Draaideurpolitiek in de farmaceutische – en voedingsindustrie..!

x

x

Draaideurpolitiek in de farmaceutische– en voedingsindustrie..!

x

2013 © Drs. John Consemulder (site Healingsoundmovement)

x

x

Er is de laatste tijd veel te doen over belangenverstrengeling binnen de farmaceutische industrie, de voedingsindustrie en de regelgevingsautoriteiten die zich gedragen als een vos die het kippenhok bewaakt. Zo spekt ons Ministerie van Volksgezondheid een club farmaceuten met ons belastinggeld (HIER) en zo blijkt de getemde ‘voedselwaakhond EFSA betaald te worden door de voedingsindustrie (misschien verklaart dit waarom de EFSA onlangs Aspartaam weer als ‘veilig’ beschouwde, ondanks alle studies die aantonen dat dit chemisch zoethoudertje niet alleen ernstig neurotoxisch, maar ook kankerverwekkend is.

En dat Aspartaam zelfs vroeggeboorte en diverse ernstige ziekten kan veroorzaken. (HIER)). En nu blijkt ook weer dat academici zich laten gebruiken om gekleurde (en onjuiste) grieppropaganda de wereld in te sturen voor hun farmavrienden (HIER). En dit is nog maar een kleine greep uit het laatste nieuws.

Wat is er aan de hand?
Is er een besmettelijk belangenverstrengelingenvirus de wereld in geholpen, waar geen ineffectief en potentieel levensgevaarlijk (want dat zijn vaccinaties) vaccin tegen is opgewassen? Is dit iets van de laatste tijd? Helaas is het antwoord dat de feitelijk situatie nog veel zorg-wekkender is en zeker niet alleen van deze tijd, ook al wordt de situatie wel steeds extremer. In mijn nieuwe boek ‘De Zoete Wraak: Aspartaam en het Ware Gezicht van de Farmaceutische – en Voedingsindustrie’ (Frontier Publishing) heb ik alle donkere geheimen van deze industrie en haar ‘handlangers in de handel in ziekte’ zorgvuldig en uitgebreid opgetekend.
Ik gebruik daarbij als schoolvoorbeeld de feiten rondom de ‘goedkeuring’ van de aantoonbare neurotoxische en kankerverwekkende kunstmatige zoetstof Aspartaam (Inmiddels bevestigd: met behulp van de genetisch gemanipuleerde ontlasting van de E-Coli bacterie geproduceerde!) Én de andere excitotoxine MSG, of E621; nog een Coli-light, iemand!?

Zo erg kan het allemaal niet zijn…
Maar zo erg kan het allemaal toch niet zijn? Toch? Dr. Hans Moolenburgh sr. is een 88 jarige arts en auteur die destijds hoofd van de anti-fluorideringsbeweging is geweest. Met hulp van een groep betrokken en onversaagde artsen heeft hij  – ondanks enorme wereldwijde tegenwerking van de regelgevingsautoriteiten – het voor elkaar gekregen dat wij geen ernstig neurotoxisch en kankerverwekkend fluoride in ons drinkwater hebben gekregen (de wetenschap heeft hem uiteindelijk ook in het gelijk gesteld)!

Binnenkort komen mijn Tv-interview met en lezingen van deze moedige arts (en vele andere Tv-interviews en video’s) online beschikbaar via tv.healingsoundmovement.com. Dr. Moolenburgh schreef ook het voorwoord voor mijn boek, misschien is het goed dat ik hier een deel van zijn beschouwing deel (die niet alleen de feiten in mijn boek bevestigd, maar ook de ernst van de belangenverstrengeling en de bedreiging van onze gezondheid onderstreept.

Dr. Hans Moolenburgh sr.: “Is er een grootste gemene deler te vinden die de infectie-millennia onderscheidt van de tegenwoordige periode van beschavingsziekten? Ja, die is er. Waar het merendeel der ziekten in de negentiende – en zelfs het begin van de twintigste – eeuw nog werd veroorzaakt door echte infecties (die naar men in de negentiende eeuw ontdekte werden veroorzaakt door van buitenaf komende ziektekiemen als bacteriën en de later ontdekte virussen) worden nu de ziekten meer en meer veroorzaakt door dingen die door mensen worden gemaakt…

Wij zijn niet meer een geïnfecteerde cultuur, maar een vergiftigde cultuur, en dit feit is nog steeds totaal onvoldoende tot de medische stand doorgedrongen. Als dit alleen traagheid van geest als oorzaak had, kon geduldig opvoeden de oplossing zijn. Dit probleem berust echter niet alleen op traagheid, maar op iets wat veel griezeliger is. Het wordt veroorzaakt door wat ik voor mezelf de ’Onheilige Drie-eenheid’ pleeg te noemen; de intense verstrengeling tussen wetenschap, staat en het grote geld.

Wat te denken van een hoge employé van de Universiteit van Wageningen, die officieel (krant begin 2013) bekend maakte dat het enige verschil tussen biologisch eten en het eten uit de supermarkt de duurdere prijs van het biologische eten is. En dat, terwijl gewoon te meten is dat organisch verbouwd voedsel veel meer essentiële sporenelementen bevat en geen gemene gifstoffen als imidacloprid, dat ons centrale zenuwstelsel aan kan tasten. En wat te denken van het feit dat de hoge ambtenaar die de wereldwijde vaccinatie tegen de Mexicaanse griep organiseerde, belangenverstrengeling had met een firma die antigriepmiddelen maakte?

Of wat te denken van een viroloog, die in februari 2013 bekend maakte dat wegens de verminderde werking van het kinkhoestvaccin men nu het plan had opgevat zwangere vrouwen in Nederland de kinkhoestvaccinatie te geven, zodat men het embryo al in de moederschoot kon inenten. Weet deze man niet, dat hoe vroeger je een kind inent tegen kinkhoest, hoe meer neurologische beschadigingen er optreden (al merk je dat pas na maanden, behalve de wiegendood, die je natuurlijk meteen opmerkt). We kunnen mijn inziens nu al bijna met zekerheid voorspellen, dat wanneer dit onzalige plan door mocht gaan, het aantal blijvend beschadigde baby’s sterk zal toenemen. De enige die bij zo’n plan wel vaart is de fabriek die het vaccin maakt.

Waarom viel er bij dit onrustbarende plan in medisch Nederland een oorverdovende stilte waar te nemen, niet alleen uit de reguliere hoek maar ook onder de ongeveer duizend artsen die complementair werken en die deze dingen weten? Zijn ze er zich van bewust dat als een arts niet meewerkt aan een door de regering voorgenomen ‘preventieve maatregel’ strafvervolging kan volgen? Die wet is precies gemaakt nadat we het kwalijke voornemen om heel Nederland te fluorideren na acht jaar heftige strijd in 1976 getorpedeerd hadden en de regering met een bloedneus afdroop. Men heeft blijkbaar gedacht: dit nooit meer! Dat was een fantastische overwinning! Sinds de negentiger jaren is in tweeëndertig van elkaar onafhankelijke studies aangetoond dat in een gefluorideerde streek het IQ van kinderen statistisch significant daalde (nog afgezien van de in gefluorideerde streken toegenomen kankersterfte).

Maar om nog even terug te komen op het verschrikkelijke idee om ongeboren baby’s te gaan inenten: In de zee van medisch stilzwijgen is er één uitzondering. De schrijver van het voor u liggende boek organiseerde binnen veertien dagen na bekendmaking van het plan een urenlang durende opname van drie mensen die alle drie de entings-bijverschijnselen uitgebreid hebben bestudeerd. Zodat er – wanneer dit boek verschijnt – al een voorlichtingsfilm op het internet bestaat om ouders te waarschuwen. Alle hulde John!

Wat het voor u liggende boek betreft: De titel Aspartaam dekt nauwelijks de lading. De gemene zoetstof aspartaam staat model voor de algemene vergiftiging van ons voedsel, en de ermee verbonden farmacologische winsten staan model voor wat onze hele maatschappij in al zijn lagen kenmerkt. Wanneer u dit hele boek gelezen hebt, niet alleen over wat aspartaam allemaal aanricht (in de eerste helft), maar ook over de bijna ongelofelijke corruptie van diegenen die onze bestuurders zijn, dan kan ik me voorstellen dat er bij u een heel normaal en gezond defensiemechanisme op gang komt, dat zegt: “Zo erg kan het toch allemaal niet zijn?” Dan moet ik u helaas vertellen, dat ik me uit 1943 herinner hoe er in Nederland een gerucht begon rond te zoemen dat de Joden in Polen vergast werden en dat dit aanleiding gaf tot een massale ontkenningsreactie: “Zo erg kan het toch niet zijn!”

Helaas is wat u in dit boek leest goed gedocumenteerde waarheid, al is het maar een heel klein stukje van de waarheid over onze huidige wereld. U zou zich kunnen afvragen, dat wanneer het al zo erg gesteld is met een van huis uit edel vak als het medische, hoe het er dan uitziet in de wapenindustrie, in de oliehandel, in het bankwezen?

Mocht u als tweede reactie dan een gevoel van hopeloosheid krijgen in de zin van: laat ik er maar niet meer aan denken, want wat kan ik er als klein mannetje of vrouwtje nu aan veranderen, dan is dat erg begrijpelijk en erg menselijk, maar ook erg ongewenst, want het verzet en de omslag van wat er nu mis is moet niet verwacht worden van hen die in hoogheid zijn gezeten. Honderd vastberaden gewone mensen zoals u en ik, die zich in een groep aaneensluiten en zeggen: “We doen niet meer aan het systeem mee”, kunnen een kettingreactie op gang brengen die een lawine kan worden, een lawine die de corrupte systemen ineen kan doen storten!

U machteloos? Integendeel, u bent nog de enige met macht, want de hooggeplaatsten zitten in het web van misleiding en hebzucht gevangen en kunnen er niet meer uit. U hebt maar één ding nodig: lef! Dat wens ik u van harte toe. Lef berust in onze tijd op goede informatie en daar is een boek als dit een prima opstap voor.”

Dr. H.C. Moolenburgh
Haarlem, 2013

Het slechte nieuws is het goede nieuws?
Zo erg kan het dus toch wel zijn allemaal! Soms is de realiteit weliswaar ongelofelijk, maar niet minder waar. En soms wordt u een valse waarheid (en vals gevoel van ‘bescherming’ en ‘veiligheid en effectiviteit’) aangeboden, waarbij de omgekeerde wereld waar de leugen regeert ondertussen door draait. Maar ik deel het goede nieuws dat de heer Moolenburgh brengt. Het goede nieuws is dat wij burgers juist een ongelofelijke macht hebben, juist omdat wij niet verstrikt zitten in een web van leugens, deceptie en regelrechte propaganda en doelbewuste desinformatie (ik beschrijf in mijn boek uitvoerig de innige samenwerking met PR-bureaus en de gehanteerde tactieken om de ‘publieke opinie te masseren’ en de ‘perceptie te managen’ met betrekking tot ‘gezonde beeldvorming’).

De industrie en haar handlangers zijn dan wel niet ‘VIT’ (Verantwoordelijk, Integer en Transparant’), maar wij dienen dit wel te zijn als het gaat om ons geboorterecht dat gezondheid heet! Ik noem dit de keuze van onze portemon-NEE, waarbij we met de hakken in het zand nee durven te zeggen tegen hetgeen wat onze gezondheid en immuniteit niet dient en niet heilzaam is. Maar de nadruk moet natuurlijk gelegd worden op bewuste, gezonde en daadwerkelijke preventieve keuzes, ondersteunt met een dosis lef en goede informatie inderdaad.

De gezondheidskraan moet wijd open, maar tegelijkertijd moet de gifkraan voorgoed dicht. Maar daarvoor dienen we wel bewust te worden wat onze gezondheid niet ondersteunt, maar eerder bedreigd. Ook helpt het om een goed begrip te vormen hoe het zover heeft kunnen komen. In feite vormt dit het tweede deel van het ‘goede nieuws’, want de industrie en de autoriteiten hebben deze ziekmakende situatie te ver doorgevoerd. De gevaccineerde kat in het nauw maakt nu zulke gekke sprongen, dat zelfs een blinde ziet dat er überhaupt al die tijd een kat in de ruimte aanwezig was…

Mijn hoop en wens is dan ook, dat mijn boek in positieve zin bij zal dragen aan het optimaliseren van uw gezondheid. Maar daarvoor dient u ook te weten wat absoluut niet gezond voor u is. Aspartaam is een uitstekend voorbeeld van een product wat zeer onveilig is, terwijl u daar niet over ingelicht wordt. Het vormt daarom helaas ook een uitstekend voorbeeld  van een industrie die er werkelijk alles aan doet om zelfs levensgevaarlijke voeding, medicijnen en vaccinaties wereldwijd aan alle denkbare doelgroepen te verkopen.

In het tweede deel van mijn boek ‘De Zoete Wraak’ beschrijf ik daarom ook de wereldwijde belangenverstrengeling, maar ook de omkoopschandalen, de onderzoek fraude, de corruptie, de manipulatie van beeldvorming en publieke opinie door PR-bureaus en de zogenaamde draaideurenpolitiek, waarbij ambtenaren die over onze gezondheid dienen te waken vaak vanuit de industrie gaan werken bij de regelgevingsautoriteiten, om daarna (na ‘bewezen diensten’ via gunstvertoon naar de industrie toe, niet naar de onwetende burgers) weer terug te keren met een goede baan in het vooruitzicht.

Dit verklaart ook direct waarom deze wetenschappers geen hap nemen in de ‘hand die hen voedt’, met name ook omdat zij de geheimen kennen van de concurrentie en zo verzekerd zijn van een prima loopbaan binnen de industrie die graag kennis neemt van deze geheimen en op haar beurt weer verzekerd is van gouden tips met betrekking tot regelgevingsprocedures. Ik zal nu de (gevolgen van) invloedrijke draaideurenpolitiek wat verder beschrijven.

Over draaideuren en belangenverstrengeling
Waarom hief de FDA ineens alle beperkingen voor het gebruik van Aspartaam op? Hier wordt duidelijk dat er niet alleen belangenverstrengeling plaats vindt binnen de hechte samenwerking tussen de farmaceutische industrie (en de voedingsindustrie en landbouwindustrie) en de media en de universiteiten, maar ook tussen de industrie en de politiek! Het is bijvoorbeeld bekend dat president George Bush zich meer bezig hield met het promoten van bepaalde farmaceutische middelen, dan met het regeren van de VS. De farmaceutische industrie had alleen al in 2000 en 2001 een lobby en campagne ‘bijdrage’ van bijna US$ 200 miljoen (zie boek ‘The Great White Hoax, pag. 41).

Toen de ‘dreiging’ van een vogelgriep pandemie eenmaal was gearriveerd, verzocht Bush om € 7 miljard opzij te leggen voor een ‘rampeninvestering’ tegen deze dreiging. Hier komt de ineffectieve en mogelijk zeer gevaarlijke ‘griepremmer’ Tamiflu om de hoek kijken (ook ingezet tegen de Mexicaanse griep pandemie die feitelijk geen pandemie was, net zoals de vogelgriep pandemie geen pandemie bleek te zijn) .
Wan watt was namelijk het geval? De (bijna niet werkzame) griepremmer Tamiflu die nadrukkelijk naar voren werd geschoven door Bush, werd ontwikkeld door Gillead Sciences. Niemand minder dan Bush’ collega en secretaris van defensie, de heer Donald Rumsfeld was in 1997 neergezet als de voorzitter van Gilead.

Het feit dat Rumsfeld voorzitter was van het bestuur van Gillead tijdens de ontwikkeling van Tamiflu is natuurlijk groot nieuws. De enorme aankoop van Tamiflu door diverse landen bracht Rumsfeld privé enkele tientallen miljoenen dollars op. Voordat Rumsfeld namelijk besloot samen te spannen net de regering Bush, zat hij in het bestuur van Gillead Sciences (van 1988 tot 2001, en vanaf 1997 was hij zelfs voorzitter). Toen hij in 2001 vertrok bezat hij veel aandelen, die op dat moment US$ 7/aandeel waard waren. Maar toen Bush zijn vogelgriep ‘pandemie’ aankondigde, schoot de waarde van de aandelen omhoog tot… US$ 50 per aandeel.

Rumsfeld verkocht op tijd een deel van zijn aandelen (waarschijnlijk op basis van voorkennis en ‘insider information’, politicus zijn heeft zo zijn voordelen) en verdiende hiermee 5 miljoen dollar. Hij heeft nu nog steeds aandelen die een waarde van US$ 25 miljoen vertegenwoordigen! (In: Dr. Joseph Mercola, ‘The Great Bird Flu Hoax’, pag. 104-105, zie voor een goed verslag over Rumsfeld’s streken en de ineffectiviteit van Tamiflu ook het hoofdstuk ‘The Scam Of Tamiflu’ in het uitstekende boek ‘FOWL! Bird Flu: It’s Not What You Think’ van Dr. Sherri J. Tenpenny!)

En laten we vooral ook niet vergeten dat Donald Rumsfeld samen met oudgediende Dick Cheny ook al ‘adviseur’ was bij de grote varkensgriep pandemie hoax van 1976 (waarbij het vaccin aan meer mensen het leven kostte dan de zogenaamde pandemie)! En zoals we zullen zien ontving Rumsfeld voor zijn politieke manipulatie die uiteindelijk tot de goedkeuring van Aspartaam heeft geleid, ook een slordige 12 miljoen dollar voor bewezen diensten. Het blijft leuk bijverdienen, adviseren in de politiek…

En Rumsfeld bleek niet de enige machthebbende politicus te zijn die een slaatje probeerde te slaan uit de nauwe band met de farmaceutische reus Roche (het Zwitserse bedrijf dat Tamiflu produceert en op de markt brengt). Voormalig staatsecretaris George Schultz verkocht in 2005 voor een slordige US$ 7 miljoen zijn aandelen (hij zat ook in het bestuur van Gilead). En ook niemand minder dan president Vannevar Bush (opa Bush was voordat hij president van Amerika werd de directeur van de CIA, net zoals president Poetin de directeur van de KGB was) vertrok na zijn carrière in de politiek naar de machtige farmaceut Merck, om daar aan te schuiven bij het directiebestuur. (In: ‘The $800 Million Pill’, pag. 106).

Volgens geciteerde senaatsverklaringen in de ‘New York Times’, bezat president Obama aandelen in AVI BioPharma, een medicijnenfabrikant die drugs ontwikkelt om grieppatiënten te behandelen. Kort na aankoop van zijn aandelen, begon Obama zich in te zetten voor financiering om te vogelgriep te ‘bestrijden’, wat uiteindelijk heeft geleid tot ‘steun’ van ongeveer US$ 3,8 miljard…!

Obama ontving zelf weer ‘steun’ van George Hayword, een grote investeerder in AVI BioPharma, die Obama’s campagne voor bijna US$ 50.000 heeft gesteund. Obama zegt onschuldig te zijn en verkocht zijn aandeel met verlies. Het komt vaak voor dat aftredende politici na hun steun aan de farmaceutische industrie, zich een prachtige werkplek weten te verschaffen binnen de farmaceutische industrie (voor geleverde diensten zullen we maar zeggen).
Ook gebeurt het regelmatig dat mensen vanuit de farmaceutische industrie hun intrede doen in de politiek en na een aantal politieke cruciale beslissingen waar deze industrie veel baat bij heeft, deze arena weer verlaten. Om vervolgens hun carrière glansrijk te vervolgen binnen de farmaceutische industrie die ze hebben gesteund met politieke druk.

Dit is wat ik versta onder draaideurenpolitiek; roekeloos en zeker niet ‘VIT’ carrière maken over de steeds zwakker wordende rug van de nietsvermoedende mensheid. Het er door heen drukken van Tamiflu bij de ‘vogelgriep pandemie’ bleek namelijk niet de eerste keer dat Rumsfeld voortijdige marktkennis gebruikte en zo miljoenen wist binnen te halen via deals met Big Pharma.
In 1976 was hij ook al als secretaris van defensie verbonden aan president Ford. Rumsfeld heeft een duidelijke bijdrage gehad aan de beslissing van president Ford om snel te proberen een vaccin te produceren en distribueren tegen de varkensgriep in 1976 (ook die ‘pandemie’ bleek toen al op manipulatie en propaganda te berusten)! Nadat president Carter aan de macht kwam, keerde Rumsfeld terug naar de private sector en werd president en later voorzitter van het bestuur van… aspartaam producent G.D. Searle & Co. (om dus later weer onder Bush te opereren waar hij weer farmaceutische middelen tegen de vogelgriep en varkensgriep er door heen wist te drukken)!

En met de connectie van Searle met Rumsfeld zijn we weer terug bij Aspartaam.
Ziet u het patroon? Ziet u de draaideur van industrie naar politiek en weer terug van politiek naar industrie? Searle was natuurlijk erg blij met Rumsfeld’s belangrijke connecties binnen de overheid en zijn inzicht en kennis van de politieke mechanismen binnen het Witte Huis. Al vanaf 1965 had Searle geprobeerd Aspartaam goedgekeurd te krijgen, en nu had het een insider binnengehaald die alle kennis (en persoonlijke belangen) in – het witte- huis had om dit voor elkaar te krijgen.

Als grote vriend van de farmaceutische industrie en als voorzitter van Gillead Sciences, deed Rumsfeld er alles aan om de FDA te overtuigen dat Aspartaam op de markt gebracht diende te worden. De FDA was niet onder de indruk, vooral nadat was gebleken dat er nogal wat haken en ogen zaten aan de veiligheid van dit gevaarlijke goedje, niet in het minst het veroorzaken van hersentumoren bij proefdieren.

Dus wat deed de machtige Rumsfeld? Hij ontsloeg FDA baas Jere Goyan! Vergeet niet dat de FDA een overheidsinstantie is en dus onder controle staat vanuit politieke machten. Goyan werd vervangen door professor en ministerie van defensie onderzoeker Arthur Hull Hayes die direct alle beperkingen ophief die Goyan aan Aspartaam had opgelegd. Met als gevolg dat we nu wereldwijd een neurotoxisch en kankerverwekkend en ineffectief (als we het over controle van overgewicht of bevorderen van gezondheid hebben tenminste) product op de markt hebben wat in feite dus nooit op de markt gebracht had mogen worden!

Ondanks alle informatie die duidelijk wees op de gevaren van het gebruik van Aspartaam, legde Hayes de aanbevelingen van de Public Board of Inquiry naast zich neer. Hij haalde zelfs een extra studie aan uit Japan (van de licentie partner Ajinomoto, de huidige producent van Aspartaam) die niet onafhankelijk genoemd kan worden en zelfs niet was onderzocht door de FDA! Hij ontkende wetenschappelijke waarschuwingen, legde enkele wetten binnen de Food Drug and Cosmetic Law naast zich neer en gaf in juli 1981 zijn akkoord voor het gebruik van Aspartaam in vaste voeding. Kort nadat het gevaarlijke chemische goedje was goedgekeurd, diende Hayes de FDA te verlaten vanwege een lopend onderzoek naar zijn omkoping door General Foods (een grootverbruiker van Aspartaam).

Is het niet veelzeggend, dat niet alleen FDA commissaris Arthur Hull Hayes en twee aanklagers van de Amerikaanse regering, na de Aspartaam goedkeuring gingen werken voor bedrijven van Searle? Maar ook 4 ander FDA ambtenaren die betrokken waren bij de goedkeuring van Aspartaam werden ‘beloond’ met een gouden draaideur die alleen maar de firma NutraSweet leidde (tussen 1979 en 1982)! Hieronder vielen de Deputy FDA Commissioner, de Associate Director of the Bureau of Foods and Toxicology en de aanklager die betrokken was bij de Public Board of Inquiry! (In: artikel van Mark D. Gold,  ‘The Bitter Truth About Artificial Sweeteners’, part 2, Nexus Magazine, December 1995-january 1996, pag. 31)

Fraude, fraude en nog eens fraude!
De geschiedenis van Aspartaam wordt dus overduidelijk gekenmerkt door onderzoek fraude, belangenverstrengeling, omkoping (of in ieder ‘beloning voor bewezen diensten’ of ‘loopbaan promotie’), corruptie, machtsmisbruik en draaideurenpolitiek! Op de dag van vandaag zien we gelijkenissen binnen de vaccin industrie, de gezondheidsindustrie en de farmaceutische industrie, vooral als het om de belangenverstrengeling en draaideurenpolitiek gaat.
Denk in dit verband ook aan de geheimhoudingsplicht die onze nu ex-minister van Volksgezondheid Ab Klink nog steeds heeft met betrekking tot openbaarmaking van zijn contract met de ineffectieve en potentieel levensgevaarlijke varkensgriepvaccins, die meer dan 34 miljoen exemplaren aan weggegooid gemeenschapsgeld voor ongewenste vaccins –of moet ik zeggen winst voor de farmaceutische industrie en betrokken ‘onafhankelijke’ onderzoekers en beleidmakers – bedragen.

In 1983 werd Aspartaam zelfs goedgekeurd voor gebruik in frisdranken. Vandaag de dag is Aspartaam verwerkt in meer dan 8000 producten. Monsanto, die G.D. Searle inmiddels op had gekocht in 1985 (advocaat Robert Shapiro promoveerde tot directeur van Monsanto nadat hij de naam Aspartaam had gewijzigd in NutraSweet en het schijnt dat Rumsfeld een 12 miljoen dollar ‘bonus’ ontving in verband met de verkoop), registreerde in 1998 het nieuwe zoetmiddel Neotaam, een variant van Aspartaam die zelfs 8000 keer zoeter is dan suiker. Mei 2000 verkocht Monsanto de aspartaambedrijven aan J.W. Childs Equity Partners voor 440 miljoen dollar. Het Japanse Ajinomoto Co. (ook producent van MSG!) kocht voor 67 miljoen dollar Monsanto’s aandelen in NutraSweet AG en Euro-Aspartame SA.

De deur naar het grote ‘handelsgeheimsyndroom’
Toen de FDA in 1962 aankondigde dat het de papieren van de voedingsindustrie wilde inspecteren, werd het zelfs tegen gehouden op basis van het argument da dit de geheimhouding zou bedreigen die essentieel zou zijn voor de bedrijfsvoering! We zijn nu aanbeland bij een uiterst belangrijk inzicht, dat rechtstreeks verband houdt met het ontstaan en het wederzijdse belang van het in dit boek ontdekte ‘draaideurenbeleid’ tussen de industrie en de regelgevingsautoriteiten die de industrie dient te reguleren…
Het argument dat de industrie gebruikte, was dat het zo vaak voorkwam dat FDA personeel ‘overliep’ naar de andere kant van de industrie om daar te gaan werken…dat geheime documenten inzien van het ene bedrijf, automatisch in hield dat deze documenten in de handen belandde van het andere bedrijf! (In: James Turner, ‘The Chemical Feast, Ralph Nader’s Study Group Report on the Food and Drug Administration’, pag. 104-105)

Wow! Dit is dus de belangrijkste functie van de draaideur die meerdere richtingen op draait, maar vooral tussen de regelgevingautoriteiten en de industrie: op deze manier – hier praktisch toegegeven- kan de industrie na een ‘aankoop’ van een FDA ambtenaar zich verzekeren van niet alleen iemand die goed weet hoe je de regelgeving moet misbruiken of omzeilen, maar vooral ook weet wat de geheime bedrijfsgegevens en handelswijzen zijn van de concurrent! Dit is dus de reden voor alle mysterieuze geheimhouding vanuit de industrie, niet alleen om de belangen te kunnen blijven behartigen en de consumenten buiten de deur van de keuken te houden, maar vooral ook uit angst voor indirecte ‘bedrijfsspionage’…En aangezien de stoelendans voor de FDA ambtenaar ook zeer winstgevend is (hij zal rijkelijk beloond worden en in de watten gelegd worden voor zijn ‘kennis’ die hij meegenomen zal hebben in zijn attaché koffertje toen hij de FDA verliet) is deze angst waarschijnlijk dus niet ongegrond.

Sterker nog: we weten dat dit zo is en we weten ook dat de draaideur ook richting congresleden en leidinggevenden binnen de USDA wijd open staat. Want kennis hoe het in de achterkamertjes van de politiek er aan toe gaat, zal ook zeker waardevol kunnen zijn voor de ‘Food Group’ en de nog grotere lobby van de farmaceutische industrie vermoed ik zo. Een fictieve baan is natuurlijk snel geschapen, en iemand aannemen is volledig legaal. De ‘revolving door’ is een deur die naar een lucratieve baan met een uitgerolde rode loper vol belangenverstrengeling en uiteindelijk corruptie leidt, dat is nu duidelijk. Allemaal volledig legaal (tenzij je gepakt wordt)…

Turner merkt op, dat deze situatie in 1964 inderdaad ernstig genoeg was (zoals we kunnen lezen in mijn boek, is de situatie nu helemaal uit de hand gelopen), hij meldt dat er destijds 83 van de 813 FDA ambtenaren waren die een dergelijk baanaanbod niet afsloegen. Turner noemt een boek uit die tijd (1962): ‘The Doctor’s Dilemma’van Dr. Louis Lasagna (met zo, n achternaam kun je maar beter wegblijven van voedseladditieven) van de Johns Hopkins University, die de revolving door daar al in beschrijft.

Dr. Lasagna beschrijft inderdaad het tweerichtingsverkeer tussen de industrie en de FDA, waarbij personeel vanuit de industrie uiteindelijk gaat werken bij de FDA, maar nog veel vaker andersom (en daar terecht komen als directeuren). Dr. Lasagna maakt in zijn boek een heel belangrijk punt, door te stellen dat “het niet wenselijk lijkt dat wetenschappers die bewust of onbewust altijd de mogelijkheid aan het overwegen zijn dat hun toekomst afhangt van hun rapportage aan de industrie, werkzaam zijn op de posities waar de beslissingen genomen worden”. (In: James Turner, ‘The Chemical Feast, Ralph Nader’s Study Group Report on the Food and Drug Administration’, pag. 104-105)

Nu wordt het ook direct wat duidelijker waarom de industrie vaak ‘overleg’ heeft met de industrie, ‘besprekingen’ voert waar vaak kort daarna voor de industrie gunstige etikettering of andere regelgeving uit volgt, en ‘bewustmakingsgesprekken’ zodat de industrie beter af kan stemmen of wat de FDA nu eigenlijk van haar vereist (alsof de industrie dat niet allang weet, na alle aankoop van vele FDA insiders kent ze de regels waarschijnlijk beter dan het overgrote deel van het eigen FDA personeel vermoed ik!).

Ook wat James Turner het ‘handelsgeheimsyndroom’ noemt wordt zo wat duidelijker: FDA personeel dient altijd op haar hoede te zijn met het naar buiten brengen van informatie van de te reguleren industrie, want het gaat vaak om vertrouwelijke informatie en niemand weet of en waar nu mogelijk een handelsgeheim aanwezig is (met kans op een boete en zelfs gevangenisstraf). Zeker nu we ons realiseren dat sommige FDA-wetenschappers of leidinggevenden al uitkijken op een promotie binnen de industrie die het dient te reguleren, werken handelsgeheimen prima om de boel op slot te houden.

Wat ook duidelijk naar voren komt in het boek ‘The Chemical Feast’ van James Turner, is dat de situatie die omschreven kan worden als ‘onderhandelen en een compromis sluiten’ met de industrie, al vanaf het begin van de invoering van de Pure Food and Drug Act van 1906 zo werd neergezet, 2 maanden na de invoering vond de eerste politieke interventie al plaats, waarbij de industrie werd beschermd.

Turner merkt het zorgwekkende feit op, dat zowel de beslissing in 1907 als die van 1969 achter gesloten deuren hebben plaatsgevonden, zonder inspraak of vertegenwoordiging van consumenten belangen! Turner concludeert dat onderhandelen en compromissen sluiten die tegemoet komen aan de eisen van de industrie nog steeds aan de orde van de dag zijn.(In: James Turner, ‘The Chemical Feast, Ralph Nader’s Study Group Report on the Food and Drug Administration’, pag. 107-111) Ik ben bang dat de situatie, anno 2013 alleen maar erger is geworden…

Nog meer draaideuren..!
Peter Rixon, editor van het Engelse Healthcare Lobbyist tijdschrift, beschrijft hoe de draaideuren van Washington tussen de publieke en private sector in staat zijn om banen te verzorgen die in Europa bijna ondenkbaar zijn. Voormalig congresman Billy Tauzin diende 8 jaar als voorzitter van de invloedrijke House Energy and Commerce Committee. Daar bewees hij zichzelf als een van de architecten van de wet die alle Amerikaanse senioren ouder dan 65 jaar toegang verschafte tot gratis medicijnen (met een geschat ‘kostenplaatje’ van 400 miljard dollar over een periode van 10 jaar), de Medicare wet. De wet was een weggevertje voor de industrie. Allereerst voor de private verzekeraars.

Maar ten tweede was er in de wet opgenomen dat de Department of Health and Human Services zich niet mocht bemoeien met de prijzen van geneesmiddelen. Billy Tauzin werd beloond voor bewezen diensten, hij werd directeur van Big Pharma’s machtige lobbybond PhRMA, de Pharmaceuticals Research and Manufacturers of America in januari 2005 (met een salaris van rond de 2 miljoen dollar) (In: Jacky Law, ‘Big Pharma, Exposing The Global Healtcare Agenda’, pag. 169-170)

De Amerikaanse overheid moet dus betalen wat de industrie vraagt, een werkelijk ongekende situatie. De patiënten zijn blij, want ze krijgen gratis medicijnen. Maar vooral de industrie is erg blij, want niet alleen kunnen ze torenhoge prijzen vragen, maar dit voor een groeiende markt omdat de vraag groter word wanneer de medicijnen ‘gratis’ zijn. Maar de burgers betalen een hogere premie en uiteraard betalen ze ook de gratis medicijnen en de ‘research’ die de industrie zogenaamd in haar te hoge prijzen uitdrukt. Is criminaliteit soms niet wonderlijk legitiem en misdadig geniaal?

Publiekprivate programma’s voor de gezondheidszorg kunnen nog gekker. Uit de hoed van George W. Bush (en farmaceut Lilly heeft vele banden met de Bush familie) kwam in juli 2004 het controversiële (misdadig en onethisch vind ik passender) voorstel om het hele volk preventief te scannen voor geestelijke gezondheid (terwijl de medische wereld preventieve fysieke gezondheid juist op een laag pitje heeft staan, want daar valt niets aan te verdienen). Te beginnen bij kinderen! Van propaganda naar stigmata! Genetisch gemodificeerd voedsel mag niet worden gelabeld, maar onze kinderen wel? En als je dan psychotropische drugs wilt pushen, zorg dan wel dat de aansprakelijkheid bij schade wordt verschoven, moet Bush gedacht hebben.

Hij stond dan ook vooraan om medische aansprakelijkheid terug te dringen, een van zijn prioriteiten in 2005 (overigens hebben we ook in ons landje hetzelfde ondemocratische en onethisch principe kunnen zien van het afzien van medische verantwoordelijkheid: wist u dat de farmaceutische industrie beschermd is tegen aansprakelijkheid van schade na gebruik van vaccinaties die in het Rijksvaccinatie programma zijn opgenomen, bijvoorbeeld? Als uw kind sterft, kan dat dus nooit aan het vaccin hebben gelegen. En zo wel: pech voor uw kind blijkbaar). (In: Jacky Law, ‘Big Pharma, Exposing The Global Healtcare Agenda’, pag. 172) ‘Reform’ en ‘Change’ komen in verschillende gedaanten. Soms in de vorm van een wolf in schaapskleren blijkbaar (de kleren worden uiteraard gesponsord door de industrie, met hard geld en zacht geld).

De invloed vanuit de industrie en haar lobbyisten wordt ook gereflecteerd in de keuzes van de benoeming van de  top van ‘neutrale’ regelgevingsautoriteiten als het USDA (vergelijkbaar met ons Ministerie van Landbouw) en tamme ‘waakhonden’ als de FDA (denk bij ons aan de Voedsel en Waren Autoriteit, het College ter Beoordeling Geneesmiddelen, EFSA, EMEA en het RIVM). De leiding van dergelijke instanties blijkt vaak afkomstig te zijn van dezelfde voedingsmiddelenindustrie (en de farmaceutische industrie) die ze in feite dient te controleren en reguleren! Zo bleek John Block (landbouw secretariaat onder president Ronald Reagan) zelf niet geheel zonder belangenverstrengeling zijn functie uit te oefenen (HIER)

Block werd opgevolgd door Richard Lyng, een directeur vanuit de zadenindustrie. En Ann Veneman (landbouw secretariaat onder president George W. Bush) zat in de bestuursraad van Calgene (maker van de genetische gemodificeerde Flavr Savr tomaat, later overgenomen door Monsanto!) En Carlos Gutierrez (voormalig directeur van Kellogg), sloeg een aanbod om directeur te worden bij Coca-Cola af, om zich vervolgens te nestelen bij het Secretariaat van Handel onder George W. Bush (HIER)

De politieke arena als draaideur naar zakenpartners
Gebleken is, dat sommige bedrijvende politieke arena zelfs gebruiken om als hun handen en voeten te opereren. Monsanta (hetzelfde ‘landbouwbedrijf’ van Agent Orange in Vietnam en het ‘resistente’ Round Up , genetische gemodificeerd Frankenstein voedsel, gepatenteerde zaden en organismen met sterk beschermd auteursrecht en Aspartaam inderdaad!) is een van die bedrijven.

Voormalige Monsanto directeuren hebben ‘gediend’ als US Deputy voor de World Trade Organization (In: Mindfully, Rufus Yerxa Biography, September 14, 2002, HIER), deputy director van de U.S. Environmental Protection Agency (In: U.S. Environmental Protection Agency, : US Senate Confirms Linda J. Fisher as EPA Deputy Administrator”, EPA press release, May 25, 2001, HIER) en hoofd van de FDA New Animal Drug Evaluation Office (In: The Revolving Door, “U.S. Government Workers & University Researchers Go Biotech…and Back Again”, June 20, 2006, HIER), onder andere…

In de meeste gevallen lopen de carriёres vanuit de industrie naar de politiek en weer terug (na ‘bewezen diensten’). Deze draaideurenpolitiek en belangenverstrengeling wordt ook wel eens ‘Corporatism’ genoemd (sommigen noemen dit huwelijk met huwelijkse voor- en nawaarden tussen staat en bedrijfsleven ook wel eens ‘Fascisme’ overigens). Clayton Yuetter (hoofd van het landbouwsecretariaat onder Bush), werd later ondergebracht in de Board of Directors van ConAgra (In: Oppenheimer World Bond Fund, SEC Filing Information: Clayton K. Yeutter- Definitive Proxy Solicitation Material, Schedule 14a, March 28, 1995, HIER).

Charles Conner nam na een korte politieke landbouwperiode een baan aan voor vier jaar bij de Corn Refiners Association (een handelsgroepering), om uiteindelijk deputy secretary of agriculture te worden, waar hij de biotechnologie ‘assisteerde’ bij politieke besluitvorming (In: SourceWatch, “Charles F. Conner”, Center for Media & Democracy, November 19, 2005, HIER)

En Michael Taylor, die verantwoordelijk was voor de Food and Safety and Inspection Service van de USDA onder Clinton, werkte destijds als een advocaat voor Monsanto. Daarna nam hij een baan aan bij de FDA, om daarna weer werkzaam te zijn voor Monsanto als lobbyist. In 2010 werd Taylor weer benoemd door president Obama als ‘deputy commissaris of foods’ bij de FDA. (In: Jim Marrs, ‘The Trillion Dollar Conspiracy’  pag.142-143) Michael Taylor was volgens Mary Nash Stoddard (oprichter Aspartame Consumer Safety Network en Pilot Hotline) betrokken bij de goedkeuring van Aspartaam! (In: Mary Nash Stoddard, ‘Deadly Deception’, artikel gepubliceerd in Nutrition and Healing, november 1995)

De Aspartaam draaideur
En ook Betty Martini, die zich al vele jaren actief inzet om de gevaren van Aspartaam aan het publiek kenbaar te maken (zie onder ander de belangrijke en zeer informatie websites www.dorway.com , www.wnho.net en www.mpwhi.com) beschrijft de draaideurenpolitiek en de corrupte wijze hoe Aspartaam uiteindelijk ‘goedgekeurd’ is. Martini beschrijft dat Donald Rumsfeld CEO werd bij Searle (voordat Monsanto de Aspartaambedrijven van Searle op kocht in 1985) en dat de FDA al 16 jaar niet haar toestemming had verleend om Aspartaam goed te keuren voor de markt. Niet alleen omdat het gebleken was niet veilig te zijn, maar ook omdat de FDA Searle juist wilde aanklagen vanwege onderzoeksfraude!

Nu volgt een stukje draaideurenpolitiek met grote gevolgen voor de toelating van Aspartaam op de markt en de gevolgen voor de gezondheid van vele burgers: beide aanklagers van de FDA (Sam Skinner en William Conlon) gingen uiteindelijk werken voor de verdediging van Searle en lieten de zaak vervolgens verjaren! Skinner werd daarna Secretary of Transportation, en was zo perfect gepositioneerd om de problemen die piloten die Aspartaam consumeerden ondervonden (zie het werk van Dr. Roberts en de vele gedocumenteerde klachten van piloten met verminderd zicht en andere klachten, waarvan sommigen zelfs uiteindelijk hun vliegbrevet kwijt raakten) onder het tapijt te schuiven. Daarna werd hij Chief of Staff onder de vader van George Bush. En Supreme Justice Clarence Thomas was voor zijn loopbaan als hoge rechter eerst advokaat bij Monsanto. Betty Martin merkt terecht op, dat sommige ‘adviseurs’ van Monsanto wel erg hoge posities bekleden na ‘bewezen diensten’!

En zoals we inmiddels hebben geleerd, was het de nieuwe FDA commissaris Dr. Arthur Hull Hayes die uiteindelijk heel ‘onverwacht’ (en tegen het advies van zijn FDA onderzoekers in, maar met goedkeuring van Donald Rumsfeld die president Reagan van advies voorzag) Aspartaam goedkeurde voor gebruikin vast voedsel. Arthur Hayes had eerst al gediend voor de U.S. Chemical Weapons Division. Net nadat Hayes Aspartaam ook goed had gekeurd voor gebruik in frisdranken, accepteerde hij een baan bij Burston-Marsteller, een van de belangrijkste PR-firma’s voor Monsanto en Searle. Hayes overleed februari 2010 en heeft sinds die tijd geen (openbaar) woord meer gesproken over Aspartaam. (In: Jim Marrs, ‘The Trillion Dollar Conspiracy’  pag.227-228) Sommige incestueuze relaties worden blijkbaar niet bestraft, maar eerder beloond…

Nog meer dikke draaideuren
En ook in de film ‘Killer At Large’ (over de ‘obesitasproblematiek’ en de ziekmakende propaganda vanuit spontaan joggende politici als George Bush die verkondigen dat beweging de oplossing is, zodat ze niet de voedselindustrie en Aspartaam en smaakversterkers als MSG de schuld hoeven te geven) komt een lijstje draaideuren in beeld voorbij komen. Marion Nestle, auteur van het boek ‘Food Politics’ merkt in de film op dat de United Stated Department of Agriculture (de USDA, vergelijkbaar met onze landbouw politiek en ‘subsidie beleid’) een lange geschiedenis kent van leidinggevenden die ‘switchen’ van baan tussen de USDA en de industrie die de USDA juist behoort te reguleren. Hier een 15 minuten durende clip uit deze film:

x

x

In de film zien we eerst zien we Ann Veneman (voormalig leidinggevende binnen de USDA, voormalig CEO van een voedingsmiddelenfabrikant), daarna Floyd Gaibler (voormalig USDA leidinggevende en voormalig lobbyist voor de zuivelindustrie), dan Chuck Lambert (voormalig USDA leidinggevende en voormalig lobbyist voor de vleesindustrie), daarna Eric Hentges (huidig USDA leidinggevende, voormalig lobbyist voor de vleesindustrie), dan Dan Glickman (voormalig USDA leidinggevende, werd daarna lobbyist in Washington voor de voedingindustrie), dan Linda Fisher (voormalig USDA leidinggevende, nu werkzaam als directeur bij Monsanto), dan Susan Ferenc (voormalig leidinggevende bij USDA, nu lobbyist voor de voedingsindustrie) en vervolgens Chuck Connor (voormalig USDA leidinggevende, daarvoor lobbyist voor de korenindustrie) voorbij komen.

Marion Nestle merkt na deze opsomming draaideurenbeleid met een wat ironische glimlach op, dat beide kanten elkaar zeer goed informeren en als experts heel goed weten hoe ze in de politiek dingen voor elkaar dienen te krijgen (of door juist zorg te dragen, dat bepaalde dingen die niet wenselijk zouden zijn voor de industrie, juist niet gebeuren)!

Begint u de draaideurenpolitiek, de belangenverstrengeling en de feitelijke corruptie in te zien? De industrie en haar lobbyisten doen er alles aan om haar eigen belangen te verdedigen, ook al gaat dit vaak tegen de wensen (en gezondheid en veiligheid) van de nietsvermoedende bevolking in. Vele wetten worden aangepast, tegengehouden. De declassificering van salmonella wordt door de industrie nog steeds aangevochten, de etikettering van twijfelachtige voedingsingrediënten wordt systematisch moeilijk gemaakt, de vermelding van transgene (genetisch gemanipuleerde of gemodificeerde) ingrediënten word aangevochten, de vermelding waar een bepaald product vandaan komt wordt vaak met succes tegen gehouden, en ga zo maar door.

Ook de politieke invloed van grote winkelketens als Wal-Mart kan aardig wat voordelen opleveren en het spreekt ook boekdelen dat vele leidinggevenden in de voedselhandel voormalig directeuren zijn binnen de farmaceutische industrie en de voedingsmiddelenindustrie.

De routewijzer van de grote draaideur
Auteur Marie Robin geeft een goede opsomming van de lijst van Jeffrey Smith, waarbij duidelijk wordt dat de deuren in ten minste vier richtingen op draaien. Hier volgt haar opsomming van het draaideurenbeleid: “Ten eerste van het Witte Huis naar Monsanto. Zo werd Marcia Hale, een vroegere assistente van Bill Clinton en directeur intergouvernementele zaken, in 1997 benoemd tot directeur intergouvernementele zaken van Monsanto; haar collega Josh King, voormalig directeur evenementen van het Witte Huis, zette zijn loopbaan voort als directeur internationale communicatie op het kantoor van de firma in Washington; Michael Kantor, minister van Handel van 1996 tot 1997, kwam direct daarna in de raad van bestuur van Monsanto, enz.

De tweede opening is die van ex-congresleden en hun naaste medewerkers die als lobbyist voor het bedrijf gaan werken: dat is bijvoorbeeld het geval van Toby Moffett, voormalig gedeputeerde van de Democraten, die ‘politiek strateeg’ van Monsanto werd, en van Ellen Boyle en John Orlando, die voor afgevaardigden werkten en vervolgens als ‘lobbyist’ werden geronseld.
Ten derde draaien de deuren regelmatig van de reguleringsinstanties naar de firma uit St. Lois: we hebben al gezien dat Linda Fisher in 1995 benoemd was tot vicepresident van Monsanto, belast met gouvernementele zaken, nadat ze als adjunct-directeur bij de EPA (Environmental Protection Agency) had gewerkt en dat William Ruckelshaus, die van mei 1983 tot januari 1985 hoofddirecteur van de EPA was, daarna in de raad van bestuur van Monsanto kwam; iets dergelijks geldt ook voor Michael Friedman, de vroegere nummer twee van de EPA, die door Searle werd gerekruteerd, de farmaceutische dochter van Monsanto, enz.

Maar de deuren draaien nog vaker de andere kant op, dat wil zeggen van Monsanto naar overheidsinstanties en intergouvernementele organisaties: u weet misschien nog dat Margaret Miller in 1989 van de laboratoria van Monsanto de overstap maakte naar de FDA; haar collega Lidia Wartrud ging toen bij de EPA werken;
Virginia Meldon, een vroeger hoofd public relations van de firma, werd gerekruteerd door de regering-Clinton; recentelijk werd Rufus Yerxa, een voormalig juridische adviseur van de firma, in augustus 2002 vertegenwoordiger van de VS bij de WTO (wereldhandelsorganisatie).
Terwijl Martha Scott Poindexter in januari 2005 benoemd werd in de senaatcommissie voor landbouw en voedsel, nadat ze aan het hoofd had gestaan van de afdeling gouvernementele zaken op het kantoor van Monsanto in Washington; dan is er nog Robert Fraley, een van de ‘uitvinders’ van Roundup Ready-soja, die vicepresident was geworden bij Monsanto en vervolgens werd benoemd tot technisch adviseur van het ministerie van Landbouw (USDA); enz.”

Kunnen de draaideuren nog duidelijker open slaan? Kan het nog erger? Helaas is het antwoord ja, want Dan Glickman (minister van Landbouw onder Bill Clinton van maart 1995 tot januari 2001) vertelt in een interview met Robin dat het draaideurensysteem niet alleen in de landbouw speelt, maar ook op allerlei andere terreinen, zoals financiën en de gezondheidszorg…(In: Marie-Monique Robin: De Wereld Volgens Monsanto, pag.181-185)

Ik ben bang dat een eventuele carrière bij Monsanto of een onderzoeksbaan bij een regelgevingsagentschap binnen de regering niet meer voor mij weggelegd zal zijn, want ik vermoed dat men mij direct de deur zal willen wijzen nu (een deur die overigens echt maar een kant uit slaat). Ik vraag mij op dit moment af, hoeveel lezers geschokt zullen zijn van deze perverse vorm van gunstvertoon, corruptie, belangenverstrengeling en machtsvertoon. Onbewust komen bij mij herinneringen op van de film ‘The Devil’s Advocate’, een wel erg toepasselijke naam aangezien veel advocaten die de firma Monsanto rijk is, uiteindelijk een functie krijgen bij regelgevingsautoriteiten, zoals al is gebleken…

(In mijn boek ‘De Zoete Wraak’ kunt u naast een afsluitend deel over oplossingen voor onze zieke zorg, ook meer lezen over aspartaam en de belangenverstrengeling, onderzoek fraude, PR-manipulaties, geheimhouding, indoctrinatie, corruptie, omkoopschandalen en schikkingen om strafrechtelijke vervolging te ontlopen, die de industrie zo kenmerkt! Mijn hoop is dat nu de grote corrupte draaideur tussen industrie en overheid en handlangers in de ‘handel in ziekte’ voor iedereen te aanschouwen is, tevens de deur naar gezonde en natuurlijke oplossingen (die er volop zijn, meer daarover ook in mijn volgende boek over ‘Informatie Geneeskunde: de Geneeskunst van de Toekomst’)!) wijd open zullen zetten!

Gezondheid (hopelijk is dit niet alleen het antwoord als u niest, maar uw werkelijk effectieve aanpak voor echte immuniteit)!

John Consemulder,
November 2013