveel van zou binnen krijgen. Hier is het hele verhaal.

x

* * *
x

Haal jij wel die vitale hoge ‘C’..?

© Melchior Meijer 2005

x

Is vitamine C wellicht méér dan een vitamine? Vrijwel alle zoogdieren maken het zelf, klokje rond, in de lever en de nieren. Mensen, apen en cavia’s verloren dit vermogen echter. Koppige doktoren beweren al jaren dat een spuit vitamine C iedere virusinfectie in de kiem smoort. En dat de ADH (aanbevolen dagelijkse hoeveelheid) fors omhoog moet. Uitspraken van kwakzalvers..?

Een casus om te beginnen..

Om tien over acht in de avond van 23 januari 1948 buigt Frederick Klenner, plattelandsarts uit Reidsville, North Carolina, zich over het ziekbed van een vierjarig joch. Hij ziet de typische verschijnselen van een virale hersenvliesontsteking. Het kind is een week flink verkouden en hangering geweest. Die middag klaagde het over hoofdpijn, ontwikkelde plotseling hoge koorts en werd doodziek.
Het jongetje heeft het bewustzijn verloren en verkeert in shock. Klenner aarzelt geen moment en haalt een injectiespuit uit zijn tas. Dan trekt hij de spuit vol met een oplossing van 3000 milligram natrium-ascorbaat: vitamine C in een vorm die je kunt injecteren.

Zo snel als het hart van het mannetje toelaat, jast hij de oplossing in zijn bloedbaan. Het resultaat is onmiddellijk en verbluffend. De hartslag zakt van 180 naar 100. De koorts daalt. Om tien voor half negen reageert de kleine patiënt op zijn ouders. Een uur later kan hij zitten en drinkt hij. Klenner geeft hem nog een injectie, nu in het spierweefsel en instrueert de ouders het kind elke twee uur een gram ascorbinezuur te geven, opgelost in limonade. Vier dagen later is de peuter volledig hersteld.

Klenner, zo blijkt uit een artikel dat hij in 1949 publiceerde in het weinig prestigieuze vakblad Southern Medicine & Surgery, wist wat hij deed. Op het moment dat hij dit jongetje ’terughaalde’, had hij al succes geboekt in honderden soortgelijke gevallen. Tijdens een polio-epidemie had hij zelfs alle zestig patiënten die onder zijn hoede kwamen binnen drie dagen zonder restverlammingen op de been geholpen.

Op een congres van de American Medical Association in 1953 drukte hij zijn sprakeloze collega’s op het hart: “Als je niet meteen weet wat het is en het niet vertrouwt, onmiddellijk intraveneus natrium-ascorbaat toedienen en dan pas verder gaan met diagnosticeren.” Klenner werd echter volkomen genegeerd, want alle hoop en aandacht waren gericht op een vaccin, dat elk moment werd verwacht. Klenner publiceerde driftig door, maar uitsluitend onbeduidende tijdschriften als Southern Medicine & Surgery en het Journal of Preventive Medicine wilden zijn artikelen plaatsen. Zijn verzoeken om een grote studie op te zetten, werden consequent afgewezen.

Wat is ‘Vitamine C’ eigenlijk?
Vitamine C is een bijzonder molecule. Hoewel de Schotse scheepsarts James Lind al in 1747 overtuigend aantoonde dat een substantie in citrusfruit scheurbuik (scorbut) voorkomt en geneest, werd de stof ascorbinezuur (komt van ‘anti-scheurbuik-zuur’) pas in 1928 geïsoleerd door de Hongaars-Amerikaanse biochemicus Albert von Szent-Gyorgyi. Zijn ontdekking werd zelfs zó belangrijk beschouwd, dat hij er in 1937 de Nobelprijs voor kreeg.

Al snel werd duidelijk dat de mens een van de heel weinige zoogdieren is die zelf geen ascorbinezuur kan maken. Duizenden jaren geleden verloren mensen, de meeste apen, cavia’s en een zeldzame vleermuissoort.., een enzym dat de laatste schakel vormt in de omzetting van glucose (bloedsuiker) naar vitamine C. Dit gen voor het aanmaken van het enzym zit er weliswaar nog, maar het is defect.

Maar het vreemde is dat niemand nog weet waarom we een zo belangrijke functie (vitamine C is noodzakelijk voor meer dan driehonderd vitale lichaamsprocessen) verloren. Sommige wetenschappers nemen aan dat ons oerwoudmenu zoveel vitamine C leverde dat we de eigen aanmaak konden missen en staakten, weer anderen menen dat een virus het genetische defect zou hebben veroorzaakt. Feit is dat wij mensen het spul dagelijks met de voeding tot ons moeten nemen om gezond te blijven, net zoals een suikerzieke insuline moet gebruiken..!

Het verhaal van de inmiddels overleden dokter Frederick Klenner heeft alles weg van een broodje aap. Een mooie, maar onware en potentieel gevaarlijke anekdote.

Toch zetten artsen ook anno 2005 intraveneus toegediende megadoses vitamine C in bij virale crisissituaties..!

Terug naar dokter Klenner
Het verhaal van de inmiddels overleden dokter Frederick Klenner heeft alles weg van een broodje aap. Een mooie, maar onware en potentieel gevaarlijke anekdote. Toch zetten artsen ook anno 2005 intraveneus toegediende megadoses vitamine C in bij virale crisissituaties. Noodgedwongen zonder dat er veel ruchtbaarheid aan wordt gegeven. Maar ze rapporteren wél dezelfde dramatische effecten als Klenner, de ingreep werkt nog steeds. Hoe kan dat nou?

Gezien de totale afwezigheid van serieuze berichten, lijkt er maar één verklaring mogelijk: deze uit de pas lopende dokters zijn pathologische leugenaars. De Britse biochemicus Dr Steve Hickey, auteur van het onlangs verschenen boek ‘Ascorbate, the Science of Vitamin C’, onderzocht de claims.

Zijn conclusie is verbijsterend...:
‘Óf deze artsen en de ouders van hun patiëntjes liegen de hele boel bij elkaar, óf ze nemen een placebo-effect waar dat zich op magische wijze beperkt tot ascorbinezuur, óf het medische establishment maakt een onvergeeflijke fout. Eén ding is zeker: zolang het niet eerlijk is onderzocht, is het onwetenschappelijk om dit soort consistente waarnemingen van ervaren dokters blind af te serveren.
Klenner en vele anderen hebben extreme resultaten geboekt bij alle denkbare virusinfecties, van polio en griep tot hepatitis. Die resultaten zijn gedocumenteerd, maar niet in de ‘juiste’ tijdschriften. Het is bovendien aangetoond dat acsorbinezuur in de reageerbuis de meeste virussen blokkeert. Anticiperend op de griep-pandemie die onherroepelijk zal uitbreken, is het wellicht handig dat overheden snel eerlijk laten uitzoeken of intensieve ascorbinezuurtherapie inderdaad alle virale brandhaarden in de kiem smoort, zoals de biochemische logica voorspelt.”

Vanaf het moment dat zo’n pandemie uitbreekt, duurt het een half jaar voor een vaccin beschikbaar is. Een gemene griep à la 1918-1919 roeit in zo’n tijdsbestek ook anno 2005 miljoenen mensen uit. In 2005 adviseerde de Gezondheidsraad minister Hoogervorst Nederland op een epidemie voor te bereiden door voldoende virusremmers in te slaan. Kosten: € 50 miljoen. De effectiviteit van deze medicijnen wordt door kritische deskundigen als matig aangemerkt.

Hickey: “Als een simpel en spotgoedkoop infuus met ascorbinezuur het brandje blijkt te blussen, stel ik voor dat we alle financiële belangen even vergeten en het inzetten.”

Biochemische logica? Het brandje blussen?
Dr Thomas Levy, internist, cardioloog en auteur van het boek ‘Vitamin C, Infectious Diseases & Toxins’, legt het duidelijk uit.

“In de eerste plaats is goed aangetoond dat vitamine C in therapeutische doses antibiotische en antivirale capaciteiten bezit. Hoge concentraties blokkeren zelfs HIV, in de zelfde mate als farmacologische aidsremmers. Verder is het immuunsysteem volkomen afhankelijk van het spul. Maar de rappe levensreddende werking bij acute infectieziekten berust op het vermogen van ascorbinezuur om elektronen te doneren aan zogenoemde vrije radicalen.

Elke infectieziekte gaat gepaard met een gigantisch oxidatieproces. Het is dat proces, die brand zo je wilt, die het organisme uiteindelijk de das om doet. Ascorbinezuur doet in feite weinig anders dan het stabiel maken van die vrije radicalen. Als er voldoende elektronen worden aangeboden, in de vorm van massa’s ascorbinezuur, dooft de infectie en krijgt het immuunsysteem een faire kans om af te rekenen met de ziekmaker. Is de infectie mild, dan heb je betrekkelijk weinig ascorbinezuur nodig. Is de infectie heftig, dan moet je véél meer gebruiken.

Infuusflessen tegelijk. Je kunt het uitstekend vergelijken met een uit de hand lopend houtvuur. Niemand bestrijdt een flinke fik met een waterpistooltje. Je gooit er een paar emmers water op, of roept de brandweer erbij en dan pas dooft het. Dit is brugklas-scheikunde, geen ingewikkelde geneeskunde. Het is weinig sexy, je kunt er geen stoere referaten over houden en je verdient er geen Mercedes mee. Misschien dat collega-artsen er daarom zo moeilijk over doen.”

Wat een verbluffende onzin, is de unanieme reactie van Nederlandse ‘deskundigen’…

Dr Cees Renckens, oud-voorzitter van de Nederlandse Vereniging tegen de Kwakzalverij vraagt: “Heeft u wat meer reclame-uitingen over deze onzinnige therapie, er zijn vast enkele artsen in Nederland die gek genoeg zijn om vitamine C intraveneus te geven, maar in de ziekenhuizen zal het niet voorkomen. Daarvoor hebben we in Nederland gelukkig te veel sociale controle en collegiale toetsing.”

Zijn collega Prof Dr Rob Koene, nierspecialist in ruste, mist ‘ook maar het geringste bewijs’.
“Er zijn geen gecontroleerde, klinische studies. Dat hoeft ook niet, want de zogenaamde observaties van deze artsen zijn pertinente nonsens. Het is ze niet gelukt om er in respectabele tijdschriften over te publiceren. Dat betekent dat er iets niet deugt. Pas als een waarneming door de collega’s serieus wordt genomen, als er een zekere logica aan ten grondslag ligt, verdient hij aandacht. Dit is kwakzalverij. Gepropageerd door goed bedoelende individuen, maar toch, onzin. Veronderstel dat we alle evident waanzinnige observaties in grote onderzoeken zouden gaan toetsen! Dan zou het eind zoek zijn.”

Biochemicus Hickey: “Koenes standpunt getuigt niet van wetenschappelijk denken. Het is waar dat er alleen observaties van dokters zijn. Maar het is veel te gemakkelijk om die observaties eenvoudig weg te wuiven of af te doen als placebo-effect. Bewusteloze, ten dode opgeschreven peuters met hersenvliesontsteking komen bij en genezen. Niet één keer, niet twee keer, maar telkens als een dokter op tijd voldoende ascorbinezuur inspuit.

De zestig poliopatiënten die Klenner binnen 72 uur weer op de been hielp, hebben zonder restverlammingen verder geleefd. Kon Klenner geen diagnoses stellen en mankeerde die mensen niks? Zag Klenner het ‘Pak-Uw-Bed-Op-En-Wandel’-effect? Zijn al zijn ‘opvolgers’ geschifte fantasten? De enige wetenschappelijk correcte reactie op dit soort observaties is ‘onderzoek het grondig’.”

Vast staat dat dat onderzoek 60 jaar lang niet is gehouden..! En waarom niet? Het is nauwelijks voor te stellen dat een eenvoudige, goedkope behandeling met zulke spectaculaire resultaten en vrij van bijwerkingen, al die tijd over het hoofd kan worden gezien door intelligente, bonafide artsen en onderzoekers.

Aan jou de vraag: ‘Hebben Renckens en Koene gelijk? Staart het ‘vitamine C kamp’ zich blind op een fata morgana?..’

Internist en cardioloog Levy meent dat er veel banalere mechanismen in het spel zijn.
“Hooggeschoolde professionals met veel status vertonen de neiging als groep te denken en niet als individu,” zegt hij. “Alleen medische informatie die de leerboeken haalt en door hoogleraren wordt gedoceerd, is ‘waar’. Waarnemingen, hoe evident en relevant ook, die niet onmiddellijk doordringen tot de collegezalen, zijn gedoemd om enkele generaties lang te worden geridiculiseerd.

De geschiedenis van de geneeskunde is geplaveid met voorbeelden. De angst voor kwakzalver te worden versleten, wordt er vanaf het eerste medische college ingeramd. Het gekke is, hoe voor de hand liggender en logischer een nieuw idee, hoe meer weerstand het ondervindt. Dokter Semmelweis was de kwakzalver van zijn tijd, omdat hij zijn collega’s wees op het belang van handen wassen tussen lijkschouwing en verlossing.

Omgekeerd geldt de coronaire bypass operatie vandaag de dag als onbetwist symbool van medisch kunnen, terwijl er in de literatuur geen bewijs is dat het huzarenstukje beter werkt dan niet ingrijpen. Niemand die dáár een probleem van maakt. In het geval van vitamine C gaat het om veel meer dan gekrenkte eer en de kleren van de keizer. Aan de ziekten die het spul geneest, valt verschrikkelijk veel te verdienen. Aan ascorbinezuur niets.”

“Ik zou het door Koene gebruikte argument dan ook willen omdraaien:

Totdat gecontroleerde klinische studies hebben bewezen dat het niet werkt, moet het afzien van massieve natrium-ascorbaatbehandeling bij potentieel dodelijk verlopende infectieziekten als hersenvliesontsteking, SARS, ebola of vogelgriep als medische nalatigheid, als kwakzalverij worden bestempeld.”

Steve Hickey vult aan: “Laat het duidelijk zijn dat reproductie van Klenners resultaten ten overstaan van de wereld catastrofaal zou zijn voor de farmaceutische industrie en voor het aanzien van een aantal invloedrijke wetenschappers. Individuele dokters hebben echter ook zelf ogen en oren en zijn dus deels verantwoordelijk voor ontbrekende kennis en eventueel daaruit voortvloeiend leed.

Levy verwijst in zijn boek naar 1200 relevante studies.Ik heb er ook honderden opgediept. De kennis ligt op straat. Toediening van hoge doses vitamine C is bovendien volstrekt veilig. Ik zou het door Koene gebruikte argument dan ook willen omdraaien. Tot gecontroleerde klinische studies hebben bewezen dat het niet werkt, moet het afzien van massieve natrium-ascorbaatbehandeling bij potentieel dodelijk verlopende infectieziekten als hersenvliesontsteking, SARS, ebola of vogelgriep als medische nalatigheid, als kwakzalverij worden bestempeld.”

Ook bij chronische aandoeningen speelt vitamine C, of een gebrek er aan, volgens sommige wetenschappers een sleutelrol.

Xd

Het verhaal van ‘vitamine C’-nobelprijswinnaar Linus Pauling..
X

In de jaren ’90 oogste Nobelprijswinnaar (1954) Linus Pauling, een van de grootste scheikundigen die de vorige eeuw heeft voortgebracht, de hoon van de medische stand toen hij verkondigde dat hart- en vaatziekten niets anders zijn dan een uiting van milde scheurbuik. Hij stelde dat het probleem volledig zou worden uitgebannen als iedereen van kindsbeen af dagelijks enkele grammen vitamine C zou nemen.

Ook meende hij zeker te weten dat angina pectoris – pijn op de borst als gevolg van vernauwde kransslagaderen – kan worden genezen met megadoses vitamine C en de aminozuren lysine, proline en arginine en ornithine. Een verhandeling waarin hij deze boude bewering staafde, werd aanvankelijk gretig geaccepteerd door het wetenschappelijke tijdschrift ‘Science’, maar het artikel werd op het laatste moment -zonder opgaaf van reden- niet gepubliceerd.

In een radio-interview vertelde Pauling, die zelf de respectabele leeftijd van 93 jaar bereikte, hoe enkele van zijn bejaarde vrienden met hartproblemen (onder wie een Nobelprijs-natuurkundige) bypass-operaties hadden afgezegd toen ze na een paar weken vitamine C-therapie van hun pijn en beperkingen bleken te zijn verlost. En over de weigering van die publicatie zei Linus Pauling:

“Ach, wie heeft er nog behoefte aan een dubbelblinde, gerandomiseerde, placebo-gecontroleerde studie als hij bewijs van dit kaliber ziet..?”

Biochemius Steve Hickey: “Ook deze spannende hypothese en waarnemingen van een man die twee keer eerder onverwacht gelijk kreeg, zijn nooit eerlijk getoetst. Op het Internet gonst het van de anecdotische gevallen van mensen met verstopte kransslagaderen en angina pectoris die zonder chirurgisch ingrijpen beter worden, maar zolang er geen klinische studies zijn, zijn die getuigenissen niets waard.”

En Pauling was niet de eerste wetenschapper die chronisch vitamine C-gebrek als voornaamste oorzaak van het hartinfarct zag. In 1940 toonde de Canadese patholoog Paterson aan dat hartinfarctpatiënten zonder uitzondering veel lagere vitamine C spiegels hebben dan gezonde mensen.

‘De plaques in aangetaste slagaders worden gevoed door haarvaatjes,‘ schreef Paterson, een observatie die vijftig jaar later werd bevestigd. ‘Bij gebrek aan ascorbinezuur worden die vaatjes zwak, gaan kapot en veroorzaken een bloedprop. Maar is er voldoende vitamine C, dan blijven de vaatjes en de plaque stabiel en zullen ze geen infarct veroorzaken.’

Patersons landgenoot Willis, een cardioloog, bevestigde die waarneming in 1953. Eerst toonde hij aan dat cavia’s – die net als wij geen vitamine C kunnen aanmaken – zonder uitzondering verstopte bloedvaten ontwikkelen als ze het cavia-equivalent van de ADH voor mensen krijgen.
Bij cavia’s die omgerekend naar menselijke verhoudingen een gram of vier per dag krijgen, is de aandoening echter onmogelijk op te wekken.

Toen hij dat had vastgesteld, ging Willis, niet gehinderd door ethische commissies, experimenteren met zijn hartpatiënten. Eén groep gaf hij drie maal daags 500 milligram vitamine C (een dosis die Pauling overigens als ‘verwaarloosbaar laag’ zou hebben bestempeld), de andere groep kreeg alleen normale voeding. Het resultaat: in de vitamine C groep groeiden de bloedvaten niet verder dicht en namen de symptomen af, in de ‘onbehandelde groep’ schreed het ziekteproces onverminderd voort.

Hickey: “Er is van alles aan te merken op Willis’ aanpak, maar de man verkeerde terecht in de overtuiging dat zijn pilotstudie een aanzet zou vormen voor gedegen vervolgonderzoek. Maar Willis is inmiddels vergeten. Cardiologen kennen de man noch zijn werk. Het is alsof zijn onderzoek nooit is gedaan. En op onderzoek dat nooit is gedaan, kun je niet voortborduren.
Het enige solide materiaal dat we nu hebben, zijn epidemiologische studies die hardnekkig suggereren dat mensen met veel vitamine C in hun bloed veel minder kans hebben te overlijden aan een heel spectrum van kwalen.”

ADH: De ‘Aanbevolen Dagelijks Hoeveelheid’: Leidt extra vitamine-C slikken alleen tot een ‘dure ochtendplas’..?

Mensen maken zelf geen ascorbinezuur, vitamine C, aan. Hierdoor is natuurlijk de exacte dosis niet bekend, die we dagelijks nodig hebben. Maar Linus Pauling (1901-1994) was ervan overtuigd dat we tenminste drie gram (3000 milligram) per dag nodig hebben. Zelf was hij met 18 gram een echte grootverbruiker..!
Hij baseerde die nog altijd controversiële opvatting op de observatie dat de meeste dieren dagelijks het menselijke equivalent van tussen de 5 en 13 gram aanmaken en een veelvoud daarvan wanneer hun organisme door ziektekiemen wordt bedreigd of anderszins stress ondervindt. Dit leidde tot zijn opstelling:

Linus Pauling: “De aanbevolen dagelijkse hoeveelheid, die internationaal varieërt van 60 tot 200 milligram, is in strijd met de logica en funest voor de volksgezondheid”.

“Geen dierenverzorger die het in zijn hoofd haalt om gorillas de vierenhalve gram vitamine C per dag die ze in het wild bij elkaar plukken te onthouden,” zei Pauling. “Ze weten dat ze anders ziek worden en dat kost geld. Hoe kunnen we zo naief zijn te denken dat wij mensen genoeg hebben aan de 60 milligram waarmee je acute scheurbuik voorkomt.”

Het antwoord van de gezondheidsautoriteiten: zodra we meer dan 60 milligram per dag binnenkrijgen, plassen we het uit. Het bloed en andere weefsels zijn dan verzadigd en nog meer slikken levert slechts een dure plas op.

Maar Steve Hickey noemt dit ‘pseudowetenschappelijke prietpraat’. “Ten eerste plassen ook zoogdieren die zelf ascorbinezuur aanmaken grote hoeveelheden uit,” zegt hij. “Dat wil niet zeggen dat het spul geen werk heeft verricht. Ten tweede zijn bij de onderzoeken naar de verzadiging van weefsels fundamentele fouten gemaakt. Er is bijvoorbeeld geen rekening gehouden met de halfwaardetijd van vitamine C. Die bedraagt slechts dertig minuten. Elke dosis is na een uur verbruikt, wat impliceert dat mensen vanwege hun genetische defect regelmatig wat vitamine C moeten gebruiken.
Dr Mark Levine, de onderzoeker van de National Institutes of Health op wiens studies ook de Europese Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid is gebaseerd, heeft plasmaconcentraties gemeten 12 uur na de inname van een enkele dosis vitamine C. Natuurlijk krijg je dan de indruk dat het geen zin heeft. Elke dosis is dan immers lang en breed verwerkt en uitgeplast. Verder heeft Levine zelf bevestigd dat de maximale bloedconcentraties na orale inname vier keer hoger liggen dan hij aanvankelijk dacht. Dat laatste is netjes gedocumenteerd in een recent nummer van The Annals of Internal Medicine, maar ondanks de implicaties voor de volksgezondheid wordt het niet vertaald naar nieuwe adviezen.”
Hickey heeft zijn collega aangesproken op de onvolkomenheden in zijn werk en de mogelijke consequenties daarvan. Uit de e-mail correspondentie blijkt dat de aanvankelijk communicatieve Levine niet meer reageert sinds Hickey hem confronteert met de evidente fouten in zijn onderzoek.

Vitamine C of ascorbinezuur komt voor in talloze vruchten en gewassen en het wordt synthetisch vervaardigd uit vooral maiszetmeel. Er is geen verschil tussen natuurlijke of synthetische vitamine C, het gaat om exact hetzelfde molecule, met dezelfde opneembaarheid en dezelfde effecten. Pure ascorbinezuur laat zich uitstekend oplossen in allerlei koude dranken.

Vitamine C in tabletvorm is meestal deels gebonden aan een mineraal, zoals calcium, magnesium, kalium of natrium. Alleen die laatste vorm, natriumascorbaat, is geschikt voor intraveneuze toediening.

Intraveneus toedienen verboden!
Ondanks sterke aanwijzingen dat vitamine C levens kan redden bij infectieziekten, vergiftigingen, slangenbeten en shock, is intraveneuze toediening van natriumascorbaat in Nederland niet toegestaan. De Amerikaanse arts en vitamine C specialist Robert Cathcart behandelt patiënten volgens het zogenoemde darmtolerantie-principe. Hij geeft zoveel ascorbinezuur tot de patiënt diarree krijgt..!

Het blijkt dat zieken veel meer ascorbinezuur opnemen dan gezonden (afhankelijk van de ernst van de kwaal tot wel 100 gram per dag) voor er diarree ontstaat. Cathcart: “Ziekte vreet ascorbinezuur. Ik praat daarom wel over een 50-grams griep of een 100-grams longontsteking. Ik zet het met succes in bij ijzerstapeling, maar ook bij vergiftiging met zware metalen. Er is maar één risico en dat is dat je te laag doseert.”

De gedachte dat hoge doses over een langere periode vitamine C nierstenen zouden veroorzaken, blijkt op bakerpraat te berusten. Wetenschappelijk onderzoek laat juist zien dat een hoge inname de kans op nierstenen JUIST VERMINDERT…! Hoewel vitamine C de ijzeropname bevordert en dus potentieel gevaarlijk is voor mensen met ijzerstapeling, blijkt uit onderzoek dat grote doses vitamine C overvloedig ijzer binden en uit het lichaam helpen verwijderen.
De Amerikaanse arts en vitamine C-specialist Robert Cathcartt: “Ik zet het met succes in bij ijzerstapeling, maar ook bij vergiftiging met zware metalen. Er is maar één risico en dat is dat je te laag doseert.”

Vitamine C en onze ogen!
Bloedvaatjes in het netvlies zijn met een retinoscoop goed zichtbaar en kunnen gemakkelijk worden gefotografeerd. De toestand van die vaatjes weerpspiegelt de conditie van de rest van het bloedvatstelsel. Deze relatie is zo sterk, dat oogartsen en optometristen kunnen zien of iemand hoge bloeddruk heeft of aan het ontwikkelen is. Ruim vóór de bloeddruk gaat stijgen, vertonen de vaatjes in het netvlies vernauwingen. Vernauwde vaatjes in het netvlies vormen ook een goede indicatie of iemand een hartinfarct zal krijgen.

Volgens sommige oogartsen is een plaatje van het netvlies zelfs net zo’n betrouwbare graadmeter als een angiogram, een directe foto van de kransslagaderen. Ofthalmoloog Dr. Sydney Bush uit het Britse Hull, ontdekte bij toeval dat het gebruik van 2 tot 10 gram vitamine C per dag vaatvernauwing in het netvlies voorkomt en bestaande bloedvatafwijkingen herstelt.

“Ik merkte in mijn contactlenspraktijk dat mensen die mooie vaten hebben, veel groenten en fruit zeggen te eten, terwijl mensen met atherosclerotische vaten vaker zeggen dat knakworst hun favoriete groente is. Na een forse literatuurstudie kreeg ik de indruk dat die slechte bloedvaatjes in de ogen een uiting zijn van latente scheurbuik, een chronisch gebrek aan vitamine C. Maar een langlopend experiment heeft die gedachte bevestigd: ‘Vaatafwijkingen in het netvlies herstellen binnen enkele maanden wanneer patiënten per dag 2 tot 10 gram ascorbinezuur gaan slikken.'” 

Dr. Sydney Bush beschikt over honderden ‘voor-‘ en ‘na-‘foto’s van netvliezen, zoals hierboven, waarop duidelijk te zien is dat vernauwingen zijn verdwenen. Er was echter geen sprake van een placebo-gecontroleerde, dubbelblinde studie. Bush publiceerde over zijn experiment in het British Medical Journal, maar een aanvraag voor een (dure) vervolgstudie werd niet gehonoreerd. Bush: “Het is om gek van te worden. Je ziet dat iets werkt en je mag het niet eerlijk onderzoeken. Ik troost me met de wetenschap dat ik een beperkte groep mensen kan helpen.”