Het verbond met de Panda…

x

‘Het is eenvoudiger om in geheime operaties van de CIA door te dringen,
dan inzichten te krijgen in de geheime activiteiten van het WNF’

 Raymond Bonner,
Reporter New York Times

* * *

Juan Carlos en de olifantenjacht… Heeft het WNF recht van spreken..??
Van de week in het nieuws: de Spaanse afdeling van het Wereld Natuur Fonds WNF, voelt zich ‘bijzonder gegeneerd en onaangenaam verrast’ door de Spaanse koning. Juan Carlos. Deze is sinds de oprichting in 1968 erevoorzitter van het Spaanse WNF, maar bleek afgelopen week doodleuk op olifantenjacht te zijn in Botswana. En zoals dat dan gaat, kwam deze vakantie aan het licht toen de Spaanse koning zijn heup brak op deze safari.

“Deze kwestie tast de goede naam van het WNF aan en we hopen dat de Spaanse koning snel met uitleg komt”, zegt Johan van de Gronden, directeur van het Nederlandse Wereld Natuur Fonds. De organisatie heeft Juan Carlos verzocht om een gesprek en meldt in een brief aan de koning dat het WNF ‘emotionele reacties van over de hele wereld’ heeft ontvangen. Als het aan Van de Gronden ligt, is de Spaanse koning geen erevoorzitter meer van de organisatie, aldus Van de Gronden in het NOS Radio 1-programma ‘Met Het Oog Op Morgen’.

Veel mensen eisen dat de koning afstand doet van zijn voorzitterschap. Juan Carlos werd teruggevlogen naar Spanje om een kunstheup aangemeten te krijgen en volgens de Spaanse media overlegt hij deze week met premier Rajoy om de imagoschade te beperken…

WNF is dit de gotspe van het jaar..?

Het Wereldnatuurfonds is de grootste natuurbeschermingsorganisatie ter wereld met -naar eigen zeggen- zo’n 5 miljoen leden wereldwijd. Het doel van deze organisatie, de organisatie met het Pandalogo, is officieel om natuurverstoringen wereldwijd een halt toe te roepen en de mens en de natuur in harmonie te brengen. Het is echter de documentairemaker Wilfried Huismann uit Bremen, die een documentaire over het WNF heeft gemaakt, die de donkere kant van het WNF toont..

Huismann reisde voor deze documentaire de hele wereld over om uit te vinden of de inspanningen van het WNF en andere grote natuurbeschermingsorganisaties in samenwerking met de multi-nationals van deze wereld, werkelijk tot  terughoudenheid leidt bij deze wereldconcerns. Maar al voor de uitzending van deze documentaire dreigt de ‘grootste natuurbeschermer ter wereld’ al met gerechtelijke maatregelen.

Het verhaal ging dat de VARA deze documentaire afgelopen najaar op de Nederlandse televisie zou brengen. Na onze informatie bij VARA kregen we een korte, zakelijk mail, waarbij werd gemeld dat VARA deze documentaire niet zou uitzenden; er werd geen reden voor opgegeven, ook niet na aandringen via volgende e-mails. Inmiddels staat de documentaire op het internet en wij plaatsen deze graag hier op de site, ook al is deze dan helemaal Duits-talig, zonder Nederlandse ondertitels helaas. Maar vóórdat we deze documentaire plaatsen, het volgende artikel als aanvulling. We maken je erop attent, dat we al eens eerder een vooraankondiging van deze documentaire plaatsten; dit artikel kun je HIER op de site bekijken.

Let wel, het gaat er ons niet om, om polariteit te zaaien. Maar wij vinden het onze taak om mensen te wijzen op ‘andere kanten’ van de gladde imago’s van organisaties en bedrijven. De vele miljoenen die zij aan reclame besteden om hun imago op te poetsen, dienen een tegenwicht te krijgen, zéker wanneer blijkt dat er wel degelijk heftige zaken zich afspelen, ‘achter de schermen’.. Dus voordat het WNF praatjes heeft tegen schuinsmarcheerder Juan Carlos, laat het eerst zichzelf de hand in de boezem steken..
X

* * *
X

De schaduwkant van het Wereld Natuur Fonds…

 2012 WantToKnow.nl/.be

x

Het VARA TV-programma Zembla heeft helaas niet de documentaire DAS PAKT MIT DEM PANDA van de Duitse zender ARD uitgezonden. Kijk hem nu zelf hieronder… Een diepgravend onderzoek naar de handel en wandel van het Wereld Natuur Fonds. Wat blijkt? In ruil voor ‘dertig zilverlingen’ en minuscule stukjes ongerepte natuur te midden van duizenden hectaren mono-cultuur mag de grootste natuurbeschermingsorganisatie van de wereld aanzitten aan de buffetten van de groot-industriëlen. Alleen staat er voor het WWF geen kaviaar op het menu maar spek en bonen. Heeft het Wereld Natuur Fonds haar ziel verkocht?

De documentaire begint met de indrukwekkende TV-campagne waarmee het WWF onlangs om geld bedelde ten behoeve van de in ras tempo verdwijnende tijger. Voor een fractie van de circa 500 miljoen euro die het WNF jaarlijks mag ontvangen, kun je al een heleboel tijgers van een wisse dood redden, zou je zeggen. Welnu, het lijkt erop dat de tijgers in dierentuinen beter af zijn dan de tijgers in de speciale tijgerreservaten die het WWF op poten heeft helpen zetten.

Zo rijden er in een tijgerreservaat in India maar liefst 155 (!) jeeps rond met gefortuneerde eco-toeristen. Deze tellen per persoon US$ 10.000,- neer om ’tijgers in het wild’ te zien. In het wild? Ammehoela. De jeeps omsingelen het handjevol tijgers die in het reservaat opgesloten zitten en halen de stinkende, lawaaiierige strop langzaam aan.
Uiteindelijk kunnen de dieren geen kant meer uit en komen angstig blazend tevoorschijn. ‘Oh, kijk nou, een wilde tijger!’ Zo gaat dat dag in dag uit, acht uur per dag. Stel je de continue stress voor waaraan het WWF-volkje deze bedreigde diersoort dagelijks blootstelt. Eigenaardig soort natuurbescherming, zeker als je weet dat de oorspronkelijke menselijke bewoners van het gebied moesten wijken, omdat deze stam de rust van de tijgers zou verstoren… Daa?

De bewuste stam vereert de tijger juist als een godheid. ‘Heel het oerwoud is voor ons heilig’, zegt een woordvoerder van de verplaatste stam. ‘We leven hier al sinds mensenheugenis in harmonie met de natuur.’ Zij wel… Het geld dat met de tijgercampagne is binnengehengeld zou in de zakken van de tijger-experts van het WWF zijn beland en geïnvesteerd in dure auto’s, huizen en het zeer lucratieve eco-toerisme.

Palmolie imperium
Maar het wordt nog veel erger. Als het WWF hoofdkwartier in Zwitserland de onderzoeksjournalisten een interview weigert graven deze zich nog dieper in de onwelriekende poel des natuurverderfs in. Ze bezoeken een groot aantal WWF-projecten, om tot de verbijsterende ontdekking te komen dat het WNF innig samenwerkt met ondernemingen die tropische oerwouden systematisch omvormen tot palmolie plantages. Neem de situatie op het Indonesische eiland Borneo, één van de WWF hotspots vanwege de Orang Oetangs, die daar in de regenwouden leven. Pardon, leefden…

Het WWF zou de Orang Oetangs daar beschermen. Alleen, wat valt er te beschermen als er dagelijks tigtallen hectaren bos tegen de vlakte gaan, om plaats te maken voor palmolie plantages? In de kruimeltjes ‘oorspronkelijk regenwoud’ die het WWF krijgt toebedeeld kunnen de Orang Oetangs geen vruchten meer vinden. En dus doen ze zich tegoed aan de vruchten van de palmbomen, om vervolgens te worden afgeschoten door de ‘palmboomboeren’. Hoe is dit mogelijk?

Welnu, het WWF heeft een verdrag gesloten met het bedrijf W, één van de grootste producenten van palmolie in Azië. Het bedrijf mag hier duurzaam palmolie winnen voor de levensmiddelenindustrie en als biobrandstof. Aan de duurzaamheid van deze onderneming zit echter net zo’n nare bijsmaak als aan de duurzaamheid van kern-energie. Desondanks gaat het WWF stug door met het promoten van duurzame landbouw, terwijl het toch kan weten wat de gevolgen zijn van het in (mono)cultuur brengen van land.

Genetische manipulatie
Voordat er op ‘oerwoudgrond’ palmbomen kunnen groeien moet je eerst alle ‘onkruid’ verdelgen. Gif spuiten dan maar. Chemie-gigant M vaart er wel bij… Oké, de palmbomen staan er. Zoemen we op moleculair niveau in op die boompjes dan ontdekken we dat ze genetisch zo gemodificeerd zijn dat ze het gif niet opnemen. Genetische manipulatie? Door wie dan? Door M, natuurlijk; het is maar dat je het weet.
Willen die palmboompjes het een beetje doen op voormalige regenwoud-aarde dan moet er wel een flinke peut kunstmest bij. Kunstmest van M, dat spreekt voor zich. Nu weet iedereen dat overal waar zich een concentratie van maar één gewas bevindt, je ongelooflijk druk bent met het bestrijden van ongedierte dat massaal op deze feestdis afkomt. Doodspuiten, dat gespuis. Met gif van M. Goed geraden.

Big M
Wie is dat eigenlijk, M? M staat voor Monsanto. Deze omstreden chemie-gigant is Big Brother in hoogsteigen instituut. Big M fabriceert genetisch gemodificeerde gewassen, kunstmest en onkruidbestrijdingsmiddelen. ‘Nee, dank u’ zeggen tegen dit geniepige kringloopje van producten is in de wereld van vandaag geen optie meer, want gemodificeerd zaaigoed glipt ongemerkt over alle landsgrenzen heen. Voorbeeldje? Paraguay zei ‘nee’ tegen gemodificeerd maïs. Jammer, de velden bleken er al vol mee te staan. Ding dong! Big M op de stoep. ‘Kunnen wij fffff vangen? O ja, en jullie weten dat onze gepatenteerde maïs alleen goed gedijt als je het voedt met onze kunstmest en het bespuit met onze ongedierte bestrijdingsmiddeltjes, hè?’

Bloedende neus
Terug naar de palmolie plantages in Indonesië. ‘Ach, die grond was toch al van inferieure kwaliteit’, hoor je vaak beweren. ‘Door er palmolie te winnen doen we er toch nog iets nuttigs mee.’  Maar is dat werkelijk zo? In zo’n ‘waardeloos’ regenwoud wemelt het wel van de planten- en diersoorten. Zijn die ook waardeloos? Nee, natuurlijk niet, het is eerder bedreigend, want je moet er als farmaceutisch bedrijf toch niet aan denken dat al te ambitieuze onderzoekers in die inferieure wirwar van kruipend groen een plantje ontdekken dat kanker geneest? Ondertussen zitten de gevangenissen vol wanhopige boeren, oorspronkelijke bewoners van het regenwoud die als verzetsdaad jonge palmboompjes vernielen. Begrijpelijk, maar strafbaar. ‘Haal ons hier uit, we zijn onschuldig’, roepen ze.

Een vertegenwoordigster van het WWF schrikt zich de pukkels van de beelden die de journalisten in de gevangenis hebben gedraaid. Hier wist ze echt niets van af. Tijdens een wereldcongres van de bio-ethanol industrie (brandstof uit biomassa) in Genève stuiten de journalisten op een vertegenwoordigster van het Wereld Natuur Fonds. Een WNF-er van vlees en bloed, eindelijk. Bij de ‘gratie der industrie- en chemiegoden’ mag ze het congres bijwonen, uiteraard in ruil voor de openlijke steun van het WNF voor ‘duurzame brandstofwinning’. ‘Het Wereld Natuurfonds onderscheidt zich van alle andere natuurbeschermingsorganisaties’, legt ze uit. ‘Wij zijn namelijk constructief.’ Wanneer de reporter haar confronteert met het belachelijk kleine stukje regenwoud dat het WNF op Borneo heeft weten te behouden, haalt ze haar schouders op: ‘Als wij ons daar niet hard voor hadden gemaakt, bestond nu heel het regenwoud uit oliepalm plantages.’
‘Tachtig hectare regenwoud? Dat betekent toch de wisse dood voor de Orang Oetangs daar?’ werpt de reporter tegen. ‘Als wij die tachtig hectare regenwoud niet hadden gered, zouden daar al helemaal geen Orang Oetangs meer leven’, luidt haar snibbige antwoord. De reporter geeft niet op. ‘Laat het WWF zich op deze manier niet gebruiken door de industrie?’ De WNF-dame raakt een tikkeltje geërgerd en wauwelt iets over zakelijke overeenkomsten tussen de industrie en het WWF. ‘Wat is er mis met zakendoen?’
‘Nou ja, andere natuurbeschermingsorganisaties doen geen zaken met bedrijven, omdat dan hun onpartijdigheid in het geding zou kunnen komen’, probeert de reporter nog. ‘Eén gulle donatie en je hangt aan het spit.’
De WNF-dame ziet dat toch anders. ‘Het WWF mag in ieder geval meepraten’, pruilt ze. ‘Wij zijn tenminste in dialoog met de industrie, terwijl andere natuurbeschermingsorganisaties op geen enkele wijze invloed kunnen uitoefenen op het besluitvormingsproces.’ Gevraagd naar de concrete resultaten van al dat ‘meepraten’ antwoordt de dame met bloedende neus dat men het WWF serieus neemt als gesprekspartner. Wow! Wat een resultaat! ‘Nee, serieus… Ons lachen ze tenminste niet uit. We doen ook altijd ons huiswerk heel goed voordat we met een mening naar buiten treden. Wij laten ons niet door onze emoties meeslepen. Omdat aan al onze uitspraken gedegen wetenschappelijk onderzoek ten grondslag ligt, hebben we in de loop van de tijd al aardig positieve resultaten geboekt.’
‘Zoals?’
Na een lange stilte antwoordt de dame op verbitterde toon: ‘Ik geloof niet dat ik één voorbeeld kan noemen waar u geen weerwoord op hebt.’  De reporter breekt het gesprek af.

1001 Bobo’s en boeven
Volgende stop: de HSBC bank in Londen. HSBC staat voor Hongkong and Shanghai Banking Corporation. De HSBC was, volgens het tijdschrift Forbes in 2008 de grootste financiële dienstverlener ter wereld en het op zes na grootste bedrijf ter wereld. De bank is ook lid van de Ronde Tafel voor Duurzame Palmolie, opgericht door het WWF. Tot de ridders aan deze ronde tafel behoren onder andere Monsanto, Syngenta, DuPont – Pioneer, grote graanproducenten als ADM, Bunge en Cargill en de energiegigant BP. HSBC ondersteunt dit Palmolie promotieclubje met gigantische kredieten. Daarnaast pompt suiker-oompje ook nog eens een slordige 100 miljoen dollar in een WWF/HSBC klimaatproject. En nu niet blaffen tegen het baasje, hè?

Vies van geld is het Wereld Natuur Fonds overigens nooit geweest. Al sinds de oprichting in 1961 maken gefortuneerde zakenlieden en (veelal aangetrouwde) leden van koningshuizen er de dienst uit. In 1970 richt het toenmalige hoofd van het Wereld Natuur Fonds, Prins Bernhard, de 1001 Club op, een stichting die helpt bij de financiering van het Wereld Natuur Fonds. Tot de leden van deze 1001 club behoren adelborsten, grootgrondbezitters en groot-industriëlen zoals Henry Ford, Fredrick Flick en de Britse en Franse familie Rothschild, zeg maar de puissant rijken. Maar ja, ook omstreden figuren als Mobutu, dictator van Zaïre, zijn bereid geld doneren, dus ‘welkom bij de club, kaerel!’

De Argentijnse connectie
En dan is er José Alfredo Martínez de Hoz nog, minister van Economische Zaken ten tijde van het juntabewind in Argentinië, tevens oprichter van de Argentijnse tak van het WWF.
De journalistieke spoorzoekers reizen af naar Buenos Aires en spreken daar een voormalig verzetsstrijder die de folteringen ternauwernood heeft overleefd. Ach ja, met één oog en één nier kan men ook leven, nietwaar? Het leven is er voor deze meneer een stuk aangenamer op geworden sinds de rollen zijn omgedraaid. De verzetsstrijder is op vrije voeten, terwijl de Hoz huisarrest heeft, in afwachting van een proces waarin hem een veroordeling wegens misdaden jegens de menselijkheid boven het hoofd hangt.

Helemaal gerust is de verzetsheld er niet op. In hetzelfde Buenos Aires bevindt zich namelijk ook het hoofdkwartier van chemie cq gen-gigant Monsanto. Hee, waar hebben we die naam eerder gehoord? In de ogen van de verzetsstrijder is Monsanto niet zomaar een bedrijf maar de regering achter de regering van Argentinië. ‘Monsanto en het WWF zijn twee armen aan hetzelfde lichaam’, concludeert hij. ‘De ene arm heeft de monocultuur in de Argentijnse markt gezet, de andere arm werkt aan de maatschappelijke aanvaardbaarheid ervan door duurzaam geproduceerde, genetisch gemanipuleerde soja wereldwijd te promoten.’

De Argentijnse soja-productie ten behoeve van bio-diesel voor de Amerikaanse en Europese markt is inmiddels uitgegroeid tot een ‘miljardenbusiness’ waarvan ook partijen als BP, Shell, Volkswagen en Toyota een graantje meepikken. Ondertussen is het op het platteland van Argentinië gedaan met graan, aardappelen en bonen. Zelfs rundvlees begint er schaars te worden. Miljoenen boeren leven tegenwoordig in de steden. Op het platteland hebben ze niets meer te zoeken. Het is er zelfs helemaal niet pluis. Door het kwistig strooien met Round-up, een van agent orange afgeleid gif dat korte metten maakt met alles behalve de genetisch gemodificeerde soja-planten, heeft men de omgeving dermate vervuild dat zwangere vrouwen die er wonen miskraam na miskraam krijgen of mismaakte kinderen ter wereld brengen. Anderen krijgen kanker. De mens is duidelijk niet resistent tegen Round-up. De troep zit in de lucht, in het water, overal…

Kannieanders?
Volgens velen kunnen we niet om de gen-techniek heen. We moeten steeds grotere hoeveelheden voedsel voor steeds meer mensen produceren op steeds minder grond. Dat voedsel moet daarom wel gemodificeerd worden, voedzamer gemaakt, resistenter, sneller rijp… We kunnen niet anders. Is dat werkelijk zo? Het WWF vindt van wel.
Ook op Papoea Nieuw-Guinea moeten nieuwe oliepalm plantages verrijzen. Dat gaat ook zeker gebeuren, want het Wereld Natuur Fonds mag meebeslissen waar de plantages komen, nadat het ook al uit eigen beweging heeft uitgeplozen waar deze zouden moeten komen. Nou, als dat geen garantie is voor het duurzame karakter van deze onderneming… De Papoea’s hebben er alle vertrouwen in. Nederland overigens ook, want de eerste ‘verantwoord geproduceerde soja’ heeft ons land inmiddels bereikt. Koper: het Initiatief Duurzame Soja. Wie zijn dat nu weer? O ja, Ahold, Friesland Campina en enkele veevoederproducenten. Aj, aj aj…

x

* * *

Dit is de documentaire, die VARA niet uitzond, om voor ons onbekende redenen. 

Documentairemaker Wilfried Huismann verdient de aandacht voor zijn film.

Monsanto und der WWF – Der Pakt mit dem Panda (Doku) from ImportantLinks on Vimeo.