Het Holografisch Universum: een wetenschappelijke basis voor wonderen

Michael Talbot was een briljant onderzoeker en auteur, die in 1992 overleed aan leukemie. Maar hij heeft ons een aantal boeken nagelaten dat -op zijn zachtst gezegd- tot nadenken stemt. In deze boeken schetst hij een theoretisch model van de realiteit, dat concludeert dat het fysieke universum lijkt op een gigantisch hologram.

In zijn hoog aangeslagen boek The Holographic Universe, baseert Talbot veel van zijn fascinerende werk op het werk van twee gewaardeerde professoren, kwantumfysicus David Bohm van de Universiteit van Londen en neurochirurg Karl Pribram van Stanford University.

The Holographic Universe is één van de meest bijzondere, inspirerendste boeken die ik ooit gelezen heb. Hoofdstuk vier verschaft zelfs een wetenschappelijke basis voor wonderen, met ongelooflijke, gedocumenteerde voorbeelden. Het einde van de dualiteit tussen wetenschap en spiritualiteit?

Hieronder volgt een essay van Talbot waarin hij zijn geest-verruimende concepten samenvat. Dit artikel is verschenen in het Engels op WTK.info en geschreven door Fred Burks.

Bestaat er een Objectieve Realiteit?

Het Universum als een Hologram

Michael Talbot, auteur van The Holographic Universe:

Vertaling © 2009 WantToKnow.nl/.be

In 1982 vond een opmerkelijke gebeurtenis plaats. Aan de Universiteit van Parijs voerde een onderzoeksteam onder leiding van fysicus Alain Aspect een experiment uit, dat misschien wel één van de belangrijkste van de twintigste eeuw zal blijken. Je hebt dit waarschijnlijk niet op het Journaal gezien. Waarschijnlijk heb je zelfs nog nooit van Aspect’s naam gehoord, behalve wanneer je een trouwe lezer bent van wetenschappelijke tijdschriften; toch zijn sommigen van mening dat zijn ontdekking het aangezicht van de wetenschap zal veranderen.

“Zelfs visioenen en ervaringen van ‘niet gewone’ werkelijkheid worden verklaarbaar vanuit het holografische paradigma.

In een holografisch universum zijn er geen grenzen aan de mate waarin we de structuur van de werkelijkheid kunnen veranderen”.

Michael Talbot

Aspect en zijn team ontdekten dat subatomaire deeltjes zoals elektronen onder bepaalde omstandigheden in staat zijn om ogenblikkelijk met elkaar te communiceren, ongeacht de afstand die ze van elkaar scheidt. Het maakt niet uit of ze tien meter of tien miljard kilometer van elkaar verwijderd zijn. Op de één of andere manier lijkt ieder deeltje altijd te weten wat het andere doet.

Het probleem met deze eigenschap is dat het in strijd is met Einstein’s belangrijke leerstelling dat informatie niet sneller dan de snelheid van het licht kan reizen. Aangezien sneller dan het licht reizen neerkomt op het passeren van de tijdsbarrière, heeft dit ontmoedigende vooruitzicht sommige wetenschappers geïnspireerd tot ingewikkelde manieren om Aspect’s bevindingen weg te redeneren. Maar het heeft ook anderen geïnspireerd om zelfs nog radicalere verklaringen te geven.

Fysicus David Bohm van de Universiteit van Londen, bijvoorbeeld, is ervan overtuigd dat de bevindingen van Aspect suggereren dat er misschien geen objectieve realiteit bestaat; dat ondanks haar schijnbare soliditeit het universum in wezen een fantasie is, een gigantisch en fantastisch gedetailleerd hologram.

Hoe werkt een Hologram?

Om te begrijpen waarom Bohm deze verrassende bewering doet, moeten we eerst iets van hologrammen begrijpen. Een hologram is een driedimensionale foto gemaakt met behulp van een laser. Om een hologram te maken, wordt het te fotograferen object eerst ondergedompeld in het licht van een laserstraal. Vervolgens wordt een tweede laserstraal weerkaatst door het gereflecteerde licht van de eerste straal, en het resulterende interferentiepatroon (het gebied waar de twee laserstralen zich vermengen) wordt op film vastgelegd. Als de film ontwikkeld is, ziet deze eruit als een betekenisloze draaikolk van lichte en donkere lijnen. Maar zodra de ontwikkelde film belicht wordt door een andere laserstraal, ontstaat er een driedimensionaal beeld van het originele object.

De bevindingen van Aspect suggereren dat er misschien geen objectieve realiteit bestaat; dat ondanks haar schijnbare soliditeit het universum in wezen een fantasie is, een gigantisch en fantastisch gedetailleerd hologram.

En in tegenstelling tot normale fotografische afbeeldingen, bevat ieder deel van een hologram alle informatie van het geheel. Deze ‘geheel-in-ieder-deel’- eigenschap van het hologram, biedt ons een totaal nieuwe manier om kosmische organisatie en orde te begrijpen.

De driedimensionaliteit van zulke afbeeldingen is niet de enige opmerkelijke eigenschap van hologrammen. Wanneer een hologram van een roos door de helft wordt gesneden, en dan belicht wordt door een laser, zal iedere helft nog steeds het volledige beeld van de roos blijken te bevatten. Zelfs als de twee helften opnieuw worden gedeeld, zal ieder fragment van de film altijd een kleinere maar intacte versie van het originele beeld bevatten. In tegenstelling tot normale fotografische afbeeldingen, bevat ieder deel van een hologram alle informatie die eigenschap is van het geheel.

De “geheel in ieder deel” eigenschap van het hologram biedt ons een totaal nieuwe manier om organisatie en orde te begrijpen. Gedurende het grootste deel van haar geschiedenis heeft de westerse wetenschap gewerkt onder invloed van de valse veronderstelling dat de beste manier om een fysiek fenomeen te begrijpen, of het nu een kikker of een atoom is, is door het uit elkaar te halen en zijn respectieve delen te onderzoeken.

De illusie van afgescheidenheid

Een hologram leert ons dat sommige dingen in het universum zich niet lenen voor een dergelijke benadering. Als we iets uit elkaar proberen te halen dat holografisch geconstrueerd is, zullen we niet de onderdelen verkrijgen waaruit het is gemaakt, maar zullen we alleen maar kleinere gehelen krijgen.

Dit inzicht bracht Bohm tot een ander begrip van Aspect’s ontdekking. Bohm gelooft dat de reden waarom subatomaire deeltjes in staat zijn om met elkaar in contact te blijven, ongeacht de afstand tussen hen, is niet omdat ze één of ander mysterieus signaal heen en weer sturen, maar omdat hun onderscheid wellicht een illusie is. Hij beweert dat op een dieper niveau van de werkelijkheid zulke deeltjes geen individuele entiteiten zijn, maar in feite extensies zijn van één en hetzelfde fundamentele iets.

Terwijl je naar de twee televisiemonitoren kijkt, zou je kunnen aannemen dat de vis op elk van de schermen twee aparte entiteiten zijn. Immers, doordat de camera’s opgesteld staan in verschillende hoeken, zal elk afzonderlijk beeld enigszins anders zijn.

Maar als je naar de twee vissen blijft kijken, zul je je uiteindelijk bewust worden van een zekere relatie tussen hen. Als er eentje zich omdraait, maakt de ander eveneens een enigszins andere, maar corresponderende draai; als de één naar de voorkant gericht is, is de ander naar de zijkant gericht. Als je onbewust blijft van de volledige omvang van de situatie, zou je zelfs kunnen concluderen dat de twee vissen op onmiddellijke wijze met elkaar communiceren, maar dit is duidelijk niet het geval.

Dit, aldus Bohm, is precies wat zich afspeelt tussen de subatomaire deeltjes in Aspect’s experiment. Volgens Bohm vertelt de schijnbare sneller-dan-het-licht connectie tussen subatomaire deeltjes ons in feite dat er een diepere laag van de werkelijkheid is waarmee we niet bekend zijn; een complexere dimensie voorbij die van onszelf, analoog aan het aquarium. En, zo voegt hij toe, we zien objecten zoals subatomaire deeltjes als afgescheiden van elkaar omdat we slechts een deel van hun realiteit zien.

De Onderling Verbonden Natuur van het Universum

Zulke deeltjes zijn geen afgescheiden “delen”, maar facetten van een diepere onderliggende eenheid die uiteindelijk net zo holografisch en ondeelbaar is als de hierboven beschreven roos. En omdat alles in de fysieke realiteit wordt gevormd door deze “schimmen”, is het universum zelf een projectie, een hologram. Behalve haar fantoomachtige natuur, zou zo’n universum nog andere, behoorlijk verrassende eigenschappen bezitten. Als de schijnbare afgescheidenheid van subatomaire deeltjes een illusie is, betekent dit dat op een dieper niveau van de werkelijkheid alle dingen in het universum wellicht oneindig onderling verbonden zijn.

Als de schijnbare afgescheidenheid van subatomaire deeltjes een illusie is, betekent dit dat op een dieper niveau van de werkelijkheid alle dingen in het universum wellicht oneindig onderling verbonden zijn.De elektronen in een koolstof-atoom in het menselijk brein zijn wellicht verbonden met de subatomaire deeltjes die vorm geven aan iedere zalm die zwemt, ieder hart dat klopt, en iedere ster die straalt aan de hemel.

Vanuit dit perspectief dringt alles door in alles, en hoewel de menselijke natuur alles voortdurend probeert te categoriseren, onderverdelen en in hokjes te plaatsen, vormt de rijke variatie van fenomenen in het universum en het geheel van de natuur een naadloos web.

In een holografisch universum kunnen zelfs tijd en ruimte niet langer gezien worden als  fundamenteel. Omdat concepten als locatie niet langer gelden in een universum waarin niets echt afgescheiden is van al het andere, moeten tijd en driedimensionale ruimte, zoals de beelden van de vis op de televisieschermen, ook gezien worden als projecties van deze dieper liggende orde.

Op het allerdiepste niveau is de werkelijkheid wellicht een soort van superhologram waarin verleden, heden en toekomst allemaal gelijktijdig bestaan. Dit suggereert dat het, met het juiste gereedschap, wellicht ooit mogelijk is om tot in het superholografische niveau van de werkelijkheid te reiken, en er scènes uit een lang vervlogen verleden uit te pikken.

Op het allerdiepste niveau is de werkelijkheid wellicht een soort van superhologram waarin verleden, heden en toekomst allemaal gelijktijdig bestaan.

En dit suggereert dat het, met het juiste gereedschap, wellicht ooit mogelijk is om tot in het superholografische niveau van de werkelijkheid te reiken en er daardoor scènes uit een lang vervlogen verleden uit te pikken…

Wat het superhologram nog meer bevat is een open vraag. Als we er, voor de discussie, even vanuit gaan dat het superhologram de matrix is waaruit alles in ons universum voortkomt, dan bevat het op zijn minst ieder subatomair deeltje dat er ooit geweest is, of er ooit zal zijn -iedere configuratie van materie en energie die mogelijk is, van sneeuwvlokken tot quasars, van blauwe vinvissen tot gammastralen. Het moet beschouwd worden als een soort kosmisch pakhuis van “Al Dat Is”.

Hoewel Bohm erkent dat we op geen enkele manier kunnen weten wat er nog meer verborgen zou kunnen liggen is het superhologram, durft hij het wel aan te beweren dat we geen reden hebben om aan te nemen dat het niet nog meer bevat. Of, zoals hij het stelt, misschien is het superholografische niveau van de werkelijkheid “slechts een stadium” waarvoorbij een “oneindigheid van verdere ontwikkeling” ligt.

Het Holografische Brein

Bohm is niet de enige onderzoeker die bewijs gevonden heeft voor de stelling dat het universum een hologram is. Neurofysioloog Karl Pribram van Stanford University, die onafhankelijk werk verricht op het gebied van hersenonderzoek, is eveneens overtuigd geraakt van de holografische natuur van de werkelijkheid. Pribram werd aangetrokken door het holografische model door de puzzel van hoe en waar herinneringen werden opgeslagen in het brein. Decennia lang hebben talloze onderzoeken aangetoond dat herinneringen niet aan een specifieke locatie gebonden zijn, maar verspreid over de hersenen worden opgeslagen.

In een serie toonaangevende experimenten in de jaren ’20, ontdekte hersenwetenschapper Karl Lashley dat ongeacht welk deel van de hersenen van een rat hij verwijderde, hij niet in staat was om de herinnering aan het volbrengen van een complexe taak uit te wissen, die de rat geleerd had voor de chirurgische ingreep. Het enige probleem was dat niemand in staat was om een mechanisme te bedenken dat deze curieuze eigenschap van de opslag van herinneringen (“het geheel in ieder deel”) verklaarde.

In de jaren ’60 stuitte Pribram op het concept van holografie, en realiseerde zich dat hij de verklaring gevonden had waarnaar de wetenschappers gezocht hadden.

Pribram is ervan overtuigd dat herinneringen niet gecodeerd worden in neuronen, of kleine groeperingen van neuronen, maar in patronen van zenuwimpulsen die het gehele brein doorkruisen op dezelfde manier waarop patronen van laserlichtinterferentie het gehele gebied van een stukje film doorkruisen dat een holografisch beeld bevat. In andere woorden, Pribram gelooft dat het brein zelf een hologram is.

Pribram’s theorie verklaart ook hoe de menselijke hersenen zoveel herinneringen kunnen opslaan in zo’n kleine ruimte. Geschat wordt dat de menselijke hersenen de capaciteit hebben om 10 miljard stukjes informatie op te slaan gedurende een gemiddelde menselijke levensduur (ofwel grofweg dezelfde hoeveelheid informatie als in vijf sets van de Encyclopedia Brittannica).

Er is eveneens ontdekt dat naast hun overige capaciteiten, hologrammen een verbazingwekkende capaciteit voor informatie-opslag bezitten -simpelweg door de hoek te veranderen van waaruit de twee lasers een stuk fotografische film raken, is het mogelijk om talloze verschillende beelden op te slaan op hetzelfde oppervlak. Uit een demonstratie blijkt dat één kubieke centimeter film tot 10 miljard stukjes informatie kan opslaan.

Het menselijk denkproces is verbazingwekkend!

Onze bijna griezelige capaciteit om snel wat voor benodigde informatie dan ook op te rakelen vanuit de enorme opslag van onze herinneringen, wordt begrijpelijker wanneer het brein volgens holografische principes werkt. Als een vriend je vraagt om hem te vertellen wat er in je hoofd opkomt als hij het woord “zebra” uitspreekt, hoef je niet klungelig door één of andere gigantische cerebrale alfabetische kaartenbak te bladeren om tot een antwoord te komen. In plaats daarvan duiken associaties als “gestreept”, en “paard”, en “Afrikaans dier” onmiddellijk in je hoofd op.

Eén van de meest verbazingwekkende dingen met betrekking tot het menselijk denkproces is dat veel stukjes informatie onmiddellijk kruislings gecorreleerd lijken te zijn met andere stukjes informatie -nog een intrinsieke eigenschap van het hologram. Omdat ieder deel van een hologram tot in het oneindige verbonden is met ieder ander deel, zijn de menselijke hersenen wellicht het ultieme voorbeeld van een natuurlijk kruislings gecorreleerd systeem.

De opslag van herinneringen is niet de enige neurofysiologische puzzel die meer traceerbaar wordt in het licht van Pribram’s holografische model van het brein. Een andere is hoe de hersenen in staat zijn de stortvloed aan frequenties die ze ontvangen via de zintuigen te vertalen (lichtfrequenties, geluidsfrequenties enzovoort) naar de concrete wereld van onze waarnemingen.

Het coderen en decoderen van frequenties is precies wat een hologram het beste doet. Net zoals een hologram functioneert als een soort lens, een vertaal-apparaat dat in staat is om een schijnbaar betekenisloze waas van frequenties om te zetten naar een coherent beeld, gelooft Pribram dat het brein eveneens een lens bevat en gebruik maakt van holografische principes om de frequenties die het ontvangt mathematisch om te zetten via de zintuigen naar de innerlijke wereld van onze waarnemingen.

Pribram gelooft dat het brein eveneens een lens bevat en gebruik maakt van holografische principes om de frequenties die het ontvangt mathematisch om te zetten via de zintuigen naar de innerlijke wereld van onze waarnemingen.

Holografisch Bewijs

Een indrukwekkende hoeveelheid bewijs suggereert dat het brein gebruik maakt van holografische principes om zijn taken uit te voeren. Pribram’s theorie heeft in feite in toenemende mate steun gevonden onder neurofysiologen.

De Argentijns-Italiaanse onderzoeker Hugo Zucarelli heeft recentelijk het holografische model uitgebreid naar de wereld van akoestische fenomenen. Geïntrigeerd door het feit dat mensen de bron van een geluid kunnen lokaliseren zonder hun hoofd te bewegen, zelfs als ze slechts met één oor kunnen horen, ontdekte Zucarelli dat holografische principes deze eigenschap kunnen verklaren. Zucarelli heeft eveneens de technologie van holofonisch geluid ontwikkeld, een opnametechniek die in staat is akoestische omstandigheden te reproduceren met een bijna griezelig realisme (luister naar voorbeelden hier en hier – koptelefoon vereist).

Pribram’s overtuiging dat onze hersenen de “harde” werkelijkheid mathematisch construeren door te steunen op de input vanuit een frequentiedomein heeft eveneens veel experimentele ondersteuning gekregen. Er is ontdekt dat elk van onze zintuigen gevoelig is voor een veel breder bereik van frequenties dan voorheen werd aangenomen.

Onderzoekers hebben bijvoorbeeld ontdekt dat onze visuele systemen gevoelig zijn voor geluidsfrequenties, dat onze reukzin gedeeltelijk afhankelijk is van wat nu “osmische frequenties” worden genoemd, en dat zelfs de cellen in ons lichaam gevoelig zijn voor een wijd bereik aan frequenties. Zulke bevindingen suggereren dat deze frequenties alleen in het holografische domein van bewustzijn worden gesorteerd en onderverdeeld in conventionele percepties.

Maar het meest verbijsterende aspect van Pribram’s holografische model van het brein is wat er gebeurt wanneer het samengevoegd wordt met de theorie van Bohm. Want als de tastbaarheid van de wereld slechts een secundaire realiteit is, en wat “er” is, eigenlijk een holografische waas van frequenties is, en als het brein eveneens een hologram is en slechts enkele frequenties uit deze waas selecteert, en deze mathematisch transformeert naar zintuiglijke waarnemingen, wat is dan objectieve werkelijkheid?

Simpel gezegd: deze houdt op te bestaan. Zoals de Oosterse religies lang hebben verkondigd: de materiële wereld is Maya, een soort oppervlakkige illusie, en hoewel we misschien denken dat we fysieke wezens zijn die zich door een fysieke wereld bewegen, zou dit eveneens meer een zintuiglijke illusie kunnen zijn dan de objectieve werkelijkheid. We zijn misschien in werkelijkheid wel “ontvangers”, drijvend in een kaleidoscopische zee van frequenties, en wat we opnemen vanuit deze zee en omzetten in fysieke realiteit is slechts één kanaal uit vele, geëxtraheerd uit het superhologram.

Dit opzienbarende nieuwe beeld van de werkelijkheid, de synthese van de visies van Bohm en Pribram, is het holografische paradigma gaan heten, en hoewel veel wetenschappers het met scepsis begroet hebben, heeft het anderen geïnspireerd.

Het Holografische Paradigma

Dit opzienbarende nieuwe beeld van de werkelijkheid, de synthese van de visies van Bohm en Pribram, is het holografische paradigma gaan heten, en hoewel veel wetenschappers het met scepsis begroet hebben, heeft het anderen geïnspireerd.

Een kleine maar groeiende groep onderzoekers gelooft dat het wellicht het meest nauwkeurige model van de werkelijkheid is dat tot zover door de wetenschap bereikt is. Sterker nog, enkelen geloven zelfs dat het sommige mysteriën zou kunnen ontrafelen, die nooit eerder door wetenschap verklaard konden worden, en zelfs het paranormale als onderdeel van de natuur zou kunnen beschouwen. Talloze onderzoekers, inclusief Bohm en Pribram, hebben opgemerkt dat veel para-psychologische verschijnselen veel begrijpelijker worden in termen van het holografische paradigma.

In een universum waar individuele hersenen in feite ondeelbare porties van het grotere hologram zijn, en alles eindeloos onderling verbonden is, zou telepathie slechts het binnengaan van het holografische niveau kunnen zijn.

Aan de hand van dit model is het duidelijk veel gemakkelijker om te begrijpen hoe informatie van het brein van persoon ‘A’ kan reizen naar dat van persoon ‘B’ in een ver verwijderd punt, en lijken een aantal andere onopgeloste puzzels in de psychologie nu gemakkelijker te doorgronden.

Met name psychiatrisch onderzoeker Dr. Stanislav Grof is van mening dat het holografische paradigma een model biedt voor het begrijpen van veel van de verbluffende fenomenen die door individuele personen ervaren worden gedurende veranderde staten van bewustzijn.

In de jaren ’50, terwijl hij onderzoek uitvoerde naar het gebruik van LSD als een psychotherapeutisch hulpmiddel, had Grof een vrouwelijke patiënt die er plotseling van overtuigd raakte dat ze de vrouwelijke identiteit had aangenomen van een prehistorische reptielensoort. Gedurende haar hallucinatie gaf ze niet alleen een rijk gedetailleerde beschrijving van hoe het voelde om in zo’n vorm ingekapseld te zitten, maar merkte ook op dat het seksueel aantrekkelijke deel van de anatomie van de mannelijke soortgenoot bestond uit een plek van gekleurde schubben aan de zijkant van de kop.

Wat verrassend was voor Grof, was dat hoewel de vrouw geen voorkennis bezat over dergelijke dingen, een conversatie met een zoöloog later bevestigde dat bij bepaalde reptielensoorten gekleurde delen op de kop inderdaad een belangrijke rol spelen als veroorzaker van seksuele opwinding.

De ervaring van de vrouw was niet uniek. Tijdens de duur van het onderzoek kwam Grof voorbeelden tegen van patiënten in regressie die zich identificeerden met praktisch iedere soort op de evolutionaire schaal (onderzoeksresultaten die mede van invloed waren op de scene waarin een man in een aap verandert in de film Altered States). Hij ontdekte zelfs dat zulke ervaringen vaak obscure zoölogische details bevatten die later bleken te kloppen.

Regressies in het dierenrijk waren niet het enige verwarrende psychologische fenomeen dat Grof tegenkwam. Hij had eveneens patiënten die toegang leken te hebben tot een soort collectief of raciaal onbewuste. Individuen met weinig of geen opleiding gaven plotseling gedetailleerde beschrijvingen van Zoroastrische begrafenispraktijken en scènes uit de Hindoeïstische mythologie. In andere ervaringscategorieën gaven individuen overtuigende verslagen van uittredingen, precognitieve kijkjes in de toekomst, of regressies naar schijnbare vorige levens.

Bij later onderzoek ontdekte Grof dat hetzelfde soort fenomenen aan het licht kwam tijdens therapeutische sessies zonder het gebruik van drugs. Omdat het gemeenschappelijke element in zulke ervaringen het overstijgen van het bewustzijn van een individu voorbij de normale grenzen van het ego of de grenzen van tijd en ruimte bleek te zijn, noemde Grof zulke manifestaties “transpersoonlijke ervaringen”. In de late jaren ’60 hielp hij bij de oprichting van een tak van de psychologie genaamd transpersoonlijke psychologie, die geheel aan dit onderzoek gewijd was.

Alhoewel Grof’s nieuw opgerichte Association of Transpersonal Psychology al snel een groep sympathiserende professionals verzamelde, en is uitgegroeid tot een gerespecteerde branche in de psychologie, waren Grof en zijn collega’s jarenlang niet in staat om een verklaring te bieden voor de bizarre psychologische fenomenen waarvan ze getuige waren. Met de komst van het holografische paradigma is dat echter veranderd.

Zoals Grof recentelijk opmerkte: als de geest in feite onderdeel is van een continuüm, een labyrint dat niet alleen verbonden is met iedere andere geest die bestaat of heeft bestaan, maar met ieder atoom, elk organisme, en elke regio in de uitgestrektheid van tijd en ruimte zelf, dan lijkt het feit dat die geest in staat is af en toe een uitstapje te maken naar dat labyrint en transpersoonlijke ervaringen te hebben, niet langer zo vreemd.

Zoals Grof recentelijk opmerkte: als de geest in feite onderdeel is van een continuüm, een labyrint dat niet alleen verbonden is met iedere andere geest die bestaat of heeft bestaan, maar met ieder atoom, elk organisme, en elke regio in de uitgestrektheid van tijd en ruimte zelf, dan lijkt het feit dat die geest in staat is af en toe een uitstapje te maken naar dat labyrint en transpersoonlijke ervaringen te hebben, niet langer zo vreemd.

Harde Wetenschap Verbinden met het Holografische Paradigma

Het holografische paradigma heeft eveneens implicaties voor de zogenaamde harde wetenschappen, zoals biologie. Keith Floyd, een psycholoog aan het Virginia Intermont College, heeft erop gewezen dat wanneer de concreetheid van de werkelijkheid slechts een holografische illusie is, het niet langer waar zou zijn om te stellen dat het brein bewustzijn produceert. In plaats daarvan is het het bewustzijn dat de verschijning van het brein schept -evenals het lichaam en al het andere om ons heen dat we als fysiek interpreteren.

Zo’n omslag in de manier waarop we naar biologische structuren kijken heeft ervoor gezorgd dat onderzoekers erop wijzen dat de geneeskunde, en ons begrip van het genezingsproces, eveneens getransformeerd kunnen worden door het holografische paradigma. Als de schijnbaar fysieke structuur van het lichaam slechts een holografische projectie van het bewustzijn is, dan wordt het duidelijk dat ieder van ons veel meer verantwoordelijk is voor zijn gezondheid dan de huidige medische kennis toestaat.

Wat we nu zien als een miraculeuze verdwijning van ziekte, zou weleens een gevolg kunnen zijn van veranderingen in bewustzijn, die op hun beurt veranderingen in het hologram van het lichaam teweeg brengen. Op dezelfde manier zouden controversiële nieuwe genezingstechnieken zoals visualisatie zo goed kunnen werken omdat in het holografische domein van gedachten beelden uiteindelijk net zo echt kunnen zijn als de “realiteit”.

Zelfs visioenen en ervaringen van “niet gewone” werkelijkheid worden verklaarbaar aan de hand van het holografische paradigma. In zijn intrigerende boek “Gifts of Unknown Things” beschrijft bioloog Lyall Watson zijn ontmoeting met een vrouwelijke Indonesische sjamaan die, door een rituele dans uit te voeren, in staat was om een compleet bos van het ene op het andere moment te laten verdwijnen. Watson vertelt dat terwijl hij en een andere verbaasde getuige naar de vrouw bleven kijken, ze de bomen weer liet verschijnen en opnieuw verdwijnen, verschillende keren achter elkaar.

Alhoewel de huidige wetenschap niet in staat is om zulke gebeurtenissen te verklaren, worden ervaringen als deze steeds beter verdedigbaar, als de “harde” werkelijkheid slechts een holografische projectie is. Misschien zijn we het eens over wat “er is” of “niet is” omdat wat wij gemeenschappelijke werkelijkheid noemen geformuleerd en bekrachtigd wordt op het niveau van het menselijk onbewuste, waarin alle geesten eindeloos met elkaar in verbinding staan.

Onbeperkte Implicaties

Als dit waar is, dan is dit de meest diepgaande implicatie van het holografische paradigma van allemaal, want het betekent dat ervaringen zoals die van Watson niet alleen niet gewoon zijn, omdat we onze geesten niet geprogrammeerd hebben met de overtuigingen die ze gewoon zouden maken. In een holografisch universum zijn er geen grenzen aan de mate waarin we de structuur van de werkelijkheid kunnen veranderen.

Als dit waar is, dan is dit de meest diepgaande implicatie van het holografische paradigma van allemaal. (…) In een holografisch universum zijn er geen grenzen aan de mate waarin we de structuur van de werkelijkheid kunnen veranderen.

Wat we waarnemen als de werkelijkheid zou gewoon een wit doek kunnen zijn, wachtend op ons om er ieder plaatje op te tekenen dat we maar willen. Alles is mogelijk, van het buigen van lepels met de kracht van je geest tot de fantasmagorische gebeurtenissen die door Castaneda worden ervaren gedurende zijn ontmoetingen met de Yaqui sjamaan Don Juan; want magie is ons geboorterecht, niet meer of minder wonderlijk dan ons vermogen om de werkelijkheid die we willen vorm te geven wanneer we in onze dromen vertoeven.

Ja, zelfs onze meest fundamentele opvattingen over de werkelijkheid worden verdacht, want in een holografisch universum, zoals Pribram heeft aangetoond, zouden zelfs willekeurige gebeurtenissen gezien moeten worden als gebaseerd op holografische principes, en dus bepaald. Synchroniciteiten of betekenisvolle toevalligheden worden opeens begrijpelijk, en alles in de werkelijkheid zou gezien moeten worden als een metafoor, want zelfs de meest toevallige gebeurtenissen zouden een onderliggende symmetrie tentoonspreiden.

Of Bohm en Pribram’s holografische paradigma geaccepteerd wordt door de wetenschap, of een gemene dood sterft valt nog te bezien, maar het is veilig om te zeggen dat het in elk geval al een invloed heeft gehad op het denken van veel wetenschappers.

En zelfs als duidelijk zou worden dat het holografische model niet de beste uitleg zou bieden voor de ogenblikkelijke communicatie die voortdurend plaats lijkt te vinden tussen subatomaire deeltjes, dan zouden Aspect’s bevindingen op zijn minst, zoals opgemerkt door Basil Hiley, fysicus aan het Birbeck College in Londen “een indicatie zijn dat we erop voorbereid moeten zijn om radicaal nieuwe opvattingen over de werkelijkheid in overweging te nemen”.

 

---

Voor veel meer fascinerend materiaal op dit gebied, lees Michael Talbot’s geweldige boek The Holographic Universe .
Voor onze collectie inspirerende bronnen, zie Informatiecentrum Inspiratie