De binnenkant van racisme..

In het algemeen gesproken zitten we hier in Nederland eigenlijk met een bijzondere situatie, inzake het ‘racisme-debat’, zoals het dan genoemd wordt. En ene Geert Wilders die alle credits krijgt voor het aanzwengelen van dit debat. Maar is het een ander debat dat we hadden, zo’n 40 jaar geleden..? Een debat over zwarten en witten, of zoals het toen heette: ‘zwart en blank’..?

In een land dat zijn koloniën als onderdanen, langzaam maar zeker aan het loslaten is, moét loslaten, is natuurlijk een dscussie over de huidskleur niet meer van deze tijd.

Maar waarom dan wél een discussie over de ‘ander’ die een ‘andere godsdienst’ aanhangt dan de jouwe.. Sterker nog, de ‘jouwe’ is vaak geeneens een godsdienst..!
Wat een bizarre zaak eigenlijk.. Een groep mensen,  ‘ongelovigen’ die een ‘andere’ groep op basis van hun geloof discrimineren wil.  Logisch natuurlijk dat er vanuit het CDA zoveel weerstand kwam, om met de PVV samen te werken.. Ook het CDA is een ‘groep gelovigen’..!

Jaja, en we hebben natuurlijk de rechterlijke macht die nu een uitspraak MOET doen over vermeende beledigingen van Wilders, in de zin van ‘vrijheid van meningsuiting’. Maar het Gerechtshof wil graag duidelijkheid, omdat de maatschappelijke situatie daarmee gediend is. Geert Wilders in het beklaagdenbankje, als de strijder voor de ‘Vrijheid’..  Hoe de ene ‘Vrijheid’ (van meningsuiting) in conflict lijkt te kunnen komen, met de andere ‘Vrijheid’ (van godsdienst).

In dit artikel een bijzonder observatie van Hannah van Buuren over racisme als verschijnsel en de diepere achtergronden. Een inzicht dat je wellicht meer doorzicht kan geven in de hele racisme-discussie. Het woord is aan Hannah.

* * *

x

De binnenkant van racisme..

Hannah van Buuren © oktober 2010

x

Wat is de binnenkant van racisme? Waarom zijn we zelf bang om racistisch te wezen?

Angst voor diversiteit, scherper nog: angst voor het andere. Deze angst wordt nog strakker aangehaald als er religie bij komt. En die komt erbij. Aan de buitenkant spelen ondershuids ook economische verstrengelingen een hoofdrol.

Aan de binnenkant echter staan hier drie culturen tegenover elkaar die tot in hun wortelpunten doordrenkt zijn van religie. Religiositeit zit in ons gezamenlijke collectieve onbewuste. Niet dat onze politici elke week zelf ter kerke gaan , of naar de moskee of synagoge, maar hun (en onze!) hele cultuur is ervan doordrenkt vanuit de diepten tot aan de oppervlakten, waar soms zelfs de uitwassen zichtbaar oplaaien en families verscheuren.

3 Broers
Drie religies, waarbij de ene de andere voortbracht…. Drie broers.

Drie pijlers, één vuur: jodendom, christendom, islam.

Nooit zijn we bang geweest van indiaanse godsdiensten/culturen, nooit ook van natuurgodsdiensten/volkeren, en zelfs niet van hindoeïstische en boeddhistische godsdiensten/volkeren.

Het gaat altijd om ‘ons drieën’.

Het gaat altijd om deze drie godsdiensten die maar één God erkennen.

Met uitsluiting van andere, van anderen, van meer dan één.

Van uitsluiting naar agressie èn slaafsheid ligt maar één klein stapje.

In de menselijke psyche is meergodendom, of geen-godendom eigenlijk normaal. De menselijke psyche kent vanouds de diversiteit en de eenheid daarachter. Altijd heeft deze bron kleine opwellende bronnetjes gekend, overal op aarde, altijd in de tijd.

Te geloven aan één God dwingt de menselijke psyche zich te focussen, maar ook om heel veel uit te sluiten.

Géén-godendom betekent niet dat je geen goden hebt, maar dat je ‘goden’ meer in het zichtbare vlak liggen: onafhankelijkheid, materialisme, wijsgerigheid, respect voor eigen leven, enz. Daar heb je alles voor over. Dit ligt gewoon in het verlengde van meergodendom met een godin voor de regen en een god voor het vuur, en een stel goden voor je huis.

Het is ook grappig om te beseffen dat geengodendom en meergodendom veel dichterbij zijn, veel aardser, veel meer vervlochten met het leven hier en nu.

Te geloven aan één God dwingt de menselijke psyche zich te focussen, maar ook om heel veel uit te sluiten. Tegennatuurlijk om zich te focussen is het voor een mensenpsyche niet. Dit doen we vaak genoeg. Dat moet wel. Daar danken we ons scherp afgegrensd ‘ik’ aan. Maar zich stràk te focussen op één, als het om de religieuze dimensie gaat, vaak met de zweep erachter, dát kent zo zijn bijverschijnselen, ‘terugval’ genoemd.

Na Achnaton hernam het Egyptische volk al snel de meer nabije wijsheid van het veelgodendom. Toen Mozes voor de 2e keer die stenen tafelen ging halen, nam het Joodse volk snel de kans waar om een gouden kalf te aanbidden. Zelfs Salomon was zo wijs om na de bouw van de tempel in Jerusalem, de tempel voor de Ene, ook te offeren aan godinnen bij de Hebron en elders, en heus niet om aan z’n zeurende echtgenotes te voldoen. Gewoon omdat hij wijs was, en de menselijke geest beter kende dan wie ook. Omdat hij wist dat achter diversiteit eenheid ligt, en nergens anders.

Want alles terugbrengen tot Een betekent een zich concentrerende beweging naar een kern, die de weidsheid en de diversiteit moet uitsluiten.

Alles te moeten terugbrengen tot een Ene, brengt in het collectieve onderbewuste van zo’n volk altijd een trauma teweeg, een scheur. Want alles terugbrengen tot Een betekent een zich concentrerende beweging naar een kern, die de weidsheid en de diversiteit moet uitsluiten. Moeten uitsluiten is een strakke onbewuste gemoedsgesteldheid. Zij veroorzaakt dan ook weer twee bewegingen:

Slaafsheid en agressie.

Slaafsheid, omdat een streng-concentrische beweging naar Één onmiddellijk een hiërarchie veroorzaakt. Hiërarchie betekent niet alleen een machthebber, en wat ietswatmindermachthebbers en een heel stel nogwatmindermachthebbers, en zo maar door, maar ook een stel eerbiedig-gehoorzamers, en een stel nogeerbiediger-enmeergehoorzamers, en een heel stel uitersteerbiedige-enalgeheelgehoorzamers.

Anders werkt het stelsel niet. Dus verwijt het je machthebbers niet dat zij macht hebben en houden, jij bent zelf de andere kant van deze medaille.

In het klein zien we deze beweging nog bij het Nederlandse, Belgische en Engelse koningshuis (de Skandinavische schijnen iets milder te werken), maar als het om religie gaat, dan omvat het de mensenpsyche totaal.

Mèt slaafsheid kiemt een ander zaad: opstandigheid. Maar hoe steviger het systeem, hoe meer de wrok en agressie zich richten op iets buiten dat systeem, want wrok en agressie moeten toch ergens naar toe?

Een mens moet zich toch ergens op kunnen botvieren en zich toch ergens mee onderscheiden? Te wapen naar het ‘andere’ dan, want juist het andere is onbewust verdrongen als mogelijkheid.

Verdrongen de mogelijkheden in de groepsziel, dan vermoorden die vertegenwoordiging van anderen in de groepsziel. Vermoorden, die Indianen. Verwoesten, dat Jerusalem. Met de grond gelijk maken, dat Jericho.

Het jodendom kent een lange lange historie van onderworpenheid aan de Wet, en een even lange historie van agressie, van Mozes tot en met Gaza. Het christendom kent een lange historie van onderworpenheid aan Rooms gezag, en een even lange historie van agressie: al beginnend vóór de kruistochten, via de kolonisatie (èn ‘bekering’!) van India, Amerika, Indonesië enz., tot en met Afghanistan en Iran.

Denk niet dat bij die laatste geen godsdienstig element meespeelt: oorlogen tegen het Kwaad zijn fundamentalistisch religieus getint. En heus niet alleen onbewust.

Over de slaafsheid en dus de agressie jegens buitenstaanders bij de Islam hoef ik u niets te vertellen. Niet omdat ik vóór Wilders ben, maar omdat die agressie zich vlak voor onze ogen (die dit niet durven herkennen) afspeelt.

O ja, alle drie de ‘stammen’ kennen ook inwoners die pacifistisch zijn, en niet mee willen doen aan dit soort strijd. Maar ze herkennen niet dat de wortel, de diepste wortel ligt in een generatie-lang-durende dwingelandij op hun collectieve psyche om zich te wentelen om maar Één.

Dit dwingende zich moeten beperken tot Één, dit focussen op het Ene, uitverkoren, eigene, brengt altijd met zich mee een soort van `één volk, één rijk, één Führer`. Mèt de daarbij horende slaafsheid en haar tegenbeweging: agressie die zich niet mag uiten naar de oorzaak, maar zich graag tevreden stelt met onderwerping van wat ́buiteń ligt, het ‘andere’.

-Dan spreek ik nog niet eens over de vrouwenhaat die alle drie de stammen kenmerkt-

In deze tijd glijden we meer en meer van dat monotheïstische af. Onze zielen beginnen te murmelen dat besef van diversiteit de weg opent naar eenheid en verbinding. Op persoonlijk niveau snappen we gewoon niet dat de Drie zich niet herkennen als broeders van één stam.

Op bestuurlijk niveau ligt dit altijd een stap achter. Op bestuurlijk niveau kampt de christen nog altijd met dubbel gevoel jegens het Jodendom: historisch schuldgevoel over wat er tijdens WO II is gebeurd (aangewakkerd doordat de staat Israël elke veroordeling van Gaza of Westelijke Jordaanoever afdoet als ‘antisemitisme’) èn historisch machteloosheidsgevoel over geldelijk geknecht geweest te zijn in perioden daarvoor en daarna. Het Jodendom zit ook dubbel vast tussen slachtofferschap, waar veel uit te halen valt, en heimelijk Herrenvolkschap. De Islam tussen drang naar erkenning en machteloos slachtofferschap, leidend tot wraak.

Allemaal negatieve gevoelens.
Allemaal generaties-lang gekoesterde gevoelens. Allemaal eigen geraakt aan de naties die deze religies vertegenwoordigen. Allemaal meespelend in het collectieve onbewuste van een volk.

Per se meedoen aan of per se wegblijven bij een kabinet met gedoogsteun aan PVV doet er niet toe; het voedt de wolk van negativiteit, allebei. Wij zouden daaraan niet meer mee moeten doen. De tijd van tegenstellingen is al zo lang voorbij, eergisteren al.

Onze zielen beginnen te murmelen dat juist doorvoelen van diversiteit de weg naar eenheid opent. Het duurt niet lang meer of onze zielen dwingen ons het echt te gaan zien. En aangezien onze zielen echt moe zijn van die eeuwenlange afscheidende negativiteit, zullen het de stille moedigen zijn die de dit kwaad in de wortels aanpakken, en de energie ervan transcenderen in liefde die “de zon beweegt en alle andere sterren” (Dante).

Ik geloof in deze positieve tegenkracht. Mijn ziel die begrijpen wil, begreep dit nu, en hunkert ernaar.

Mijn hoop berust op twee pijlers:
* aan de buitenkant zo’n kabinet met gedoogsteun van Wilders c.s. De tegenstellingen worden scherper en scherper,- prima voor onze bewustzijnsontwikkeling;

* het afkalvende godsbeeld. Het Mannelijke-Gods-Beeld dat eerst absolute geldigheid had, God de Vader, Jahweh, de (toch altijd mannelijke) Onnoembare lijkt ietwat te verdwijnen. Als je jongeren spreekt, relativeren ze dat Beeld gemakkelijker dan tijdens mijn generatie of die van mijn kinderen die tussen de 40 en 50 zijn.
Maar er is wel Godsbesef. Nee, niet de Godin,- dat is enkel een reactie, tijdgebonden reactie. Wat ik zie opkomen is een totaal ander godsbesef, in de lijn van de natuurwetenschappen zie zich de laatste decennia enorm hebben ontwikkeld in de richting van besef van Veld, van elektromagnetische verbonden- en verwevenheid. Het begon met Lynne McTaggart’s ‘Het Veld’, dat vanuit de fysica deuren opende naar religieuze ervaringen, mystieke beleving, en paranormale situaties, wetenschappelijk onderzocht en bevestigd.

‘God weet het als het kleinste musje van het dak valt’ krijgt een totaal nieuwe betekenis. Losgezongen van de originele bijbelse context. Niet eens meer herkenbaar als bijbels gezegde voor nogal wat Veld-gelovers, doordat bijbel en mythen en historie niet meer gegeven worden op de middelbare scholen. Maar ze snappen het zinnetje wel, in die zin dat alles zich niet anders bewust kan zijn dan van alles.

Onlangs verscheen de vertaling van Susan Joy Rennison’s ‘Afstemmen op de Kosmos,- elektromagnetisme en de spirituele revolutie’, weer een hele stap verder in het ervaren van god-zijn in alle leven vanaf de kleinste mieren tot en met het Galactisch Hart, en de bewegingen die ons naar 2012 kunnen leiden.

Het zou best eens kunnen zijn dat de kloof tussen Mannelijke-Godsbeeld en Het Veld waarin wij bestaan, generatiegebonden is. In dát geval hoeven wij geen Islam meer te bevechten, noch erdoor bevochten te worden.